του
Τάσου Παπαδόπουλου
Η χώρα βυθίζεται καθημερινά και αντί για λύσεις ακούμε αλληλοκατηγορίες, των μεν απέναντι στους δε, με αποτέλεσμα στην κοινή γνώμη να δημιουργείται σύγχυση, για το τι πρέπει να γίνει προκειμένου να βγούμε, σε κάποιο ορατό χρόνο, από τον φαύλο κύκλο της διολίσθησης στο κενό.
Το παιχνίδι, ότι κάποιος τρίτος φταίει, ή ότι ο αντίπαλος διέλυσε ή διαλύει τη χώρα καλά κρατεί, όμως δεν οδηγεί σε κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Παράλληλα τα κόμματα δημιουργούν συνθήκες ποδοσφαιρικές, όπου ότι κάνει ο δικός μας είναι καλώς καμωμένο, και ότι κάνει ο αντίπαλός μας είναι κατάπτυστο και βλαπτικό για τη χώρα.
Έτσι μας παραμυθιάζουν και μας αποπροσανατολίζουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε έναν απλό λογικό συλλογισμό, που εμπεριέχει ένα ερώτημα και μια αυτονόητη απλή απάντηση.
Το ερώτημα, που απευθύνεται σε όλο το πολιτικό σύστημα έχει το εξής απλό περιεχόμενο. Γιατί η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και πρόσφατα η Κύπρος μπόρεσαν να απεμπλακούν ήδη από το ένα και μοναδικό μνημόνιο, που συνομολόγησαν με τους δανειστές, και η Ελλάδα χρειάστηκε να προσυπογράψει τρία μνημόνια, χωρίς ακόμη παρά τις υπέρμετρες επιβαρύνσεις, που έχουν εδώ και έξι χρόνια υποστεί οι πολίτες, να μπορέσει να ξεφύγει από την μέγγενη των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Το να ρίχνει ο ένας στον άλλο την ευθύνη, μπορεί να εξυπηρετεί στην μικροκομματική υπόθεση άγρας νέων ψηφοφόρων και της ταχείας αναρρίχησης στην εξουσία, δεν βοηθάει όμως σε μια κατεύθυνση λύσης του ακανθώδους αυτού προβλήματος.
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις χώρες που προαναφέραμε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεννοήθηκαν και εφάρμοσαν μικρής έκτασης μέτρα, με αποτέλεσμα γρήγορα να ξεπεράσουν το οικονομικό τους πρόβλημα και να επιστρέψουν στην ομαλότητα με χρηματοδότηση της οικονομίας τους και πάλι από τις αγορές, με χαμηλότοκα επιτόκια.
Το γιατί δεν συνέβη και στη χώρα μας κάτι ανάλογο, δεν χρειάζεται ούτε πολύ σκέψη, ούτε μεγάλη προσπάθεια να το δει και να το συνειδητοποιήσει, κάποιος εχέφρων άνθρωπος.
Γιατί στη χώρα μας, τα κόμματα που βρίσκονται ή διεκδικούν την εξουσία, θεωρούν την ανάληψη της διακυβέρνησης λάφυρο, όπου με αυτό τους δίνεται η ευκαιρία να καταλάβουν κυριολεκτικά το κράτος και να φάνε να πιούνε και να βολέψουν την παρέα τους και το σκυλολόι τους.
Γι αυτό άλλωστε και δεν κάνουν κάτι, προκειμένου να ενισχύσουν την λειτουργία του δημόσιου τομέα, και κρατούν για τους πολιτικούς και τους φίλους τους, όλες τις εκτελεστικές αρμοδιότητες, μετατρέποντας τους δημόσιους λειτουργούς, σε φιλιππινέζες των κομματικών παραγόντων.
Παρά τις αναδιαρθρώσεις του πρώτου και του δεύτερου βαθμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δεν προχώρησαν στην εκχώρηση αρμοδιοτήτων ικανών να αποδώσουν στις τοπικές κοινωνίες την διαχείριση των θεμάτων που τους αφορούν, και όλα πρέπει να αποφασίζονται από την κεντρική εξουσία, στην οποία τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει το κόμμα της εξουσίας.
Η φράση ότι η Ελλάδα είναι ένα μη κανονικό κράτος, που έχει ακουστεί από πολλούς εμπλεκόμενους τρίτους με την οικονομική κρίση, δεν έχει προβληματίσει κανέναν, μια την αποσιωπούν καλλιεργώντας εμμονές, ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι άλλοι, και όχι εμείς.
Όποιος τυχάρπαστος πολιτικός τάζει λαγούς μα πετραχήλια, παίρνει από τον ελληνικό λαό ψήφο εμπιστοσύνης, για να αποδειχθεί σύντομα, ότι γι αυτόν ισχύει χωρίς επιπτώσεις, το είπα-ξείπα.
Και ο κατήφορος συνεχίζεται χωρίς σταματημό και αυτά τα απλά δεν προβληματίζουν, μια και η λογική που επικρατεί ότι κακός είναι αυτός, αλλά ο άλλος είναι χειρότερος.
Αυτή η χώρα δυστυχώς θα σέρνεται, όσο δεν θα αντιμετωπίζεται το κακό στη ρίζα του. Όσο το δημόσιο υπό την κατοχή του κόμματος θα αντιμετωπίζεται σαν μηχανισμός εξυπηρέτησης των δικών μας, τρανό παράδειγμα η παρέμβαση Πολάκη στον διαγωνισμό του ΚΕΕΛΠΝΟ, όσο δεν θα υπάρχει μια υποτυπώδης αξιοκρατία, τρεις στους εννέα νέους διοικητές νοσοκομείων είναι συνταξιούχοι, όσο δεν θα υπάρχει μια αναδιάρθρωση στο δημόσιο με στόχο την δημιουργία ενός μικρότερου ευέλικτου και αποδοτικού κράτους, όσο γραμματείς και φαρισαίοι θα υποκαθιστούν την ιεραρχία, όσο θα δημιουργούνται θέσεις απλά για να βολέψουν πολιτικό ανεπάγγελτο εν πολλοίς προσωπικό, υπουργεία άνευ αρμοδιοτήτων κλπ, τόσο θα βουλιάζουμε σε ένα βούρκο που δεν έχει κανένα σημείο να κρατηθεί κανείς προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή.
