του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τον όρο «παλαβή αριστερά» –τον οποίο κατά κόρον χρησιμοποιούν εκλεκτοί, κατά τα άλλα, συνάδελφοι– δεν τον δέχομαι. Η αριστερά στην χώρα μας κάθε άλλο παρά παλαβή είναι. Γνωρίζει πολύ καλά τί θέλει και ξέρει τί πρέπει να κάνει για να πετύχει τους στόχους της. Και όταν βλέπει οι επιδιώξεις της να προσκρούουν στην αμείλικτη πραγματικότητα, είναι ικανή για όλα. Ιδιαίτερα δε η κομμουνιστογενής αριστερά, ο κήπος της οποίας είναι γεμάτος με κάποια εκατομμύρια νεκρούς. Εξάλλου, παντού όπου κατέλαβε την εξουσία η αριστερά αυτή τί άλλο έχει να επιδείξει, πέρα από φυλακές, φτώχεια, εγκλήματα, στρατόπεδα, ψυχιατρεία, μετατοπίσεις πληθυσμών και απίστευτη βία σε όλα τα επίπεδα;
Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Πιστεύει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι μία ομάδα «παλαβών» ανθρώπων που δεν ήξερε τί έκανε; Κάθε άλλο. Οι κ.κ. Αλ. Τσίπρας, Παν. Λαφαζάνης και άλλοι τινες γνώριζαν πολύ καλά τί ήθελαν –ασχέτως αν συγκρούστηκαν μεταξύ τους όταν ανήλθαν στην εξουσία, για δικούς τους εσωτερικούς λόγους.
Ο κ. Τσίπρας, μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και τα τραγικά λάθη του Αντώνη Σαμαρά όταν αντιπολιτευόταν τον Γιώργο Α.Παπανδρέου, γνώριζε πολύ καλά ότι ο δρόμος της εξουσίας είχε ανοίξει γι αυτόν, καθ’ όσον το ΠΑΣΟΚ του κρατισμού και της λεηλασίας δανεικού χρήματος ήταν μαζί του.Από την πλευρά του, ο κ. Π. Λαφαζάνης ακολούθησε τον σημερινό πρωθυπουργό με την κρυφή ελπίδα ότι θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από την ευρωζώνη και στην συνέχεια να υποχρεώσει τον Αλ. Τσίπρα να προχωρήσει στην κατάλυση της δημοκρατίας. Για πολλούς λόγους, τα σχέδια αυτά δεν τού βγήκαν –γι αυτό και τα μάζεψε από το κόμμα, με την ελπίδα ότι σε κάποια φάση ο «λαός» θα τον ξαναφέρει στο προσκήνιο, άθικτο και αμόλυντο.
Παρόμοιες ελπίδες τρέφει και η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός ελληνικού τύπου εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με ερωτηματικά ως προς τις θέσεις του απέναντι στους πρόσφυγες/μετανάστες. Κατά την εκτίμησή μας, η πρώην πρόεδρος της Βουλής θα παίξει το χαρτί του εθνικομπολσεβικισμού –θεωρία που «γοητεύει» αρκετούς νέους που ψάχνονται ιδεολογικά και είναι ευάλωτοι σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις.
Είναι έτσι προφανές ότι τους μήνες που έρχονται θα υπάρξει στην Ελλάδα ένα ισχυρό φαιοκόκκινο μέτωπο, το οποίο αθροιστικά θα καλύπτει το 20% του εκλογικού σώματος –ίσως και περισσότερο. Επίσης, όπως προκύπτει από τα μέχρι σήμερα δημοσκοπικά και εκλογικά δεδομένα, στην χώρα υπάρχει ένα ποσοστό 40% έως 45% του κόσμου που έχει φιλοευρωπαϊκό και δημοκρατικό προσανατολισμό, το οποίο όμως σήμερα είναι πολιτικά κατακερματισμένο. Τέλος, ο κ. Αλ. Τσίπρας εκπροσωπεί ένα 25% έως 30% του εκλογικού σώματος, που είναι αυτό της δημοσιοϋπαλληλίας, του συντεχνιακού κρατισμού και του πολιτικού καιροσκοπισμού. Το ποσοστό αυτό, αν και κάτι έχασε την εξαετία της χρεοκοπίας, εν τούτοις παραμένει ανεπίδεκτο μαθήσεως. Κατά συνέπεια, θα αποτελεί την πολιτική δύναμη ενός αδίστακτου, απαίδευτου και στο έπακρο δημοκόπου πολιτικού, ο οποίος παίζει με την χώρα όπως κάποιοι άλλοι παίζουν διαδικτυακό πόκερ.
Έτσι, όπως έγραψε και ο μοριακός βιολόγος κ. Θοδωρής Γιάνναρος, στην παρούσα φάση των αδιεξόδων, που ο ίδιος προκάλεσε, ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι πολύ πρόθυμος να ξαναπαίξει το χαρτί των εκλογών.
«Στο κάτω-κάτω, δεν έχει να χάσει και τίποτα! Κατάφερε να πέσει από την Ακρόπολη και να βρει πορτοφόλι… Κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός, κατάφερε να γίνει η Περιστέρα καθηγήτρια… Κατάφερε να διορίσει και όλον τον …περιστερώνα του, καθώς και όλο το περιεχόμενο των φίλιων μαντριών! Τί άλλο να αποζητά από την ζωή του; Όλα τα έκανε –και τώρα, με γεμάτες τις τσέπες και ευχαριστημένα και χορτάτα τα μαντριά, ανά την Ελλάδα, θα επιδοθεί στο χόμπι του το αγαπημένο: “Κουκούλες και καταλήψεις” και ό,τι κάτσει! Θα μάθει, επιτέλους, και αγγλικά και ποιος ξέρει… ίσως κάποτε οι Έλληνες ξαναρρωστήσουν και τού ζητήσουν πάλι να τους ταρακουνήσει, με τον τρόπο που μόνον αυτός ξέρει.
Στο μεταξύ, όμως, κάθε ημέρα που περνά η άμαξα της Ελλάδας έρχεται, με σταθερά βήματα και αγωγιάτη τον Τσίπρα, πιο κοντά στην χρεοκοπία. Τα ταμεία είναι σχεδόν άδεια και η κυβέρνηση καταληστεύει και τα τελευταία εναπομείναντα ριάλια –τα διαθέσιμα των Ταμείων και των νοσοκομείων– προκειμένου να δώσει μισθούς και συντάξεις και να μην εκτεθεί μια ώρα αρχύτερα. Ακόμα και το κοινοβούλιο μεταβίβασε στην Τράπεζα της Ελλάδος σχεδόν 70 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία η τέως Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, πέρυσι, τέτοια εποχή, είχε πεισματικά αρνηθεί να παραχωρήσει!».
Από την άλλη πλευρά, αν δώσουμε βάση στο ρεπορτάζ και τις εκτιμήσεις των γερμανικών ΜΜΕ, «ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι σχεδόν έτοιμος να παραιτηθεί και να αναλάβει ρόλο στην εσωκομματική αντιπολίτευση, με την ομάδα των 53 –την οποία ας μην παραξενευτούμε να την δούμε να συνομιλεί με τον “Γιάνη με το ένα Ν”, που αποζητά και δικαίωση και εκδίκηση για το πολιτικό “σουτ” που δέχθηκε στα οπίσθια από τον φίλο και, τότε, αρχηγό του. Ο χρόνος τρέχει και ο “Κέλτης” (όπως ο ίδιος έχει αυτοπροσδιοριστεί) Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει τονίσει πως θα παραιτηθεί αν η χώρα δεν πάρει φρέσκο χρήμα από το τελευταίο πακέτο βοήθειας, πριν τον Ιούνιο. Έχει αντιληφθεί και ο ίδιος πως η χιλιοειπωμένη καραμέλα τού “προσπαθούμε για ένα καλύτερο αποτέλεσμα και διαπραγματευόμαστε σκληρά” δεν φοριέται πια… Έχει παλιώσει. Επιπλέον, μάλλον κάποιος εκεί στις Βρυξέλλες τού σφύριξε πως “η προσπάθεια είναι το μοναδικό διάστημα στον χρόνο που δεν υπάρχει! Μόνον εκείνοι που καταφέρνουν πράγματα μένουν στην Ιστορία. Όσους απλά …προσπάθησαν, κανένας δεν τους θυμάται! Φεύγουν για τα αζήτητα”».
Είναι όμως έτσι; Μήπως τα γερμανικά ΜΜΕ έχουν πέσει θύματα κατευθυνόμενης πληροφόρησης; Ο αδίστακτος εξουσιολάγνος θα παρατήσει τόσο εύκολα την εξουσία; Πιστεύουμε πως όχι. Ο Αλ. Τσίπρας δεν θα θελήσει να γίνει ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας και της δραχμής για έναν απλό λόγο: Το σενάριο αυτό θα το αφήσει κληρονομιά στους αντιπάλους του.
Πάνω στο θέμα αυτό γράφει στο Κεφάλαιο ο πάντα καλά τεκμηριωμένος Γ. Λακόπουλος:
«Και τώρα να το σοβαρέψουμε. Στην περίοδο της ιδιότυπης δημοσιογραφικής απεργίας η κυβέρνηση έκανε πέτρα την αριστερή καρδιά της και, εκεί που δεν θα υπέγραφε κανένα μέτρο, θα υπογράψει αυτά που θα χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς για να κλείσει η πολύπαθη αξιολόγηση, αλλά και μία υποσχετική για μια παρτίδα αργότερα. Κανένα 9άρι δισεκατομμύρια ευρώ στο σύνολο, να’ χουμε να πορευόμαστε. Πρόκειται για την μετάβαση του τρέχοντος τρίτου μνημονίου –του συριζαίϊκου– σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Διογκώνεται σήμερα και θα γεννήσει αργότερα. Αλλά και το τέκνον του πάλι τρίτο μνημόνιο θα είναι –και όχι τέταρτο, όπως έσπευσαν να πουν πολλοί. Τέταρτο μνημόνιο δεν θα υπάρξει. Διότι καμμία χώρα από αυτές που δάνεισαν την Ελλάδα τρεις φορές μέσα σε πέντε χρόνια δεν πρόκειται να το κάνει και για ακόμη μία φορά. Ό,τι έδωσαν, έδωσαν.
Με απλά λόγια, η ελληνική οικονομία ή θα καταφέρει να απομακρυνθεί έως το 2018 από την κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία βρίσκεται από το 2010, ή θα καταρρεύσει οριστικά και ζωή σε λόγου μας. Άλλα δάνεια για να την κρατήσουν στην ζωή δεν υπάρχουν. Άρα, δεν θα υπάρξουν και νέα μνημόνια. Αν δεν σε δανείζει ο άλλος από τους φόρους των πολιτών του, δεν έχει και λόγο να σού υπαγορεύει και οικονομική πολιτική. Κόψε τον σβέρκο σου…
Πρώτοι το γνωρίζουν οι εταίροι της χώρας στην ευρωζώνη. Ύστερα από πέντε ετών προσπάθειες να συνεννοηθούν με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, έπεσαν πάνω στην κυβέρνηση Τσίπρα, που τους ζητούσε και τα ρέστα γιατί η Ελλάδα έφτασε στον γκρεμό από τα λάθη των δικών της κυβερνήσεων και την αφασία της δικής της κοινωνίας. Εκείνη την στιγμή, πριν από έναν χρόνο, είχαν δύο επιλογές. Η πρώτη, να κατεβάσουν διακόπτες –εύλογο, έχοντας να κάνουν με τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη– και να αφήσουν την χώρα εκτός ευρωζώνης (τα κριτήρια συμμετοχής στην οποία δεν πληροί ούτως ή άλλως). Η δεύτερη, να την κρατήσουν, αλλά να ζει σύμφωνα με τις πραγματικές της δυνατότητες: με όσα παράγει, και να περισσεύσει και κάτι για να ξεχρεώνει τα δάνεια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας σε μισθούς, συντάξεις και εν γένει δημόσιες παροχές –με την διαφορά ότι θα έχει ως νόμισμά της το ευρώ. Ανατριχιαστικό, αλλά λογικό: ποιος θα σού μειώσει χρέος και ταυτόχρονα θα σε αφήσει στο ίδιο βιοτικό επίπεδο;
Αυτό ήταν το πνεύμα του μνημονίου που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας τον Ιούλιο του 2015. Δηλαδή, εκτός από το μνημόνιο, υπήρξε και ένα πολιτικό σχέδιο.
Για να τεθεί –το σχέδιο– σε εφαρμογή, έπρεπε να βρεθεί κυβέρνηση που θα διεκπεραιώσει το μνημόνιο σε αυτή την κατεύθυνση. Προέκυψε τον Σεπτέμβριο του 2015. Ήδη άρχισε να μειώνει τα στάνταρντ της χώρας με αντάλλαγμα την υποστήριξη –ακόμα και τις επευφημίες– των εταίρων, που βρήκαν επιτέλους κάποιον να κάνει την δουλειά που χρειάζεται “δάκρυα και αίμα” χωρίς να γίνεται το μαγαζί καλοκαιρινό. Έκτοτε, οι Ευρωπαίοι στάζουν μέλι –από τον Σουλτς και τον Γιούνκερ μέχρι τον Ντράγκι και την Μέρκελ, ακόμα και ο Σόϊμπλε βοηθάει.
Εκ παραλλήλου ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς αχάριστος δεν είναι, για να ανταποδώσει την συνδρομή που τού παρέχουν, τους έκανε τα χατίρια στο προσφυγικό, που τους καίει και θα αρχίσει να ρίχνει κυβερνήσεις αν κλιμακωθεί. Στην πράξη, αποδέχθηκε την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που είχαν κανονίσει ερήμην του, την συμφωνία με την Τουρκία, αλλά και τα κλειστά σύνορα. Σε μετάφραση, αποδέχθηκε να εγκλωβίζονται στο ελληνικό έδαφος πρόσφυγες για όσο διάστημα χρειάζεται κάθε φορά, ενδεχομένως και για πάντα. Καλό ντιλ. Εν τέλει, είναι ο άνθρωπός τους. Όσα λέει για ξεκάρφωμα στο εσωτερικό δεν τους αφορούν. Άλλωστε, δεν διαβάζουν ελληνικές εφημερίδες, ακόμα και όταν δεν έχει απεργία η ΕΣΗΕΑ.
Υπό το ημίφως των κεριών που άναβαν κατά την απεργία, λοιπόν, η κυβέρνηση ευθυγραμμίστηκε με τους εταίρους, που ήταν ήδη ευθυγραμμισμένοι με το ΔΝΤ, και δεν απομένει παρά να υπογράψει την αξιολόγηση ώστε να επακολουθήσουν τα καθιερωμένα. Να έρθει προς ψήφιση το περιεχόμενό της στην Βουλή με την γνωστή επωδό: Μάς εκβίασαν, αλλά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την χώρα να χρεοκοπήσει –έρχεται όμως ελάφρυνση του χρέους και θα ρεφάρουμε.
Μετά θα αρχίσουν τα βαρελότα. Θα επακολουθήσει εντυπωσιακός ανασχηματισμός για να σκεπαστούν τα υπόλοιπα. Δεν είναι καινούργιο σχέδιο –το δουλεύουν από καιρό, όπως έχουμε ξαναπεί. Απλώς, η απεργία βόλεψε να τεθεί σε εφαρμογή. Στην πραγματικότητα, επίκειται νέα πασοκική επέκταση του κυβερνητικού σχήματος, με πρόσωπα από όλες τις πράσινες φυλές. Όπως ακούγεται, προτάσεις θα δεχτούν (άσχετα αν θα τις αποδεχτούν) οι Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, ο Δημήτρη Ρέππας, ο Νίκος Χριστοδουλάκης και πιθανώς –η μεγάλη έκπληξη– και μία κυρία που είχε αναδειχθεί επί των ημερών του Γιώργου Παπανδρέου. Στο τέλος, στις κυβερνήσεις Τσίπρα μόνον ο ίδιος θα είναι ΣΥΡΙΖΑ».
Με διαφορετικά λόγια, η πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανώς ο στόχος του Αλ. Τσίπρα από πέρυσι το καλοκαίρι και μετά. Απομένει να δούμε πόσο θα κοστίσει. Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, από την πλευρά τους, καταλαβαίνουν τί συμβαίνει;
