του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
«Το Βέλγιο είναι ένα ομόσπονδο κράτος που το συνθέτουν κοινότητες και περιφέρειες». Με αυτή την φράση αρχίζει το πρώτο άρθρο του βελγικού Συντάγματος και στην ουσία μάς λέει ότι η εξουσία που λαμβάνει αποφάσεις στο Βασίλειο του Βελγίου δεν είναι κεντρική, αλλά κατανέμεται ανάμεσα στις ακόλουθες οντότητες: το ομοσπονδιακό κράτος, τρεις κοινότητες (γαλλική, φλαμανδική και γερμανική) και τρεις περιφέρειες.
Στο βελγικό Σύνταγμα του 1993 τονίζεται επίσης ότι αυτές οι τρεις πολιτικές οντότητες είναι αυτόνομες, διαθέτουν πολύ σημαντικές αρμοδιότητες και είναι υπεύθυνες για την διεθνή συνεργασία, συμπεριλαμβανομένων και διεθνών συμφωνιών.
Στο βελγικό Σύνταγμα του 1993 τονίζεται επίσης ότι αυτές οι τρεις πολιτικές οντότητες είναι αυτόνομες, διαθέτουν πολύ σημαντικές αρμοδιότητες και είναι υπεύθυνες για την διεθνή συνεργασία, συμπεριλαμβανομένων και διεθνών συμφωνιών.
Στο πλαίσιο αυτό, το Βέλγιο –που διαιρείται σε τρεις περιφέρειες, την φλαμανδική (ολλανδόφωνοι), την Βαλλωνία και τις Βρυξέλλες-Πρωτεύουσα– διαθέτει τρία περιφερειακά κοινοβούλια και δύο περιφερειακές κυβερνήσεις με πολλές αρμοδιότητες.
Ε, λοιπόν, το Κοινοβούλιο της Βαλλωνίας, του οποίου η πλειοψηφία είναι σοσιαλιστική, πριν λίγες ημέρες αρνήθηκε να υπογράψει την διεθνή συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενώσεως-Καναδά, επικαλούμενο γελοία επιχειρήματα που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά από νοήμονες ανθρώπους.
Επί της ουσίας δε, η άρνηση αυτή οφείλεται στο ότι ο σοσιαλιστής πρόεδρος της κυβέρνησης των Βαλλώνων προσπαθεί να εκτοπίσει από την ηγεσία του γαλλόφωνου Σοσιαλιστικού Κόμματος τον πρόεδρό του και πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου κ. Έλιο ντι Ρούπο.
Με τον τρόπο αυτόν, σε μία Ευρώπη 500 εκατομμυρίων ανθρώπων, μία ασήμαντη μειοψηφία μπλοκάρει ένα σύμφωνο που για την Γηραιά Ήπειρο σημαίνει νέες επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, είσοδο τεχνογνωσίας και πρόσβαση σε δραστηριότητες που οριοθετούν την οικονομία του μέλλοντος.
Κατά τα λοιπά, ο κ. Πωλ Μανιέτ, που ηγείται της κυβέρνησης των Βαλλώνων, έθεσε και θέμα δημοκρατικότητας του Καναδά, την στιγμή που η κυβέρνησή του έχει υπογράψει την συμφωνία ΕΕ-Βιετνάμ –μία χώρα που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο.
Πάντως, εμείς στην Ελλάδα θα πρέπει να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι που ο πρωθυπουργός μας δεν ακολούθησε τον Βαλλώνο πρόεδρο στην λαϊκίστικη αριστερή φρασεολογία του και, αντιθέτως, υπέγραψε μία συμφωνία που μπορεί να προσφέρει αρκετά και στην χώρα μας –όταν, βέβαια, τελικά την υπογράψει και η κυβέρνηση των Βαλλώνων, οι οποίοι πλέον τυγχάνουν πανευρωπαϊκής γελοιοποίησης.
