του
Στράτη Ε. Στρατήγη*
Μετά την ιδιοποίηση του κόμματος από τον κ. Τσίπρα στο πρόσφατο συνέδριο του με την σταλινικού τύπου ψηφοφορία που επιβεβαίωσε την πρωτοκαθεδρία του, λειτούργει πλέον από το Μέγαρο Μαξίμου.
Εκεί με τον εξ απορρήτων σύντροφό του Υπουργό Επικρατείας Ν. Παππά και εκπρόσωπό των την κ. Γεροβασίλη, ένα επιτελείο εμπίστων ομοϊδεατών συντρόφων τους, μεθοδεύουν την δημιουργία ολοκληρωτικού καθεστώτος λατινοαμερικανικού τύπου, με απροκάλυπτες πλέον μεταξύ άλλων επεμβάσεις για την αλλαγή στα μέτρα τους του Συντάγματος, την ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης και τον αφελληνισμό της παιδείας.
Μετά την ιδιοποίηση του κόμματος από τον κ. Τσίπρα στο πρόσφατο συνέδριο του με την σταλινικού τύπου ψηφοφορία που επιβεβαίωσε την πρωτοκαθεδρία του, λειτούργει πλέον από το Μέγαρο Μαξίμου.
Εκεί με τον εξ απορρήτων σύντροφό του Υπουργό Επικρατείας Ν. Παππά και εκπρόσωπό των την κ. Γεροβασίλη, ένα επιτελείο εμπίστων ομοϊδεατών συντρόφων τους, μεθοδεύουν την δημιουργία ολοκληρωτικού καθεστώτος λατινοαμερικανικού τύπου, με απροκάλυπτες πλέον μεταξύ άλλων επεμβάσεις για την αλλαγή στα μέτρα τους του Συντάγματος, την ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης και τον αφελληνισμό της παιδείας.
Θυμήθηκα το άρθρο του αείμνηστου Αντώνη Καρκαγιάννη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 25.05.2008 με τίτλο «Τάκης Λαζαρίδης: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» που έχω κρατήσει από τότε στο αρχείο μου και το ξαναδιάβασα.
Περιέγραφε την γνωριμία του με τον Τάκη το 1964 στις Φυλακές Αιγίνης. Κομμουνιστές και οι δύο, θανατοποινίτης από το 1950 ο Τάκης, με μετατροπή της ποινής τους σε ισόβια, καταδικασμένος ο Αντώνης σε 11 χρόνια ειρκτής το 1959 για κατασκοπεία είχαν ζήσει από φυλακή σε φυλακή χρόνια της νεότητάς τους. Αποφυλακισθήκαν το 1966.
Έγραφε μεταξύ άλλων ο Καρκαγιάννης: «Ποτέ η Αριστερά, τουλάχιστον σε ηγετικό επίπεδο, δεν τόλμησε να αναρωτηθεί ειλικρινά τι θα εσήμαινε και τι σημαίνει αυτή η «νίκη» που απροσδόκητα χάθηκε και εξακολουθεί ακόμα να τη θρηνεί. Ιδιαίτερα η συγκλονιστική αποκάλυψη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού και ταυτόχρονα ανύπαρκτου, θα έπρεπε λογικά να οδηγήσει την Αριστερά σε πλήρη ανατροπή της πολιτικής της, στη θεωρία και την πράξη.
Ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος, για παράδειγμα, ήταν θανάσιμες απειλές εναντίον της χώρας και του λαού και όχι ευκαιρίες «νίκης» που χάθηκαν. Και ευτυχώς, που αυτές οι απειλές αποκρούσθηκαν.
Το «αστικό κράτος» και οι ξένοι, οι Άγγλοι πρώτα και κατόπιν οι Αμερικανικοί, συνέτριψαν την Αριστερά και την αιματοκύλησαν χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς, όπως επιβάλλει ένας πόλεμος. Σώθηκε, όμως, η χώρα και ο λαός της δεν γνώρισε τις περιπέτειες που γνώρισαν άλλοι λαοί που εντάχθηκαν με τη βία σε ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης».
Η πρώτη ένδειξη για την μεθόδευση νέου ολοκληρωτικού συστήματος διακυβέρνησης, ήταν η αμέσως μετά την ορκωμοσία της πρώτης τους κυβέρνησης στις 15/1/2015, εν σώματι μετάβασής της στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων των επί κατοχής αντιστασιακών στην Καισαριανή, για κατάθεση στεφάνου στο μνημείο των εκτελεσθέντων την 1η Μαΐου 1944, 200 κομμουνιστών.
Κατά τραγική σύμπτωση μεταξύ των ήταν και ο πατέρας του Τάκη Λαζαρίδη, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ τότε. Αναβίωσαν σκόπιμα 34 χρόνια μετά το 1981, τα πάθη του εμφυλίου πολέμου για να πραγματοποιήσουν τα σχέδια τους.
Αγνόησαν ότι χάρη στην αναγνώριση από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τα μετά το 1943 χρόνια ως Εθνικής Αντίστασης, η τραγική ιστορία του εμφυλίου είχε λήξει. Κορυφαία της συμβολική πράξη ήταν ο εναγκαλισμός το 1984 του Θρασύβουλου Τσακαλώτου και του Μάρκου Βαφειάδη, του νικητού και του ηττημένου του.
Εκόντες άκοντες ζήσαμε από τότε μαζί με μια κατά μεγάλο μέρος δημοκρατική αριστερά σαν δημοκρατική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έπρεπε από τότε να είχαμε υποψιασθεί τα δόλια σχέδια τους και την καινούργια θλιβερή περιπέτεια στην οποία ενέπλεξε την χώρα μας η « Πρώτη φορά Αριστερά».
* Επ. Δικηγόρος Δ.Ν., τ. Βουλευτής Επικρατείας
