Μια ιστορία για γέλια

του Κώστα Νεοφώτιστου

Η ιστορία μας αρχίζει στο μακρινό 1989 όταν απεβίωσε η μητέρα μου. Το μοναδικό της περιουσιακό στοιχείο ήταν ένα αυτοκίνητο του 1965, με αριθμό κυκλοφορίας 201-530 το οποίο χρησιμοποιούσε, πλέον, ο πατέρας μου. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1999, ανέχωρησε κι εκείνος, οπότε άρχισε η γνωστή γραφική ελληνική διαδικασία της αποδοχής κληρονομιάς. 50% σε εμένα και 50% στην αδελφή μου, με τα σχετικά χαρτιά, τις αιτήσεις, τα πρωτόκολλα, κλπ. Όπως μας ενημέρωσαν από την εφορία, έπρεπε να βγει νέα άδεια κυκλοφορίας γιατί το 6ψηφιο σύστημα δεν ίσχυε πλέον. Έτσι μας εκδώσανε άδεια με τον αριθμό ΖΗΧ-2070, και τις πινακίδες τις καταθέσαμε αμέσως για να μην επιβαρυνθούμε με τεκμήρια και τέλη κυκλοφορίας. Όλα αυτά συνέβησαν το 2002.

Το αυτοκίνητο έμεινε στη μια άκρη της αυλής, αναπαλαιώθηκε, και 8 χρόνια μετά, το 2010, πουλήθηκε σε έναν συλλέκτη ο οποίος έπρεπε να το πάρει μαζί με τις πινακίδες. Πήγα στην εφορία, πλήρωσα τέλη κυκλοφορίας για το έτος 2010 και ζήτησα να πάρω τις πινακίδες ΖΗΧ-2070. Αντί γι’ αυτές, η εφορία μου έδωσε μια βεβαίωση ότι οι πινακίδες είχαν καταστραφεί με εντολή του ΥΠΟΙΚ, και με ενημέρωσε ότι πρέπει να εκδώσω καινούργια άδεια με καινούργιο αριθμό κυκλοφορίας!

Νέα τρεχάματα και διαδικασίες, μαζί με γραφειοκρατική εμπλοκή γιατί μπορεί να πλήρωσα τέλη κυκλοφορίας για το ΖΗΧ-2070 αλλά αφού θα βγει νέος αριθμός θα πρέπει να τα ξαναπλώσω! Χρειάστηκε μισός μήνας μέχρι να βρεθεί άκρη και, στο τέλος, βγήκε η νέα άδεια με αριθμό ΙΜΡ-1316. Τελειώσαμε; Όχι βέβαια, εδώ είναι Ελλάς! Στην προηγουμένη άδεια για το ΖΗΧ-2070 (που είχε γραφτεί εξ΄αντιγραφης από την αρχική) το καφέ χρώμα του αυτοκίνητου κάποιος το αντέγραψε ως ... λευκό, και λευκό έγραφε και η τελευταία, οπότε έπρεπε να διορθωθεί!

Νέος γύρος ταλαιπωρίας μέχρι να διορθωθεί η ΙΜΡ-1316 και να εκδοθεί η σωστή, που τώρα έγραφε...γκρι! Πάλι εξ’ αντιγραφής, αλλά το χρώμα δεν το πέτυχαν, κι αν νομίζετε ότι εκδόθηκε και τρίτη, γελιέστε. Τη λύση την έδωσε ο υπάλληλος του Υπουργείου με την αμίμητη απόφαση του: «Λοιπόν, ακούστε. Επειδή το καφέ του αυτοκινήτου είναι ανοιχτό, δηλαδή μπορείς να το πεις και μπεζ, θα πούμε ότι είναι γκρι, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα»! Βέβαια, κανείς ποτέ δεν μου εξήγησε σε ποιον θα το πούμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Όταν επιτέλους τέλειωσε αυτό το παιχνίδι με τις άδειες, το αυτοκίνητο (μαζί με τις καινούργιες πινακίδες ΙΜΡ-1316) φορτώθηκε σε ένα φορτηγό, πήρε το δρόμο για την Κέρκυρα και μας έμειναν μόνον κάτι φωτογραφίες για να το θυμόμαστε (και να βλέπουμε το ανοιχτό καφέ που το λες και μπεζ αλλά είναι γκρι!).

Προχθές, 52 χρόνια από την πρώτη φορά που κυκλοφόρησε και 7 χρόνια αφ’ ότου πουλήθηκε, μου ήρθε μια ειδοποίηση ότι είμαι κάτοχος ανασφάλιστου οχήματος και απειλούμαι με πρόστιμο 250 ευρώ. Ποιο είναι το ανασφάλιστο όχημα; Πρόκειται για το ΖΟΙ-0530. Απόρησα όταν το είδα γιατί, προσέξτε με, η σειρά πινακίδων ΖΟΙ δεν έχει εκδοθεί ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ και, επιπροσθέτως, όλοι οι αριθμοί των αυτοκίνητων αρχίζουν από 1000 μέχρι και 9999. Τριψήφιες είναι μόνον οι πινακίδες των δίκυκλων. Τι είχε συμβεί;

Δεν θέλει φαντασία, εύκολο είναι. Κάποιος καταπληκτικός δημόσιος υπάλληλος, από αυτούς που δεν δέχονται την αξιολόγηση γιατί έχουν μονιμότητα, αντέγραψε τον αρχικό αριθμό κυκλοφορίας 201-530 ως ΖΟΙ (για το 201) και μετά κόλλησε και το 530 και τον πέρασε στο σύστημα, το οποίο (επειδή δέχεται 4ψηφιους αριθμούς) προσέθεσε αυτόματα το 0 μπροστά από το 530, και προέκυψε το ΖΟΙ-0530. Θέλετε και το ωραιότερο; Στα αρχεία της διεύθυνσης συγκοινωνιών εμφανίζεται σαν δίκυκλο (αφού έχει τριψήφιο αριθμό) με αρχικά πινακίδας ΖΟΙ που δεν έχουν εκδοθεί ΠΟΤΕ, και με κινητήρα 1622 κυβικά εκατοστά! Μιλάμε για την υπερ-μοτοσυκλέτα! 

Η κωμωδία δεν τελειώνει εδώ. Στην εκτύπωση του αρχείου που έχω στα χέρια μου, διαβάζω ότι «στο μητρώο του Υπουργείου Μεταφορών Υποδομών και Δικτύων δεν υπάρχουν στοιχεία για το συγκεκριμένο όχημα» και ότι «δεν βρέθηκαν κάτοχοι για το όχημα αυτό». Με άλλα λόγια, για το μαγαζάκι του Σπίρτζη τέτοιο όχημα δεν υπάρχει (σωστά) ούτε τέτοια άδεια κυκλοφορίας (επίσης σωστά) αλλά για το μαγαζάκι του Παπαδημητρίου, της Παπανάτσιου και της παλιοπαρέας τους, υπάρχει το (κατά τα άλλα ανύπαρκτο κατά Σπίρτζη) ΖΟΙ-0530, που έχει πληρώσει όλα τα τέλη κυκλοφορίας του μέχρι το 2002 αλλά είναι .... ανασφάλιστο.

Επειδή οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες και όλοι έχουμε να λύσουμε προβλήματα πολύ πιο σοβαρά από την ανικανότητα και πνευματική αναπηρία όλων αυτών των αλλοιμονων κι ανίκανων που στελεχώνουν τις ΔΥ, αποφάσισα να οπλιστώ με υπομονή και να προσεγγίσω το θέμα με περιπαικτική διάθεση. Έχουμε όλοι ανάγκη το γέλιο και αν καταφέρει κανείς να προσπεράσει τον θυμό και την αγανάκτηση που προκαλεί η ανίκανη δημόσια διοίκηση, η ηλιθιότητα που βασιλεύει είναι υπεραρκετή για να γελάσεις με όλα αυτά.

Στην εφορία που πήγα, δεν γέλασα. Δεν γίνεται να γελάσεις με την ταλαιπωρία άλλων 40+ ανθρώπων που ήταν μπροστά μου, ούτε με άλλων 30+ που στριμώχνονταν στις σκάλες. Όλοι, ανεξαιρέτως, είχαν αντίστοιχα ζητήματα με αυτοκίνητα αλλά το ουσιαστικό θέμα ήταν κοινό για όλους: Ένας δαιδαλώδης και προβληματικός κρατικός μηχανισμός που δεν μπορεί να διορθώσει τις δυσλειτουργίες του και μεταβιβάζει σε μας την υποχρέωση να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ανασφάλιστοι.

Στην εφορία δεν υπήρχε και περιθώριο για να γελάσεις. Οι δυο υπάλληλοι που ασχολούντο με το έκτακτο ζήτημα, ήταν στο γραφείο του ΦΠΑ και είχαν κι άλλα να κάνουν. Κι επειδή ο κατακλυσμός με τα ανασφάλιστα τους διατάραξε την ηρεμία, η άμυνα τους ήταν να μην ακούνε κανέναν και τίποτε, παρά να τυπώνουν αφειδώς αντίγραφα από το αρχείο τους (δηλαδή εκείνο που γράφει τις αρλούμπες που σας προανέφερα) και να στέλνουν τους πάντες στη Διεύθυνση Συγκοινωνιών για να βγάλουν άκρη (με τα άλλα αρχεία εκεί, που θα γράφουν αντίστοιχες αρλούμπες).

Στην εφορία ήταν και επικίνδυνο να γελάσεις. Ο εκνευρισμός των υπαλλήλων, το ύφος τους και η ένταση της φωνής τους ήταν τέτοια ώστε να προκαλούν. Κι αν γελάσεις για να μειώσεις την ένταση, ο αγροίκος ΔΥ που πουλάει εξουσία είναι πιθανόν να σε προσβάλει και τότε κανείς δεν ξέρει τι τροπή μπορεί να πάρουν τα πράγματα.

Πάντως, είμαι βέβαιος πως όταν ολοκληρωθεί αυτή η παρωδία ενημέρωσης των υπηρεσιών με την βοήθεια πολιτών που θα τρέχουν από τη μια στην άλλη, θα έχω νεότερα και εξίσου κωμικοτραγικά να σας περιγράψω. Μέχρι τότε, υπομονή. Άλλωστε, σ’ αυτό το δημοσιοϋπαλληλικό μαγαζάκι της πλάκας, μόνο πλάκα πωλείται και μόνο πλάκα μπορείς να αγοράσεις. Και, φυσικά, μόνο πλάκα πρέπει να κάνεις.