του
Κώστα Χριστίδη*
«Είναι φθηνές και ανιστόρητες οι αντικομμουνιστικές αιτιάσεις», υποστηρίζουν. «Προσπαθούν να ταυτίσουν την πάλη για την πρόοδο της ανθρωπότητας και την κοινωνική δικαιοσύνη κατά του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος με τα μοναδικά στην Ιστορία εγκλήματα των ναζί σε βάρος των Εβραίων, των κομμουνιστών, των δημοκρατών, σε βάρος λαών ολόκληρων με γενοκτονικό τρόπο».
Η ταύτιση με τους ναζί μόνο στην αντίληψη των υπερασπιστών του ερυθρού ολοκληρωτισμού υπάρχει. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψηφίσματά του έχει εκφράσει τον «σεβασμό για όλα τα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη», και έχει ανακηρύξει την 23η Αυγούστου «πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων, που πρέπει να μνημονεύεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία». Η 23η Αυγούστου 1939 ήταν η ημέρα υπογραφής του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότωφ περί μη επιθέσεως μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, μία ενοχλητική υπόμνηση για τους απανταχού κομμουνιστές.
Τα εγκλήματα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού – όπως και αυτά του ναζισμού – είναι τερατώδη και απαράγραπτα, εκτείνονται δε χρονικά τόσο πριν από την εμφάνιση του ναζισμού όσο και μετά την οριστική συντριβή του τελευταίου, το 1945, όπως εκτείνονται τόσο πριν από την ανάρρηση του Στάλιν ως πανίσχυρου δικτάτορα το 1924 όσο και μετά τον θάνατό του το 1953 μέχρι την οριστική χρεοκοπία και την αναίμακτη κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989, τέλος εκτείνονται γεωγραφικά πέραν της Σοβιετικής Ένωσης, στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, την Κίνα του Μάο, την Καμπότζη του Πολ Ποτ, την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο και όπου αλλού επικράτησε αυτό το κατ’ εξοχήν ολοκληρωτικό, βάρβαρο σύστημα.
Σε εγχώριο επίπεδο οι κομμουνιστές, οι κομμουνιστές, παλαιότεροι και νεότεροι, εξεγείρονται κατά της «άθλιας και ανιστόρητης θεωρίας των δύο άκρων». Θεωρούν ότι υφίσταται ένα μόνον άκρο, η Χρυσή Αυγή, την οποία, κατ’ αυτούς, προσεγγίζει επικίνδυνα η «ακραία, νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία». Ας θεωρήσουμε, προς στιγμήν, ότι υπάρχει ένα μόνον άκρο και ένας μεσαίος χώρος διαφόρων αποχρώσεων. Προφανώς οπαδοί αυτού του «μεσαίου χώρου» έκαιγαν επί ημέρες το κέντρο της Αθήνας, τον Δεκέμβριο του 2008, τραυμάτισαν στο κεφάλι τον Κωστή Χατζηδάκη, προκάλεσαν τα γεγονότα στην Κερατέα και στις Σκουριές Χαλκιδικής, κατέκαψαν την τράπεζα ΜΑΡΦΙΝ, όπου απανθρακώθηκαν τρεις τραπεζοϋπάλληλοι (η μία, σε κατάσταση εγκυμοσύνης).
Προφανώς οπαδοί αυτού του «μεσαίου χώρου» εισβάλλουν κατά βούληση στην Βουλή, προβαίνουν σε πολυετείς καταλήψεις πανεπιστημίων και άλλων δημόσιων χώρων, «κτίζουν» πρυτάνεις στα γραφεία τους, προπηλακίζουν πολιτικούς, πυρπολούν λεωφορεία, επιτίθενται κατά αστυνομικών τμημάτων και γραφείων πολιτικών κομμάτων, παραμένοντες πάντοτε προκλητικά ανενόχλητοι. Πρόκειται για ακραίες δράσεις οπαδών του ... μεσαίου χώρου, στρεφόμενες εναντίον του κατά την αντίληψή τους ενός και μοναδικού υπάρχοντος άκρου του πολιτικού φάσματος, δηλ. του αντικομμουνιστικού.
*Νομικός – Οικονομολόγος
