του
N. Peter Kramer
Τώρα, μετά από ένα διάστημα - ρεκόρ επτάμηνων διαπραγματεύσεων, η Ολλανδία έχει Κυβέρνηση ξανά, χωρίς το PPV. Το όνομα του Πρωθυπουργού είναι για μία ακόμη φορά, Mark Rutte. Η νέα κυβέρνηση αποτελείται από μία συμμαχία από συντηρητικούς από δύο Χριστιανικά κόμματα (CDA και Christian Union), ένα μεγάλο μπλοκ κομμάτων υπέρ των επιχειρήσεων (VVD) και ένα κόμμα με κοινωνικά φιλελεύθερες ιδέες (D66). Η συμμαχία ασκεί δύναμη από πλειοψηφία μίας ψήφου, δηλαδή υπάρχει μία οριακή σταθερότητα.
Για να αποτρέψει μία πιο μεγάλη αλλαγή, το κόμμα του Rutte γέρνει στο να γίνει πιο συντηρητικό από ότι την προηγούμενη φορά, όπου υπήρχε συμμαχία με τους σοσιαλδημοκράτες (PvdA). Το PvdA σχεδόν εξαφανίστηκε από τις εκλογές.
Η πολιτική συμφωνία πάνω στην οποία βασίζεται η νέα κυβέρνηση, αναφέρει ξεκάθαρα ότι η άποψη του Wilders για φόβο και ανασφάλεια, εξαιτίας του προσφυγικού, έχει υιοθετηθεί. ‘Πολλοί άνθρωποι νιώθουν ότι οι γειτονιές τους έχουν γίνει αγνώριστες και δεν είναι πλέον ένα ασφαλές μέρος για να ζήσουν’. ‘Μερικοί δεν νιώθουν οικεία μέσα στις ίδιες τους τις γειτονιές επειδή οι νεοφερμένοι δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως’.
Αυτό σημαίνει πως μία από τις πιο προοδευτικές χώρες στην Ευρώπη ασπάζεται πλέον μία σειρά από δεξιές πολιτικές για την μετανάστευση και τον εθνικισμό. Είναι αλήθεια πως η νέα συμμαχία περιγράφει την Ολλανδία ως αχώριστη από την Ευρώπη. Αλλά ταυτόχρονα η επιρροή του Wilders είναι προφανής: μία σημαντική εστίαση στην ενστάλαξη της Ολλανδικής ταυτότητας έχει μεγαλύτερη σημασία και διεργασία από ότι οι Ευρωπαϊκοί στόχοι.
Η πολιτική συμφωνία αναφέρεται σε πιο στενά όρια στην μετανάστευση: στην ελάττωση της κοινωνικής στήριξης για τους μετανάστες, στην μείωση του χρόνου διεργασίας των εγγράφων αυτών που ζητάνε άσυλο, έτσι ώστε να γυρίζουν πιο γρήγορα πίσω στα σπίτια τους αν δε γίνει δεκτή η αίτηση, στην ενδυνάμωση του ελέγχου των συνόρων.
Η νέα συμμαχία κάνει λόγο για περισσότερη ‘Ολλανδοποίηση’, προτείνοντας μία πολιτισμική μετατόπιση η οποία ενθαρρύνει τον εθνικισμό έναντι της Ευρώπης. Αυτό αντικατοπτρίζει το ντιμπέιτ των τελευταίων δέκα χρόνων στην Ολλανδία, από τότε που ο Wilders ξεκίνησε να είναι αρχηγός του PVV.
Μερικοί άνθρωποι βλέπουν την ισχυρή στάση του για το κλίμα σαν ένα στοιχείο ‘αριστεροσύνης’. Όμως, στη Ολλανδία, η οποία στηρίζεται επάνω στην θάλασσα και η οποία έχει υποφέρει από ισχυρές πλημμύρες ανά τους αιώνες, είναι φυσιολογικό να ασχολείται κάποιος με αυτό. Δεν έχει κάτι το ‘αριστερό’.
Η Ολλανδική κίνηση προς τα δεξιά συνεχίζει την παράδοση η οποία υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, όπου τα πιο συντηρητικά κόμματα προσπαθούν να εμποδίσουν τα ακροδεξιά να κερδίσουν μεγαλύτερη εξουσία. Η Γαλλία έχει προχωρήσει προς τα δεξιά, η Γερμανία αναμένεται να ακολουθήσει, στην Αυστρία και την Τσεχία τα δεξιά κόμματα νίκησαν στις εκλογές.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την ΕΕ; Φαίνεται πως οι κυβερνώντες στους αποκομμένους ευρωπαϊκούς πύργους των Βρυξελλών ξέρουν μόνο την συνηθισμένη λύση τους: περισσότερη ΕΕ, περισσότερα λεφτά, περισσότερους κανόνες…
