του
Στέλιου Κοντέα
Η αντίθεση είχε μετατραπεί σε ένα χρονικό αποχωρήσεων, με σημαντικότερους σταθμούς τη Μαρία Δαμανάκη (πρώην πρόεδρο του κόμματος), τον Νίκο Μπίστη και –τελευταίον– τον Φώτη Κουβέλη. Οι αποχωρήσαντες κατηγορούνταν για τυχοδιωκτισμό, εξουσιομανία και προδοσία των αρχών του Σοσιαλισμού. Ήταν όμως έτσι;
Στην πραγματικότητα, οι διαφορές ήταν βαθύτατα ιδεολογικές. Το αριστερό ρεύμα –ανέκαθεν κυρίαρχο στον Συνασπισμό– έμενε δογματικά προσηλωμένο στην προσπάθεια να συνεχιστεί ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού, αγνοώντας την αντικειμενικά αδύναμη θέση μιας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, στο να επηρεάσει τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις.
Οι πολιτικές διαφορές του με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ήταν μάλλον οριακές. Οι ανανεωτικοί υπογράμμιζαν την ανάγκη ο πολιτικός λόγος της Αριστεράς να ανανεωθεί με αξιόπιστες και εφαρμόσιμες προτάσεις στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίκαιρη μέχρι σήμερα παραμένει η αντίθεση των δύο χώρων στις πολιτικές που σχετίζονται με τον ελληνικής κοπής κρατισμό και την πολύπαθη επιχειρηματικότητα…
Για πολλά χρόνια, ο αγώνας για την κοινοβουλευτική επιβίωση του Συνασπισμού συμβίβαζε τις αντιθέσεις. Τον Ιούνιο του 2010, έναν μόλις μήνα μετά την υπογραφή του Μνημονίου, ο Φώτης Κουβέλης αποφάσισε να διαβεί τον Ρουβίκωνα, αποχωρώντας από τον Συνασπισμό και ιδρύοντας τη Δημοκρατική Αριστερά.
Τότε, πολλές ελπίδες γεννήθηκαν για την αυτόνομη πορεία μιας πολιτικής τάσης που είχε κερδίσει τον σεβασμό και από άλλους πολιτικούς χώρους για τη σοβαρότητα, τον ρεαλισμό και την αξιοπιστία των προτάσεών του, έχοντας ως σημείο αναφοράς την προσωπικότητα του Λεωνίδα Κύρκου.
Ο κόμπος έφτασε πολύ γρήγορα στο χτένι, τον Μάιο του 2012, όταν οι βεβιασμένες εθνικές κάλπες οδήγησαν σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν έδινε εύκολα βιώσιμη κυβέρνηση. Η πολιτική σταθερότητα της χώρας κρινόταν πλέον από τις αποφάσεις του Φώτη Κουβέλη και το εγχείρημα της «Αριστεράς της ευθύνης» βουτούσε στα δύσκολα. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Η κομβική απόφαση για τη συμμετοχή σε ένα κυβερνητικό σχήμα καθυστέρησε αδικαιολόγητα, προκαλώντας νέα εκλογική αναμέτρηση, με ανήκεστο βλάβη για την εθνική οικονομία και το τραπεζικό σύστημα. Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ο Φώτης Κουβέλης πήρε τελικά τη μεγάλη απόφαση να συγκυβερνήσει. Τα αποτελέσματα, όμως, ήταν μάλλον απογοητευτικά…
Αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό κόστος, αλλά αναμφίβολα αναγκαίες, όπως οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, δεν πάρθηκαν αμέσως αλλά ούτε καθυστερημένα. Οι ελπίδες που δικαιολογημένα γεννούσε η συμμετοχή ενός αριστερού κόμματος στο κυβερνητικό σχήμα, για την εξασφάλιση της συναίνεσης στην εφαρμογή γενναίων πολιτικών, γρήγορα διαψεύστηκαν.
Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα, έναν χρόνο μόλις μετά την προσχώρησή της σε αυτό, με αφορμή τους χειρισμούς του Αντώνη Σαμαρά στη δημόσια τηλεόραση, ήταν καταφανώς προσχηματική. Η αδυναμία παραγωγής κυβερνητικού έργου είχε διαφανεί νωρίτερα…
Ο Φώτης Κουβέλης προσπάθησε να πατήσει σε δύο βάρκες και, όπως αναμενόταν, βρέθηκε στο νερό! Απέτυχε να υπερασπιστεί τη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα, η οποία του έδινε ψήφους στους εχέφρονες πολίτες, που αντιλαμβάνονταν την αναγκαιότητα η χώρα να κυβερνηθεί. Ταυτόχρονα, όταν βρέθηκε εκτός, δεν μπόρεσε να αποσαφηνίσει την «άλλη πολιτική», τη διαφορετική από την κυβερνητική, που θα ωφελούσε τον Τόπο.
Πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να εμπνεύσει αξιοπιστία για την εφαρμογή της, ακόμα κι αν την καθιστούσε ευδιάκριτη, όταν η απόπειρα να κυβερνήσει στο πρόσφατο παρελθόν είχε διά γυμνού οφθαλμού αποτύχει; Η εκλογική συντριβή των ευρωεκλογών ήταν φυσικό επακόλουθο…
Η διαφαινόμενη απόφαση του Φώτη Κουβέλη να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με απώτερο στόχο να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο του Αλέξη Τσίπρα, στην περίπτωση που ο τελευταίος δεν καταφέρει να κερδίσει την αυτοδυναμία, είναι έωλη και αμφιλεγόμενη. Κατ’ αρχάς, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η ΔΗΜΑΡ θα μπορέσει να ανακάμψει από το 1,21% στο 3%, ώστε να εξασφαλίσει την παρουσία της στη Βουλή, όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Αλλά και στην περίπτωση αυτή, ο πρότερος βίος του κόμματος και η απίσχνασή του από τα μεταρρυθμιστικά στελέχη δεν παρέχει τα εχέγγυα ότι θα μπορέσει να αποτελέσει ισχυρό αντίβαρο στο νεοκομμουνισμό της Αριστερής Πλατφόρμας και τον περιρρέοντα λαϊκισμό στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ…
Αποτελεί ειρωνεία της τύχης ότι ο τελευταίος αποχωρήσασας από τον πάλαι ποτέ «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» ζητά να επιστρέψει, ως “εξωτερικός συνεργάτης”, για να στηρίξει αυτούς με τους οποίους διαφώνησε για έλλειψη ρεαλισμού, στην προσπάθεια των τελευταίων να κυβερνήσουν ρεαλιστικά…
*Είχε δημοσιευθεί τον Ιούλιο του 2014 στην ιστοσελίδα Reporter.gr
Από: Athanase Papandropoulos
