ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Αν αύριο κλείσουν τα σύνορά μας στις εισαγωγές, γνωρίζετε ποιος είναι ο βαθμός αυτάρκειας της χώρας; Γνωρίζετε, δηλαδή, πόσα αγαθά θα μπορεί να καταναλώνει ο Νεοέλληνας με βάση την εγχώρια παραγωγή; Η απάντηση είναι 13%! Ε, ναι, αυτός είναι ο βαθμός αυτάρκειας στην Ελλάδα, όταν στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) το αντίστοιχο ποσοστό είναι 36% και στην «άθλια» Γερμανία 52%.

Είναι λοιπόν σαφές ότι το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα στην χώρα μας είναι ο «παρασιτικός καταναλωτισμός», ο οποίος συνδυάζεται και με το μεγάλο φαγοπότι των χρυσοκάνθαρων του δημοσίου τομέα. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια, που κάποιοι συσκοτίζουν ασύστολα μέσω μιας γενικευμένης μπαρουφολογίας. Μία μπαρουφολογία που αγνοεί ότι η χώρα χρωστάει 370 δισεκατ. ευρώ και, για να σωθεί, οι «κακοί» τής έδωσαν άλλα 340 δισεκατ. Υπό αυτές τις συνθήκες, αποκαλυπτικό και βεβαίως επίκαιρο είναι το παρακάτω κείμενο του Παναγιώτη Κονδύλη που γράφτηκε το 1921 και αναδημοσιεύεται στο capital.gr. Ιδού τί αναφέρει:

«Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο, αποτιμώντας κατά τον δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητές του και υποκαθιστώντας την νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με την φυσιολογικά εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας.

»Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σε ό,τι τους ερεθίζει άμεσα, και ειδικά οι δηλώσεις κάποιου φιλέλληνα στην Χαβάη ή κάποιου μισέλληνα στην Γροιλανδία (κι ας μην μιλήσομε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσινγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας. Επίσης, ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται για τα πολιτικά συμπαρομαρτούντα των διαγραφόμενων οικολογικών στενωπών ή για τις προσεχείς συνέπειες της μετανάστευσης των λαών σε μία χώρα τόσο ευπαθή οικολογικά και τόσο έκθετη γεωγραφικά όσο η Ελλάδα.

»Όμως η έλλειψη, και μάλιστα η άρνηση, της αυτεπίγνωσης δεν φαίνεται μόνον έμμεσα στην στενότητα της πολιτικής κοσμοεικόνας, από την οποία συνήθως αφορμώνται οι συζητήσεις πάνω στην εθνική πολιτική. Φαίνεται και άμεσα, στον τρόπο διεξαγωγής αυτών των συζητήσεων. Στο επίκεντρό τους βρίσκονται δηλαδή περισσότερο ή λιγότερο θεμελιωμένες σκέψεις και γνώμες για το ποια τροπή θα πάρει αυτή ή εκείνη η συγκεκριμένη εξέλιξη και για το αν αυτή ή εκείνη η ενέργεια ενδείκνυται ή όχι, πράγμα που συχνότατα οδηγεί στην γνωστή και προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία. Δεν θίγεται όμως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτικής προβληματικής: ποια είναι η ταυτότητα και η οντότητα του πολιτικού υποκειμένου, για τις πράξεις, τις παραλείψεις και το μέλλον του οποίου γίνεται λόγος;
Πιο συγκεκριμένα: Ποια είναι η σημερινή φυσιογνωμία της Ελλάδας και τί προκύπτει από αυτήν ως προς την ικανότητά της να ασκήσει εθνική πολιτική μέσα στις σημερινές πλανητικές συνθήκες; Η εσωτερική αποσύνθεση, την οποία κανείς αφήνει να προχωρήσει όσο δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, τού στερεί τα απαιτούμενα μέσα και περιθώρια ελιγμών όταν η ανάγκη σφίγγει».

Αυτό είναι σήμερα το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας. Η πλήρης αποκοπή της από την πραγματικότητα και η άρνησή της να καταλάβει πόσο γρήγορα και βαθειά αλλάζει ο κόσμος. Έτσι, αντί για αυτογνωσία και γόνιμη αυτοκριτική, στην Ελλάδα αναπτύσσεται ένας έρπων και ολοκληρωτικού χαρακτήρα λαϊκισμός, που κάθε άλλο παρά ακίνδυνος είναι. Αντίθετα, ο λαϊκισμός αυτός έχει συγκεκριμένους στόχους, με κυριότερο αυτόν της σιγανής δηλητηρίασης της κοινωνίας. Όσο για τους φορείς του, είναι εξίσου επικίνδυνοι με την φασιστική πανώλη και τον εθνικο-σοσιαλιστικό καρκίνο που αιματοκύλησαν την ήπειρό μας.

Απέναντι σε αυτές τις δύο κατάρες, ο ελληνισμός θα πρέπει να αντιπαρατεθεί εδώ και τώρα. Και, όταν κάνουμε λόγο για ελληνισμό, εννοούμε αυτόν που πριν 2.500 χρόνια αντιστάθηκε και εξόντωσε τον μύθο, προκρίνοντας ως αρχή του την κριτική σκέψη και τον ορθό λόγο. Αυτόν τον ελληνισμό θέλουν να εξοντώσουν στην Ελλάδα οι πραγματικοί εχθροί της –και όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι.