Η κομματοποίηση του αγροτικού τομέα

του Δημήτρη Στεργίου

Διάβασα ότι ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, κ. Βαγγέλης Αποστόλου, έθεσε σε δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση για 30 ημέρες το σχέδιο νόμου για τον αγροτικό συνδικαλισμό. 

Όπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, προσπάθεια του υπουργείου είναι να αναπτυχθεί ένα ενιαίο αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα σχεδιάζει, θα επεξεργάζεται και θα υλοποιεί τις απαραίτητες πολιτικές και προγράμματα για την αξιοποίηση των τεράστιων δυνατοτήτων του αγροτικού χώρου, με απώτερο σκοπό να διαμορφώνουν οι ίδιοι οι αγρότες τις συνθήκες και τη δράση τους, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του τόπου, της κοινωνίας και της οικονομίας. 

Επίσης, αναφέρεται ότι το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης εκτιμά ότι υπάρχει ανάγκη για ένα ενιαίο συνδικαλιστικό αγροτικό κίνημα που θα εκφράζει όλους τους τομείς της αγροτικής οικονομίας και «δεν θα συναρτά την οργανωτική και αγωνιστική του ικμάδα από το ύψος των κρατικών ενισχύσεων, αλλά από το βαθμό συνειδητοποίησης των αγροτών για τα ταξικά και επαγγελματικά τους συμφέροντα». 

Στην ίδια αιτιολογική έκθεση  επισημαίνονται ακόμα τα εξής: «Η δημιουργίαενός ακηδεμόνευτου και αυτόνομου συνδικαλιστικού κινήματος με τη συμμετοχή όλων των αγροτών που έχουν κύρια ενασχόληση και εισόδημα από την αγροτική παραγωγή, αποτελεί πολιτική και κοινωνική προϋπόθεση για την ανάδειξη της γεωργίας, της αλιείας και της κτηνοτροφίας ως βασικών πυλώνων για την οικονομική ανάπτυξη, την αύξηση του ποσοστού συμμετοχής στο ΑΕΠ, την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία».

Λόγια, λόγια, λόγια. Σαν εκείνα που ακούγαμε  το 1982 με την ψήφιση του 1257/1982 και το 1985 με την ψήφιση του Νόμου 1541/1985, με τους οποίους, όπως αποκάλυπτε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» τον Δεκέμβριο του 1987 (πριν περίπου από… 30 χρόνια!) επιβλήθηκε η κομματικοποίηση των αγροτικών συνεταιρισμών, η οποία διεκδικούσε παγκόσμια  πρωτοτυπία! Τότε, με άρθρα, αναλύσεις και σχόλια αποκαλυπτόταν ότι όλη η χιονοστιβάδα χρεών των συνεταιριστικών οργανώσεων οφειλόταν οφειλόταν στην κομματικοποίηση των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων.

Τότε, επισημαινόταν ότι για πρώτη φορά σε όλον τον κόσμο επιβλήθηκε η ανάδειξη των διοικήσεων και των αντιπροσώπων των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων με τη μέθοδο των… παραταξιακών συνδυασμών, αφού οι  αγρότες μας υποχρεώθηκαν να ψηφίζουν συνδυασμούς που καταρτίζονταν με καθαρά κομματικές σκοπιμότητες.

Το άγος στην ελληνική οικονομία από την κομματικοποίηση των αγροτικών συνεταιρισμών καταδείχθηκε τότε από ένα άρθρο του (νέου τότε) διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας Θεόδωρου Δημόπουλου στο «Βήμα πριν ακριβώς από τριάντα χρόνια  (16 Αυγούστου 1987), ο οποίος αποκάλυπτε τη χιονοστιβάδα των χρεών του αγροτικού τομέα και, φυσικά, των συνεταιριστικών οργανώσεων.

Υπενθυμίζεται ότι τότε στις 18 Αυγούστου του 1987 ο τότε πρόεδρος της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας  Γεωργικών Συνεταιρισμών  (ΠΑΣΕΓΕΣ) Ηλ. Σεϊτανίδης,  σε συνέντευξη Τύπου, ζήτησε, μεταξύ άλλων, τη ρύθμιση χρεών των συνεταιριστικών οργανώσεων «για την αυτοδύναμη ανάπτυξη του γεωργικού τομέα» και διότι, όπως τόνισε, «καμία συνεταιριστική οργάνωση δεν πρέπει να είναι προβληματική»!

Τότε, δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 27 Αυγούστου του 1987, με την ευκαιρία αυτή, άρθρο μου υπό τον τίτλο «Το αγροτικοσυνεταιριστικό άγος!», στο οποίο αποκαλύπταμε, μεταξύ πολλών, τα εξής:

• Η ΠΑΣΕΓΕΣ έπαιρνε από το υπουργείο Γεωργίας ως επιχορήγηση 120.000.000 δραχμές!

• Η ΠΑΣΕΓΕΣ έπαιρνε και από το τότε υπουργείο Προεδρίας άλλα 2.000.000 εκατ. δραχμές!

• Στις 31 Δεκεμβρίου 1986 οι συνολικές οφειλές των συνεταιριστικών οργανώσεων προς την Αγροτική Τράπεζα ανέρχονταν σε 317 περίπου δις. δραχμές.  Από αυτές, 277 δις. ήταν βραχυπρόθεσμες (από τις οποίες… 89 δις. ληξιπρόθεσμες και 180 περίπου δις. άληκτες) και 40 δις. περίπου μεσομακροπρόθεσμες (8 περίπου δις. ληξιπρόθεσμες και 32 δις. περίπου άληκτες).

• Ουδέποτε οι συνεταιριστικές οργανώσεις προσπάθησαν να λειτουργήσουν ως οικονομικές μονάδες, διότι ουδέποτε προέβησαν σε αύξηση των κεφαλαίων τους για την κάλυψη των ζημιών τους.

• Μέχρι το 1962, η τακτική της ρύθμισης ληξιπρόθεσμων αγροτικών χρεών ήταν άγνωστη. Η πρώτη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων αγροτικών χρεών έγινε το 1963 (έως τις 31 Δεκεμβρίου 1962) με απαλλαγή των αγροτών από τον τόκο υπερημερίας και την πληρωμή τους σε οκτώ ετήσιες δόσεις και με επιτόκιο 4%! Σημειώνεται ότι τότε προβλεπόταν η κήρυξη όλου του δανείου ως απαιτητού σε περίπτωση καθυστέρησης καταβολής έστω και μιας δόσης!

• Το 1965 ακολούθησε η ρύθμιση ληξιπρόθεσμών οφειλών έως τις 31 Δεκεμβρίου 1962 των συνεταιριστικών οργανώσεων.

• Το 1968 έγινε  διαγραφή χρεών μέχρι 100.000 δραχμών και αφορούσε ληξιπρόθεσμες και άληκτες  οφειλές φυσικών και νομικών προσώπων που υπήρχαν έως τις 31 Μαρτίου 1968.

• Ρυθμίσεις επαναλήφθηκαν το  1978, 1981, 1984 και το 1985. 

Αντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ότι τα Μνημόνια ουκ έρχονται… μόνα τους!