Αντιπελατειακό μέλλον και πως θα το χτίσουμε

του Θόδωρου Βλασσόπουλου

Στο εξωτερικό μέτωπο οι απειλές κατά της εθνικής μας κυριαρχίας πρέπει να οδηγήσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε επαναπροσδιορισμό της στάσης και της συμπεριφοράς τους.

Στο εσωτερικό βιώνουμε μια εξελισσόμενη διχαστική αντιπαλότητα ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα χωρίς διάθεση συνεννόησης  που περιορίζει σοβαρά την προοπτική ομαλής εξέλιξης των πραγμάτων. Η ασυνεννοησία αυτή δημιούργησε βαρύτατο κόστος το οποίο πληρώνει η ελληνική κοινωνία και όχι αυτοί που το προκάλεσαν.

Στα χρόνια της κρίσης και κυρίως από το 2009 το πολιτικό προσωπικό επέδειξε ασυγχώρητη ανευθυνότητα. Ο ένας πέταξε την καυτή πατάτα της αποτυχημένης του πολιτικής στον επόμενο και οι επόμενοι από αυτόν είχαν μοναδικό σκοπό την κατάληψη και νομή της εξουσίας. Πέτυχαν το σκοπό τους με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο. 

Εάν το πολιτικό προσωπικό είχε  προβεί σε μια γενναία υπέρβαση, παραμερίζοντας κομματικό και προσωπικό συμφέρον, με μια βαθιά αυτοκριτική, ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό εκτροχιασμό και σε συγγνώμη, θα είχε εκτονωθεί, σε μεγάλο βαθμό, η συσσωρευμένη οργή των πολιτών βελτιώνοντας έτσι το πολιτικό κλίμα. Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία μέσα σε τόσες άλλες.  

Υπερχρέωση, κακοδιαχείριση, κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου, διαφθορά, απρογραμμάτιστοι διορισμοί χιλιάδων «δικών μας παιδιών», δημιουργία εκατοντάδων Εταιριών και Οργανισμών πολλές φορές χωρίς αντικείμενο, ανισότητες, ο περίφημος νόμος περί ευθύνης Υπουργών,  παραγραφή αξιόποινων πράξεων επίορκων πολιτικών λειτουργών με απλό κλείσιμο της Βουλής, διατήρηση μεγάλου αριθμού βουλευτών, συγκυβέρνηση σχεδόν με τους συνδικαλιστές αποτελούν τις βασικές αιτίες της χρεοκοπίας και τις βασικές συνέπιες του φαύλου πελατειακού συστήματος. 

Αυτό το σύστημα  μας κυβερνά δεκαετίες τώρα και μας οδήγησε στη χρεοκοπία εγκλωβίζοντας την ελληνική κοινωνία μέσα στα τείχη της ιδιοτέλειας, της ανέχειας, του  κομματικού και προσωπικού συμφέροντος. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να έχει σχέση με τις Αρχές και τις Αξίες του Κράτους δικαίου, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και εν τέλει της Δημοκρατίας.  

Και λέω φαύλο το σύστημα γιατί πρωτίστως εξυπηρετεί εκείνους που ενεργούν μόνο για τους εαυτούς τους. Ο Αριστοτέλης δίνοντας τον ορισμό του φαύλου ανθρώπου λέει: «φαύλος είναι αυτός που χάριν εαυτού πάντα πράττει».

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του τα «Τείχη» μας λέει ότι όταν οι άλλοι έχτιζαν γύρω του τείχη δεν πρόσεξε γιατί δεν άκουσε «κρότον κτιστών ή ήχον» κι έτσι «ανεπαισθήτως κλείστηκε από τον κόσμον έξω»

Κι αν ο Καβάφης βρέθηκε ανάμεσα στα τείχη της σεμνοτυφίας και των προκαταλήψεων της εποχής του γιατί δεν άκουσε του μάστορα τον ήχο, εμείς σήμερα βρισκόμαστε ανάμεσα στα τείχη των πελατειακών σχέσεων, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς και της ανευθυνότητας παρά το γεγονός ότι ακούγαμε και τους κρότους και τους ήχους αλλά και βλέπαμε και βλέπουμε τους χτίστες και μάλιστα με το μυστρί στο χέρι.

Έξοδος από τα μνημόνια και την επιτήρηση, αλλαγή σελίδας και αναγέννηση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο η πελατειακή κουλτούρα παραμένει άθικτη και αλώβητη με όλες  τις αντιδημοκρατικές και καταστροφικές της συνέπειες. Μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανιστεί πολιτικός σχηματισμός  που θα τάξει σκοπό της πολιτικής του την ανατροπή αυτής της νοσηρής κατάστασης: 

Να καταργήσει το σταυρό προτίμησης και την υπουργοποίηση του βουλευτή γιατί αποτελούν  πηγή διαπλοκής και διαφθοράς και την καρδιά του συστήματος. Γιατί ο σταυρός σταύρωσε και σταυρώνει την ελληνική κοινωνία κρατώντας ταπεινωτικά εξαρτώμενο τον πολίτη από τον πολιτικό. Είναι προκλητικά αντιδημοκρατικός καλλιεργώντας μέσα από το ρουσφέτι, την αδικία και την ανισότητα  αφού έχουν διαφορετική  μεταχείριση οι πελάτες από τους άλλους  πολίτες. 

Ο σταυρός στερεί από το βουλευτή την αναγκαία αντικειμενικότητα στις αποφάσεις του. Γιατί ο βουλευτής ενεργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις της συνιστώσας του που είναι η εκλογική του περιφέρεια με αποτέλεσμα να έχουμε στη βουλή 300 συνιστώσες. Σπρώχνει το βουλευτή από το κόμμα του σε άλλο κόμμα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του οποίου μπορεί και να απεχθάνεται. Είναι λοιπόν ανάγκη να περάσουμε από τον τοπικό στον εθνικό βουλευτή.

Αυτά αποτελούν ένα ελάχιστο δείγμα των αρνητικών  συνεπειών του σταυρού και η αντικατάσταση του με άλλο τρόπο εκλογής, μαζί με τη μη δυνατότητα του βουλευτή να γίνεται Υπουργός, θα λυτρώσει και το βουλευτή και τον πολίτη και θ’ αλλάξει προς το καλλίτερο τη στάση και συμπεριφορά των πολιτικών και της κοινωνίας. Η χώρα θα έχει αλλάξει σλίδα.

Το πρόβλημα επομένως της χώρας είναι καθαρά πολιτικό και όχι οικονομικό. Κι όσο μένει άλυτο, επιτήρηση και μνημόνια θα είναι εδώ μαζί μας. Για να έχει τύχη οποιοδήποτε Σχέδιο εξόδου από την κρίση θα πρέπει να προηγηθεί Σχέδιο Εκσυγχρονισμού του Πολιτικού Συστήματος και Ανασύστασης του Κράτους.

Θα είναι λάθος ασυγχώρητο και ιστορική ευθύνη να απαλλαγεί κάποτε η χώρα από τα δεσμά της χρεοκοπίας και να βρεθεί πάλι στην αγκαλιά του ίδιου φαύλου συστήματος επειδή οι αρμόδιοι δεν έλαβαν, ως όφειλαν, μέτρα ανατροπής και ρήξης με τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος. 

Η κατεδάφιση του πελατειακού συστήματος, η Δικαιοσύνη, η Παιδεία η Υγεία και γενικά η κοινωνική πολιτική θα πρέπει να βρίσκονται στις άμεσες προτεραιότητες του ανωτέρω Σχεδίου.

Είναι προφανές ότι, με τις παρούσες συνθήκες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές, η υλοποίηση ενός τέτοιου Σχεδίου υπερβαίνει τις δυνατότητες οποιασδήποτε μονοκομματικής ή και δικομματικής Κυβέρνησης. Η μόνη ενδεδειγμένη λύση είναι, τα πολιτικά κόμματα, να στηρίξουν Κυβέρνηση με εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες η οποία, σε χρόνο που θα συναποφασιστεί, θα διαχειριστεί την κρίση και θα προβεί στις αναγκαίες ως ανωτέρω αλλαγές που θα οδηγήσουν τον τόπο στην έξοδο από τα μνημόνια, στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας, στη βιώσιμη ανάπτυξη και την ευημερία.

Στο διάστημα της θητείας αυτής της Κυβέρνησης κόμματα και Κινήματα θα έχουν τον καιρό να ανασυγκροτήσουν και να εκσυγχρονίσουν τις δομές και τη λειτουργία τους για να μπουν στη νέα εποχή που θα έχει δημιουργήσει η θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας. Μόνο έτσι θα χτιστεί το αντιπελατειακό μας μέλλον.