του Νίκου Φιλιππίδη
Πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι «πουλάει» στην Ελλάδα η γκρίνια και η καταστροφολογία. Θεωρούν ότι μια πιασάρικη ατάκα του παρελθόντος, του στυλ πόσοι Ελληνες βρίσκονται στο όριο της φτώχειας, θα κάνει την «πολιτική» ή προπαγανδιστική τους δουλειά. Στην πραγματικότητα είναι «μακριά νυχτωμένοι». Έχουν χάσει την αλλαγή που έχει συντελεστεί στη χώρα. Και το ποτάμι όταν βρει τη ροή του, δύσκολα γυρίζει πίσω.
Για να γίνει αντιληπτό πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα, το παλιό κύμα απολύσεων που προκαλούσαν τα «κακά» αφεντικά έχει αντικατασταθεί στην Ελλάδα από τους εργαζόμενους που διαλέγουν πού θέλουν να δουλέψουν και μόνο αν τους ικανοποιεί το περιβάλλον. Αν δεν είναι ικανοποιημένοι από τις αμοιβές – και πολλοί δικαίως δεν είναι -, την προοπτική, την ικανοποίηση που παίρνουν από τη δουλειά τους, οι έλληνες εργαζόμενοι πλέον δεν διστάζουν να παραιτηθούν.
Είναι εντυπωσιακό ότι με την ανεργία στο 12%, στις περισσότερες δουλειές γύρω μας δεν βρίσκουν κατάλληλους εργαζόμενους. Τα στοιχεία της Εργάνης δείχνουν κάτι ακόμα πιο ψαγμένο. Φέτος από τον Ιανουάριο έως τα τέλη Σεπτεμβρίου, έφυγαν από τις δουλειές τους εδώ στην Ελλάδα περίπου 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι (αορίστου χρόνου και συμβασιούχοι). Πάνω από 850 χιλιάδες έφυγαν με δική τους πρωτοβουλία. Αποχώρησαν οικειοθελώς. Δεν τους άρεσε αυτό που τους έδινε η δουλειά που είχαν και έφυγαν για να βρουν άλλη καλύτερη. Οι περισσότεροι ήταν έως 30 ετών και προφανώς χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις. Αλλά και οι πιο μεγάλοι πλέον «ψάχνονται» για αναζήτηση καλύτερης εργασιακής στέγης, ακόμα και αν δεν αντέχουν να μείνουν ούτε μέρα χωρίς δουλειά.
Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι έχουν την αυτοπεποίθηση ότι θα βρουν κάτι καλύτερο. Και είναι πιθανότερο από ό,τι παλαιότερα ότι θα τα καταφέρουν. Νιώθουν ότι έχουν πάρει το πάνω χέρι στη σχέση τους με τους εργοδότες. Και αυτό είναι μισή νίκη. Έχει προηγηθεί η δημιουργία πολλών νέων καλύτερων από πλευράς συνθηκών και αμοιβών, θέσεων εργασίας. Για να δημιουργηθούν αυτές οι νέες δουλειές, έχουν προχωρήσει μια σειρά από επενδύσεις, οι οποίες και αυτές με τη σειρά τους βρήκαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για να αναπτυχθούν. Αυτή η δουλειά δεν γίνεται μόνη της. Πρέπει κάποιος να την κάνει. Και αυτή η δουλειά φαίνεται ότι έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα.
Το αναγνώρισε τη Δευτέρα ένας από τους πρώτους ξένους επενδυτές που πίστεψαν στις προοπτικές ανάκαμψης της Ελλάδας. Μάλιστα το έκανε κατά τη διάρκεια των απανωτών χρεοκοπιών χάνοντας πολλά λεφτά. Ο Καναδός Πρεμ Γουάτσα δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, επικεφαλής ενός τεράστιου ομίλου που έχει επενδύσει σε ελληνικές εταιρείες όπως η Eurobank. Μιλώντας στο οικονομικό φόρουμ του Τορόντο, έκανε λόγο για οικονομική «μεταμόρφωση» και εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας. Ο ίδιος δεν κρύφτηκε, όπως πολλοί έλληνες επιχειρηματίες, με στόχο να τα έχουν καλά με το «γκόβερνο» ανεξάρτητα ποιου θα εκλεγεί και πήρε θέση. Πήρε θέση και επισήμανε ότι η επανεκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη θα ενισχύσει την πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας και θα δημιουργήσει ένα ακόμη πιο ασφαλές περιβάλλον για επενδύσεις.
Το δίλημμα είναι απλό. Θέλουμε ελεύθερες επιλογές, με διεκδίκηση καλύτερου επαγγελματικού περιβάλλοντος και καλύτερων αμοιβών, δηλαδή εργασιακή ελευθερία, από επενδύσεις που έχουν αναπτύξει άνθρωποι σαν τον Πρεμ Γουάτσα; ‘Η επενδυτές με τα χέρια δεμένα από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, με εργαζόμενους όμηρους ενός δήθεν εργασιακού ελέγχου; Αυτό είναι το πολιτικό διακύβευμα του επόμενου διαστήματος…
*πρώτη δημοσίευση: Οικονομικός Ταχυδρόμος
