Του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Είναι αμετανόητος μας λένε. Βεβαίως και είναι και καλά κάνει. Τι είδους επαγγελματίας θα ήταν διαφορετικά;
Για τον Δ. Κουφοντίνα η τρομοκρατία και οι συναφείς με αυτήν δολοφονίες ήταν και παραμένει επάγγελμα το οποίο ίσως να έχει και μέλλον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πώς εμφανίστηκε η τρομοκρατία στην Ελλάδα, ποιοι την εξυπηρέτησαν επικοινωνιακά και ποιοι την στήριξαν πολιτικά.
Ας μη διαφεύγει επίσης το γεγονός ότι η 17η Νοέμβρη τυχαία εξαρθρώθηκε και αν το 2004 δεν είχαν γίνει στην Αθήνα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι πολύ πιθανό ο Δημ. Κουφοντίνας να συνέχιζε ανενόχλητα τη δράση του, κολυμπώντας και στο χρήμα που δήθεν απεχθάνεται, και το οποίο προέρχεται από ληστείες και θα εξακολουθούσε δε μαζί με τον κ. Γιωτόπουλο να πουλάει τις «περί εγκυκλίου εγκωμίου» θεωρίες του Καρόλου Μαρξ που τόσο συναρπάζουν τους σύγχρονους πνευματικούς ογκόλιθους της χώρας είτε τους «Ρουβίκωνες» και άλλους «κοινωνικούς αγωνιστές».
Για του αγώνες τους τελευταίους, ο Κουφοντίνας αποτελεί ήρωα, «αγωνιστή», πρότυπο προς μίμηση και αυτό το ξέρει ο αρχι-δολοφόνος. Γιατί λοιπόν να μετανοήσει;
Τουναντίον, επειδή ψοφάει για αναγνώριση όπως κάθε φιλόδοξος άνθρωπος εξάλλου, ο Κουφοντίνας ψάχνε για νέους τρόπους δράσης, ίσως πιο εκλεπτυσμένους, αλλά πάντως υπαγορευόμενους από την ίδια λογική.
Κατά συνέπεια, σε περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής, ο Κουφοντίνας μέσω νέων «αγωνιστών» θα είναι παρών. Θα είναι όπως και ο ίδιος ομολογεί μεταξύ αυτών «που θα ξαναπιάσουν μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα των αγώνων».
Πάνω στο θέμα αυτό ο Γιάννης Μαρίνος έγραψε στο Βήμα της Κυριακής.. « Ο Κουφοντίνας είναι ξεκάθαρος στις απόψεις που τον οδήγησαν στις δολοφονίες.
Και εφόσον δεν μεταμελείται, αυτονόητο είναι ότι αν του δοθεί η ευκαιρία – και οι άδειες του τη δίνουν- θα επαναλάβει τη θανατηφόρα δραστηριότητά του. Το πρόβλημα συνεπώς το έχουν εκείνοι που αναζητούν άλλοθι και επικαλούνται ανθρωπιστικές ευαισθησίες απέναντι στον πιο αναίσθητο στον ανθρώπινο πόνο που ο ίδιος προκαλεί.
Ο Κουφοντίνας δεν αρκέστηκε σε αυτή τη σαφή στάση του ως κατάδικος. Είναι προφανές ότι μερίμνησε ώστε και ο γιος του Έκτωρ να ενστερνιστεί τις απόψεις του πατέρα του. Μεγάλωσε κατ’ εικόνα και ομοίωση του πατρός, η φυσική ομοιότις εξάλλου είναι εντυπωσιακή.
Να υποθέσουμε ότι όχι μόνο δηλώνει υπερήφανος ως γιος για το τρομοκρατικό παρελθόν του πατέρα του, αλλά ότι διεκδικεί και αυτόφωτη αναπαραγωγή του; Εμπνεόμενος μάλιστα από την Επανάσταση του Λένιν, αφήνεται να απειλεί: «Βρισκόμαστε σε ανοιχτό πεδίο μάχης.
Σήμερα δεν υπάρχει η 17Ν και η αλλαγή θέλει νέα εργαλεία, νέα σχήματα» αποφαίνεται. «Και αν αυτά δεν υπάρχουν, να τα φτιάξουμε». Δεν διστάζει μάλιστα να γίνει ακόμα πιο συγκεκριμένος.
Σχολιάζοντας τη δολοφονία του άτυχου Αξαρλιάν, που η τυποποιημένη δημοσιογραφική ανευθυνότητα τον ξεχωρίζει ως αθώο θύμα σε αντιδιαστολή προς τους άλλους δολοφονηθέντες, διακηρύσσει: «Όποιοι μιλούν για αθώα θύματα παραδέχονται ότι τα υπόλοιπα (οι άλλοι δολοφονηθέντες) δεν ήταν αθώα». Άρα καλώς δολοφονήθηκαν.
Το ερώτημα είναι τι έχει κατά νου ο πατέρας Κουφοντίνας, σε τι έχει προετοιμάσει τον ομοϊδεάτη γιό του;
Νομίζω ότι αυτό ενδέχεται να προκύπτει και από το ποιοι υποδέχονται τον απελευθερωμένο κατά καιρούς Κουφοντίνα.
Και ανάμεσα σε αυτούς και ο γιος του Προέδρου της Βουλής. Έτσι εύκολα μπορεί να εξηγηθεί γιατί αυτή η ασυδότως δραστηριοποιούμενη οργάνωση εισβάλλει ατιμωρητί σε πρεσβείες και ΑΕΙ, καταστρέφει καταστήματα, απειλεί ανθρώπους, προκαλεί ακόμη και την κορυφή της Δικαιοσύνης. Τι μπορεί να προκύψει από τη συνάντηση Κουφοντίνα και «Ρουβίκωνα»;
Και πώς θα εκδηλωθεί αυτή η συνεργασία μετά την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ;
Και μια απορία: Γιατί οι σχολιογραφούντες γύρω από το θέμα Κουφοντίνα και τις εξόδους του αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρονται στην καταφανή στήριξη του Έκτορα προς τον πατέρα του και την προκλητική συμπαράταξη του «Ρουβίκωνα» προς τον πολυδολοφόνο της «17 Νοέμβρη»;
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα του Γιάννη Μαρίνου, είναι μάλλον απλή. Διότι η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στον δημοκρατικό κόσμο, όπου η τρομοκρατική βία είχε άπλετη δημοσιογραφική στήριξη και πολύ καλή ιδεολογική συμπαράσταση.
Συνεπώς δε μετά το 2004 και τα τότε γεγονότα, σήμερα ενόψει κυβερνητικής αλλαγής ίσως τα χειρότερα να έπονται.
