του Θανάση Φροντιστή*
Όλα τα πολιτικά Κόμματα δήθεν κόπτονται, δήθεν αγανακτούν, όταν δήθεν «κινδυνεύει η δημοκρατία μας». Όταν δηλ. βγαίνει στην επιφάνεια κάποιο θέμα που θίγει την Κομματοκρατία, η οποία, δυστυχώς, και με την…άδεια του Συντάγματος έχει ταυτιστεί με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στη χώρα μας, αλλά και αλλού, αποτελεί …ανώμαλη προσγείωση της δημοκρατίας. Ανώμαλη, γιατί:
-ακόμα και με τεράστια αποχή των ψηφοφόρων από τις εκλογές, εκλέγεται κυβέρνηση.
-επιτρέπει την εφαρμογή καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων που αλλοιώνουν την πραγματική λαϊκή βούληση με την γενναία πριμοδότηση του πρώτου Κόμματος.
-επιτρέπει στο πρώτο Κόμμα που αναδεικνύεται από εκλογές που γίνονται με τις παραπάνω «εκτροπές», να επιτυγχάνει και να επικαλείται αυτοδυναμία, που μπορεί να μετατρέπεται και σε παντοδυναμία.
Για παράδειγμα, στη χώρα μας στο ισχύον σύστημα διακυβέρνησης που είναι πρωθυπουργοκεντρικό, ένα άτομο, ο πρωθυπουργός, λειτουργεί ως Απόλυτος Άρχων, ως Μονάρχης, με απεριόριστες εξουσίες: π.χ. ορίζει τον ‘Ανώτατο Άρχοντα’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ουδεμία εξουσία διαθέτει, τον Πρόεδρο της Βουλής, τους Προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων και τους επικεφαλής όλων των δημόσιων φορέων και επιχειρήσεων. Κι αυτό το σύστημα αποκαλείται δημοκρατία! Σ’ αυτό το σύστημα, ο λαϊκός έλεγχος, ο έλεγχος δηλ. του Δήμου είναι ανύπαρκτος. Παραπέμπεται στη Βουλή, στην οποία πλειοψηφεί το κυβερνών Κόμμα, όχι βέβαια εκλεγμένο από τον λαό αλλά….ελέω του καλπονοθευτικού συστήματος, για να εξασφαλίζονται…δήθεν σταθερές κυβερνήσεις. Σκοπός όμως της δημοκρατίας δεν είναι οι σταθερές κυβερνήσεις, αλλά η διακυβέρνηση της χώρας σύμφωνα με τις βουλές του Δήμου! Αντ’ αυτού, το λεγόμενο κατ’ επίφαση δημοκρατικό σύστημα στη χώρα μας αναδεικνύει έναν άρχοντα, που ουσιαστικά μπορεί να αυθαιρετεί χωρίς όριο και να μεταβάλλει το σύστημα διοίκησης της χώρας σ’ ένα σύστημα διοίκησης από ημέτερους (ακόμα και άσχετους ή και ανίκανους πολλές φορές) που νέμονται την παραχωρημένη δίκην τιμαρίων εξουσία και τους αντίστοιχους οικονομικούς πόρους του δημοσίου μέχρι και εντελώς ανεξέλεγκτα (σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, σήμερα τη δημόσια διοίκηση, πέρα από τους δημόσιους οργανισμούς και τις ειδικές θεσμοθετημένες θέσεις, στελεχώνουν ακόμα 2853 μετακλητοί και 120 818 συμβασιούχοι!) Έτσι λοιπόν, η δημοκρατία μεταλλάσσεται σε ολιγαρχία, σε αυθαιρεσία και σε φαυλοκρατία, με την …ανεύθυνη ευθύνη ενός Μονάρχη και με την εξασφάλιση σταθερών κυβερνήσεων, δηλ. κοινοβουλευτικών δικτατοριών!…
Στον αντίποδα αυτής της νοθευμένης δημοκρατίας είναι μια δημοκρατία, που δεν επιθυμούν όμως τα Κόμματα εξουσίας, στην οποία ο Πρόεδρος εκλέγεται άμεσα από τον λαό και όχι από τη Βουλή, έχει αποφασιστικές εξουσίες ρυθμιστή του πολιτεύματος, όπως η αναπομπή νόμων στη Βουλή, η διάλυση της Βουλής, η σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών που είναι οι κύριες, αλλά και ορισμένες άλλες. Αυτό το σύστημα στηρίζεται πιο άμεσα στον λαό, διασφαλίζει πολιτική ισορροπία και σταθερότητα, πολιτικές συγκλήσεις και, αν δεν την αποκλείει εντελώς, περιορίζει την αυθαιρεσία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης.
*Οικονομολόγου -Συγγραφέα
