του Νίκου Ερ. Ιωάννου*
«Μη ποιείται τον οίκον του πατρός μου, οίκον εμπορίου»
Με τη φράση αυτή του Ιησού είναι ταυτισμένο το φραγκέλιον το οποίον εχρησιμοποίησε για να εκκενώσει τον Ναό από τους αισχημονούντες.
Η Κύπρος αγωνίζεται με νύχια και με δόντια, με θυσίες και αίμα, να επιβιώσει σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, με ακρωτηριασμένο το σώμα της από τον βάρβαρο εισβολέα. Διάχυτη ήταν, μέχρι τώρα, η εντύπωση ότι τα ισχυρότερα όπλα της είναι η Ηθική και το Δίκαιον.
Αίφνης εμφανίζονται ανώτατοι πολιτικοί και κρατικοί αξιωματούχοι να ακροβατούν στον χώρο του Δικαίου και να διαπραγματεύονται την Ηθική έναντι αργυρίων. Με ασύστολη δε αμετροέπεια, διατείνονται, ότι «αυτή είναι η Κύπρος»
Κάθε λεπτό που περνά χωρίς να ενεργοποιείται ο έλεγχος και η τιμωρία, στιγματίζει την Κύπρο και υποθηκεύει τους Αγώνες της.
Δεν μπορεί να μην υπάρχουν σ’ αυτό το Κράτος που οικοδομήθηκε πάνω στα ολοκαυτώματα, τους αγώνες και τους απαγχονισμένους ονειροπόλους Νέους, κάποιοι να υπερασπιστούν την μνήμη τους, να πατάξουν την παρανομία και να τους δικαιώσουν.
Όχι, δεν είναι αυτή η Κύπρος, μεταπράτες της ντροπής και της καταισχύνης.
Σέβομαι το τεκμήριον της αθωότητος για τους εμπλεκόμενους, αλλά ταυτόχρονα ελπίζω να επιδείξουν την ευθιξία που οφείλει να εκπηγάζει από τα αξιώματά τους και να δώσουν τη δυνατότητα πλήρους διερευνήσεως των γεγονότων που αφορούν και την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
*Καρδιολόγος
