του Νάσου Μπίκα*
Στην Ελλάδα της παρατεταμένης δεκαετούς κρίσης 2008-2019, στην Ελλάδα που είναι η μοναδική ανεπτυγμένη χώρα που έζησε την οικονομική κρίση και αμέσως μετά ήρθε, χωρίς διάλειμμα, στο δρόμο της κι η κρίση της πανδημίας, καθένας από εμάς, που είχε στις πλάτες του μια εταιρεία και πολλούς συνεργάτες, ήρθε αντιμέτωπος με μεγάλες αποφάσεις. Είναι ο λόγος που οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες επικεφαλής εταιρειών και τομέων έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία από μοναδικές στιγμές. Πολλοί από εμάς πέτυχαν σε θέση ευθύνης στο εξωτερικό, αποκτώντας πλούσια εμπειρία και γνώση. Πολλοί επίσης επιστρέψαμε στην Ελλάδα χωρίς πλέον να έχουμε το φόβο αντιμετώπισης κάποιας κατάστασης.
Η πλούσια γνώση ήταν απαραίτητος σύμμαχος να αντιμετωπίσουμε και την τωρινή κρίση. Μια κρίση την οποία βιώνουμε, που είναι δύσκολη κι η οποία έχει την ιδιαιτερότητα ότι δεν είναι τοπική. Είναι ίδια για όλη την ανθρωπότητα. Εκεί, λοιπόν, εμείς δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τι ηγέτες είμαστε ή τι ηγέτες θέλουμε να γίνουμε. Ξέρουμε ότι για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα πρέπει να είμαστε παραπάνω από απλοί ηγέτες. Να μην φοβόμαστε να παίρνουμε αποφάσεις. Εκεί, λοιπόν, μου έρχεται στο μυαλό η φράση που έγραψα στην πρώτη παράγραφο.
Η νέα πραγματικότητα της τηλεργασίας
Τι επανάσταση έφερε αυτή η νέα πραγματικότητα; Σίγουρα μια και εξαιρετικά σημαντική. Την επιτάχυνση της ψηφιακής ανάπτυξης με άμεσα ορατές αλλαγές στην καθημερινότητα της ζωής μας. Έφερε φυσικά κι ίσως τη πιο σημαντική εξέλιξη στον εργασιακό τομέα. Την τηλεργασία.
Θετικό ή αρνητικό το πρόσημο της τηλεργασίας; Ανάμεσα, στις φωνές που μιλάνε για μείωση των ταξιδιών ή για αλλαγή του τρόπου εργασίας, υπάρχει μια λέξη-κλειδί: η ευκαιρία. Τι έκανε η τηλεργασία; Διατήρησε το δικαίωμα της εργασίας αφενός και της δημιουργίας αφετέρου. Χωρίς την τηλεργασία πολλοί από εμάς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Το κυριότερο, όμως, δεν θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε. Να προχωρήσουμε στη διαμόρφωση νέων δρόμων.
Οι νέοι αυτοί δρόμοι δεν μπορούνε να περάσουν όμως, μόνο μέσα από μια οθόνη. Διότι εδώ υπάρχει μια άλλη λέξη-κλειδί: η ενσυναίσθηση. Ό,τι και να κάνουμε η καθημερινή τριβή, η ανθρώπινη σχέση δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Η κουλτούρα μιας εταιρείας διαμορφώνεται μόνο μέσα από τις άμεσες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της. Ο δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους μιας εταιρείας μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την δια ζώσης ομιλία κι επαφή. Η γλώσσα του σώματος, η στιγμιαία λεκτική αντίδραση, ο τρόπος ομιλίας είναι όλα στοιχεία που θα δώσουν έναυσμα στην απαραίτητη συναισθηματική νοημοσύνη που οφείλει να έχει ο-η επικεφαλής μιας εταιρείας. Αν θεωρήσουμε την τηλεργασία πανάκεια κινδυνεύουμε στην απόλυτη περιθωριοποίηση.
Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα την τηλεργασία πρέπει να τη δούμε ως βελτίωση της ποιότητας ζωής των στελεχών, των εργαζομένων, των μελών της οικογένειας μιας εταιρείας. Μέσα από τη δυνατότητα να έχουμε μια ελευθερία κινήσεων και να προσφέρουμε στον εαυτό μας και την εταιρεία μας το δικαίωμα στη δημιουργία άσχετα από τις εξωτερικές συνθήκες. Δεν πρέπει να τη δούμε όμως ως σταθερό πυλώνα διαδικασίας γιατί τότε κινδυνεύουμε να χάσουμε αυτό που στο τέλος ξεχωρίζει κάθε εταιρεία οτιδήποτε κι αν παράγει. Τη ψυχή της.
Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, όλοι τι πρέπει να κάνει σήμερα αυτός ο οποίος στο χώρο του δεν θέλει να είναι απλά ηγέτης αλλά μεγάλος ηγέτης. Να κρατήσει τα θετικά της τηλεργασίας, αλλά και να διατηρήσει τις προσωπικές σχέσεις, όπως διαμορφώνονται στο χώρο της εργασίας, με έναν συνδυασμό που θα φέρει το τέλειο αποτέλεσμα ανάμεσα στη διαχείριση της τεχνολογίας και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Διότι το κέντρο μιας εταιρείας είναι πάντα ο Άνθρωπος.
*Διευθύνων Σύμβουλος, Valsamidis A.E.
