του N. Peter Kramer
Την προηγούμενη εβδομάδα, το κοινοβούλιο της Δανίας ψήφισε νόμο που επιτρέπει στη σκανδιναβική χώρα να μεταφέρει αιτούντες άσυλο σε χώρες εκτός Ευρώπης, όπου θα αξιολογείται η αίτησή τους. Ο Υπουργός Μετανάστευσης και Ένταξης, Mattias Tesfaye (ο ίδιος Αιθιοπικής καταγωγής!) βρίσκονταν για κάποιο χρονικό διάστημα σε διαπραγματεύσεις με τη Ρουάντα (η οποία στο παρελθόν δέχτηκε 4.000 αιτούντες άσυλο από το Ισραήλ), ενώ έχει επίσης έρθει σε επικοινωνία με την Τυνησία, την Αίγυπτο και την Αιθιοπία.
Ο νόμος της Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης μειοψηφίας στη Δανία, που ανέλαβε τα καθήκοντά της πριν από δύο χρόνια, δεν είναι κάτι καινούργιο. Ήδη το 2016, ψηφίστηκε νόμος που επιτρέπει την κατάσχεση κοσμημάτων, χρημάτων και άλλων πολύτιμων αντικειμένων από αιτούντες άσυλο στα σύνορα, ώστε να καλυφθούν τα έξοδα υποδοχής τους στη Δανία. Πρόσφατα η Κοπεγχάγη ανακοίνωσε ότι θέλει να στείλει πίσω στη χώρα τους τους Σύρους πρόσφυγες, καθώς θεωρείται ασφαλές το μέρος για να επιστρέψουν.
Όλα αυτά τα μέτρα της κυβέρνησης Frederiksen αποσκοπούν στην εκπλήρωση του στόχου για «μηδέν πρόσφυγες». Βάσει των μέχρι τώρα δεδομένων, η πολιτική της φαίνεται επιτυχής. Αφού κορυφώθηκε ο αριθμός αιτούντων άσυλο στους 21.000 το 2015, έφτασε μόλις στους 1.500 το 2020. Με τον χειρισμό αυτό, το κόμμα της πρωθυπουργού Frederiksen πάει ένα βήμα παραπέρα τις προτάσεις του ακροδεξιού κόμματος «Dansk Folkeparti».
Αν και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) εξέφρασε την έντονη αντίθεσή της στην προσέγγιση της Δανίας για τους αιτούντες άσυλο, δεν έχει εγείρει μέχρι στιγμής κανένα θεμελιώδες ερώτημα από πλευράς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αν και αντιτίθεται στις αρχές της Σύμβασης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων.
Δεν είναι αδιανόητη η πιθανότητα να ακολουθήσουν και άλλα κράτη- μέλη της Ε.Ε. το παράδειγμα των Δανών Σοσιαλδημοκρατών. Άλλωστε, η ιδέα ότι ο αριθμός των αιτούντων άσυλο πρέπει να περιοριστεί σημαντικά και ότι σε αυτό βοηθά η αποτροπή, δεν έχει υιοθετηθεί μόνο από την Κοπεγχάγη.
