Η μεγάλη σφαγή στην εφοδιαστική αλυσίδα

της Diane Coyle*

Αλλά τα σημερινά σοκ εφοδιασμού προσφέρουν εντυπωσιακούς παραλληλισμούς με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και μπορεί να απαιτούν μια παρόμοια τολμηρή πολιτική απάντηση.

Την περίοδο που προηγήθηκε της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, μερικές φωνές προειδοποίησαν για δυνητικά καταστροφική συστημική αστάθεια.

Οι αγορές φυσικού αερίου, οδηγών φορτηγών, διοξειδίου του άνθρακα, παιχνιδιών, iPhone, τσιπ υπολογιστών και πολλές άλλες έχουν επηρεαστεί. Θα αποδειχθούν αυτά τα σοκ προσφοράς απλώς μια προσωρινή διακοπή καθώς η παγκόσμια οικονομία ανακάμπτει από τον αντίκτυπο της πανδημίας Covid-19;

Ή μήπως γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάρρευσης του παγκόσμιου συστήματος παραγωγής; Και στην τελευταία περίπτωση, ποιο θα ήταν το ισοδύναμο της εφοδιαστικής αλυσίδας των παρεμβάσεων των κορυφαίων κεντρικών τραπεζών για την αποτροπή μιας παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης το 2008; Οι παραλληλισμοί μεταξύ των σημερινών κλυδωνισμών προσφοράς και των χρηματοοικονομικών κλυδωνισμών του 2008 είναι εντυπωσιακοί.

Πριν από κάθε κρίση, επικρατούσε η υπόθεση ότι οι αποκεντρωμένες αγορές θα παρείχαν επαρκή ανθεκτικότητα, είτε μέσω της διασποράς χρηματοοικονομικών κινδύνων είτε διασφαλίζοντας μια ποικιλία εναλλακτικών προμηθειών.

Υπάρχουν πολλά μοντέλα για την κατανόηση του τρέχοντος προβλήματος της έλλειψης. Η πιεστική πρόκληση είναι πώς να αποκατασταθεί η σταθερότητα και να μειωθούν οι ελλείψεις, ώστε οι άνθρωποι να μην αντιμετωπίζουν μια περίοδο χωρίς παιχνίδια, γαλοπούλες ή αέριο.

Κορυφαία προτεραιότητα είναι να έχουμε καλύτερα δεδομένα και καλύτερη ευφυΐα στην κυβέρνηση. Ακόμη και μετά από 30 χρόνια παγκοσμιοποίησης, υπάρχουν εκπληκτικά λίγες λεπτομερείς, δημοσίως διαθέσιμες πληροφορίες για τις ροές προϊόντων στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. Τα υπουργεία πρέπει να αποκαταστήσουν το είδος της γνώσης που ήταν πιο συνηθισμένη όταν η βιομηχανική πολιτική θεωρούνταν βασική κυβερνητική λειτουργία.

Ομως βραχυπρόθεσμα, οι αποκεντρωμένες αγορές και οι τιμές είναι το πρόβλημα και όχι η λύση. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παρέμβουν – είτε αναπτύσσοντας στρατιώτες για να οδηγούν βυτιοφόρα βενζίνης είτε παρέχοντας επιδοτήσεις παραγωγής – για να μετριάσουν ορισμένες από τις ελλείψεις.

Οταν μειώνονται τα προβλήματα άμεσης προσφοράς, οι επιχειρήσεις και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να εξετάσουν τι είδους ασφάλιση ή χαλάρωση θα πρέπει να ενσωματώσουν στο σύστημα παραγωγής μακροπρόθεσμα.

Ακριβώς όπως οι τράπεζες χρειάζονταν να αυξήσουν τα αποθέματα ασφαλείας μετοχών τους μετά το 2008, ίσως τώρα πρέπει να απομακρυνθούμε από την παραγωγή και να επαναπροσδιορίσουμε την παραγωγικότητα υπό το πρίσμα των κινδύνων της εφοδιαστικής αλυσίδας.

*καθηγήτρια δημόσιας πολιτικής στο University of Cambridge

**πρώτη δημοσίευση: www.ot.gr