του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Όταν η Μαρίν Λεπέν και το κόμμα της Εθνικός Συναγερμός από 6 βουλευτές το 2017 στο νέο γαλλικό Κοινοβούλιο θα έχει 89 και θα είναι το δεύτερο ισχυρό κοινοβουλευτικό σύνολο μετά από αυτό του Εμμ.Μακρόν, αυτό σημαίνει ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στη Γαλλία.
Έχοντας ζήσει ως φοιτητής αλλά και ως επαγγελματίας δημοσιογράφος μετά στη Βόρεια Γαλλία κάπου 15 χρόνια, πηγαινοερχόμενος και στο Βέλγιο, μου έκανε εντύπωση ήδη από το 2017 πόσο λίγο ο Εμμανουήλ Μακρόν γνώριζε τη χώρα του. Και στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής του θητείας αρκετές ενέργειες του αλλά και δηλώσεις του, μου επιβεβαίωσαν την άποψη αυτή.
Εμπράκτως δε, το περίφημο «Κίνημα των κίτρινων γιλέκων» του 2018, επιβεβαίωσε ότι ο Εμμανουήλ Μακρόν, τον σφυγμό της βαθιάς Γαλλίας είχε τεράστια δυσκολία όχι μόνον να τον «πιάσει», αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε.
Άφησε έτσι πολλά φαινόμενα να εξελιχθούν κατά τρόπο δραματικό, γεγονός που ήταν «τροφή εξ ουρανού» για τον γαλλικό φαιοκόκκινο λαϊκισμό, ο οποίος έχει και αυτός βαθύτατες ρίζες στη γαλλική κοινωνία.
Περιστοιχισμένος από μια ομάδα νέων, ικανότατων τεχνοκρατών, αλλά και υπερβολικά παντογνωστών, ο Εμμ. Μακρόν στη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ήταν περισσότερο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας παρά πρόεδρος της με διευρυμένες αρμοδιότητες.
Αγνόησε αλαζονικά έτσι, μεγάλα προβλήματα του μέσου Γάλλου, που είναι το βιοτικό του επίπεδο, η ασφάλειά του, η προστασία της υγείας του και η εκπαίδευσή του. Σε αυτά τα θέματα η διακυβέρνηση Μακρόν, άφησε το θετικό της έργο να καταστραφεί από απίστευτες επιπολαιότητες στα θέματα της ασφάλειας. Σε μια Γαλλία που αριθμεί σχεδόν 300 νεκρούς και μια χιλιάδα τραυματίες, από επιθέσεις, άνανδρες ως συνήθως, φανατικών ισλαμιστών, το πρόβλημα της αποκαλούμενης «μακρονικής διακυβέρνησης» ήταν αν η αστυνομία θα είναι ευγενική απέναντι στον ισλαμικό οχετό. Διότι περί αυτού πρόκειται. Όποιος δεν έχει πάει ποτέ σε γαλλικές συνοικίες και προάστεια που ελέγχονται από ισλαμικές μαφίες, δεν θα καταλάβει ποτέ πιο είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της σημερινής Γαλλίας.
Σε μια Γαλλία όπου κατοικούν πάνω από 10 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, το ακραίο Ισλάμ «παίζει μπάλα», όπως θέλει και με γενναία χρηματοδότηση. Τουρκία, Κατάρ και Σαουδική Αραβία είναι οι μεγάλοι σπόνσορες ενώ Τσετσένοι, Κοσοβάροι, Αλγερινοί, Αλβανοί έχουν συστήσει τις πιο απεχθείς μαφίες. Μαστουρωμένοι από το πρωί έως το βράδυ τραμπούκοι ελέγχουν τεράστιους οικισμούς από τους οποίους έχουν φύγει Γάλλοι και Εβραίοι και παραμένουν υπό δραματικές εκβιαστικές συνθήκες, Αφρικανοί μουσουλμάνοι οι οποίοι βέβαια υφίστανται τα πάνδεινα. Στις περιοχές αυτές, που στην ουσία είναι κράτη εν κράτει, η εγκληματικότητα έχει πιάσει ταβάνι, η αστυνομία ποτέ δεν επεμβαίνει, γιατί κάθε φορά που εμφανίζεται ορδές τραμπούκων διοργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της «αστυνομικής βίας». Διαδηλώσεις δε στις οποίες πρώτο ρόλο παίζει και η τραμπούκικη αριστερά.
Στη Βόρεια Γαλλία έτσι, για παράδειγμα, στο Πα-ντε-Καλαί που είναι και πέρασμα για το Ηνωμένο Βασίλειο, πέρα από του 50-60.000 παράνομους μετανάστες που κυκλοφορούν, ο γαλλικός πληθυσμός τελεί υπό καθεστώς τρομοκρατίας. Διόλου παράξενο λοιπόν το 60% που πήρε η Μαρίν Λεπέν στις τελευταίες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στην περιοχή αυτή, η οποία σε μικρογραφία δείχνει τι συμβαίνει και στην υπόλοιπη Γαλλία.
Μια Γαλλία η οποία αν συνεχίσει να άγεται και να φέρεται από τον ισλαμοφασισμό, τον εξ’ Αμερικής εισαγόμενο γελοίο βοκισμό (wokism) και την αρλουμπολογία φαιό κόκκινων εχθρών του κράτους δικαίου, τότε η γηραιά Ευρώπη θα γίνει πραγματικά ο χρήσιμος ηλίθιος της ιστορίας της.
