του Περικλή Νέαρχου*
Η πολιτική των ηγεσιών των δυο μεγαλυτέρων κομμάτων της Κύπρου ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έφερε το Κυπριακό στα πρόθυρα μιας απροκάλυπτης εθελοδουλείας, που παρουσιάζεται ως δήθεν "λύση "για την αποτροπή της διχοτομήσεως και την επανένωση της Κύπρου. Με τη ψεύτικη αυτή σημαία, η πλήρης συνθηκολόγηση, η νομιμοποίηση της Τουρκικής κατοχής, η υποδούλωση της Ελληνικής πλειοψηφίας στην Τουρκική μειοψηφία και η υπαγωγή, μέσω της περιβόητης " πολιτικής ισότητας", ολόκληρης της Κύπρου στον Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο, παρουσιάζονται ως αναγκαία υπέρβαση για τη δήθεν "λύση" του Κυπριακου.
Στην πολιτική αυτή πρωτοστάτησε το ΑΚΕΛ, που προέβαλε ως βασική θέση "την προσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους", ως Λυδία λίθο για τη λύση του Κυπριακού. Εφόσον όμως οι Τουρκοκύπριοι δεν συνιστούν αυτόνομο παράγοντα, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το ήθελαν, η πολιτική αυτή κατέληξε, απο υποχώρηση σε υποχώρηση, σε προσέγγιση με τον Αττίλα και την Άγκυρα.
Σύμβολο της πολιτικής αυτής έγινε και η επίσκεψη του πρώην Γ. Γραμματέα του ΑΚΕΛ Κυπριανού στην Κωνσταντινούπολη και η συνάντησή του με τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Τσαβούσογλου.
Ως ιδεολογικό επικάλυμμα της πολιτικής αυτής, προεβλήθη ένας εκτός τόπου και χρόνου ανιστόρητος "διεθνισμός", ως το πρόβλημα της Τουρκικής κατοχής να επιδέχεται διεθνιστική αντιμετώπιση από τα θύματά του. Στο πλαίσιο αυτό, αποσιωπάται ουσιαστικά η Τουρκική κατοχή και ασκείται, αντιθέτως, επίθεση κατά του Ελληνικού εθνικισμού, που φτάνει μέχρι την αμφισβήτηση της Ελληνικής ταυτότητας των Κυπρίων, του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1955 - 1959 και την απροκάλυπτη προαγωγή και προπαγάνδα του εθνομηδενισμού.
Στο πνεύμα αυτό , το ΑΚΕΛ προεξάρχει και σε όλες τις Νεο- Ταξικές πολιτικές και στην παγκοσμιοποίηση, πλειοδοτώντας υπέρ των ανοικτών συνόρων στη λαθρομετανάστευση και στη μετάλλαξη της Ελληνικης Κυπριακης κοινωνίας σε "πολυπολιτισμική".
Η ηγεσία του ΔΗΣΥ , υπό τον σημερινό της Πρόεδρο Αβέρωφ Νεοφύτου, προσχώρησε πλήρως στην πολιτική αυτή , υπό την επιρροή της Βρετανικής πολιτικής, η οποία εξακολουθεί, δυστυχώς, να διαμορφώνει πολιτικούς συσχετισμούς στη Λευκωσία, 63 χρόνια μετά την ανακήρυξη της Κύπρου σε ανεξάρτητη χώρα.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να ανοίξουμε μια παρένθεση για να εξετάσουμε το ρόλο του Βρετανικού παράγοντα, ο οποίος κινείται πάλι σήμερα ενεργά για να καθορίσει τις εξελίξεις στην Κύπρο, σε στρατηγική συμμαχία με την Άγκυρα.
Ο Βρετανικός παράγων, μετά την αποτυχία των συνομιλιών Μακαρίου - Χάρντιγκ, το 1956 , και την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ακολούθησε σταθερά πολιτική διχοτομήσεως, που μορφοποιήθηκε με το περιβόητο σχέδιο Μακμίλλαν. Υπεχώρησε τελικά από το σχέδιο αυτό και δέχθηκε την αρχή της δεσμευμένης ανεξαρτησίας της Κύπρου, κάτω απο πιέσεις των ΗΠΑ ,που ανησυχούσαν για τις επιπτώσεις του Κυπριακού στις Ελληνο -Τουρκικές σχέσεις και στο ΝΑΤΟ.
Για τον Βρετανικό όμως παράγοντα, η ουσία της δεσμευμένης ανεξαρτησίας συνίστατο στη στέρηση της Κύπρου απο κάθε ουσιαστική κυριαρχία, που θα μπορούσε να απειλήσει το στρατηγικό περιβάλλον των Βρετανικών βάσεων και τη Βρετανική στρατηγική παρουσία στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το δόγμα αυτό καθοδηγεί και σήμερα τη Βρετανική πολιτική. Ακόμα και η ημικατεχόμενη Κύπρος, επειδή αναγνωρίζεται διεθνώς και λειτουργεί ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, μπορεί και συνάπτει στρατηγικές σχέσεις και συμμαχίες με χώρες, όπως η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος. Μπορεί επίσης ν’ αναβιώσει οποιαδήποτε στιγμή, εφόσον υπάρξει η πολιτική θέληση στην Ελλάδα και την Κύπρο, το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, με Ελληνική αεροπορική και ναυτική παρουσία στην Κύπρο.
Η δυνατότητα αυτή της Κύπρου αντιμετωπίζεται με καχυποψία και εχθρότητα απο τον Βρετανικό παράγοντα, ο οποίος βλέπει σ’ αυτήν ενός είδους υποθήκευση της Βρετανικής στρατηγικής παρουσίας στην Κύπρο. Κάνει γι ’ αυτό ότι μπορεί για να την αποτρέψει και να επιβάλει "λύση", με την οποία θα υπονομευόταν τελεσίδικα οποιαδήποτε ουσιαστική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Κύπρου.
Ποιο είναι το κλειδί μιας τέτοιας "λύσεως"; Η αναγνώριση και η θεσμοθέτηση δυο ισοτίμων μερών και η εξίσωση της Ελληνικής πλειοψηφίας με την Τουρκική μειοψηφία, με το εφεύρημα της λεγόμενης "πολιτικής ισότητας". Με τον τρόπο αυτό, το νέο, "επανενωμένο" δήθεν κράτος δεν θα μπορούσε ν’ αποφασίσει για τίποτε , χωρίς τη συγκατάθεση των Τουρκοκυπρίων "συνεταίρων" και την επίνευση της Άγκυρας.
Βρισκόμαστε έτσι μπροστά στο παράδοξο. Η στρατηγική κατάσταση να έχει εξελιχθεί ευνοϊκά και Ελλάδα και Κύπρος να έχουν ισχυρές στρατηγικές συμμαχίες στην περιοχή. Το εσωτερικό όμως μέτωπο στην Κύπρο να είναι σε πλήρη αναντιστοιχία προς αυτή την κατάσταση και να προτρέχει προς μια δήθεν "λύση" , που θα ακύρωνε τις ευνοϊκές προοπτικές για την Ελληνική πλευρά και θα έδινε μια εύκολη και μεγάλη νίκη και το στρατηγικό πλεονέκτημα στην Τουρκική πλευρά.
Πως είναι δυνατόν να γίνεται αυτό και γιατί δεν αντιδρά η Αθήνα στο Βρετανό - Τουρκικό παιχνίδι στην Κύπρο; Η απάντηση βρίσκεται στη διάβρωση του φρονήματος και στον αποπροσανατολισμό , ως αποτέλεσμα της περιβόητης πολιτικής της "προσεγγίσεως" με τους Τουρκοκυπρίους , που παραπέμπει στις καλένδες την Τουρκική κατοχή. Κατά τα άλλα , είναι η χειραγώγηση από τον Βρετανικό παράγοντα των ηγεσιών των δυο κομμάτων που αναφέρθηκαν. Πάει καιρός που το ΑΚΕΛ αντιμετωπιζόταν ως κομμουνιστικός κίνδυνος. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως, τα πράγματα, σε σχέση με το ΑΚΕΛ, άλλαξαν ριζικά. Το ΑΚΕΛ , ούτως η άλλως ,από την ίδρυσή του, το 1941, αντιμετωπιζόταν απο το Λονδίνο ως χρήσιμο διεθνιστικό αντίβαρο στον εθνικισμό της Εκκλησίας, που σήκωνε το κύριο βάρος της εκστρατείας για Ένωση.
Απο το 2004 , μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν , ο Βρετανικός παράγων προσήγγισε απροκάλυπτα το ΑΚΕΛ και το ενθάρρυνε να θέσει ανεξάρτητη υποψηφιότητα στις Προεδρικές εκλογές. Ήταν το μόνο που μπορουύσε να χρησιμοποιηθεί ως αποτελεσματικός μοχλός για τη διάσπαση του Μακαριακού μετώπου και την ανατροπή του αείμνηστου Τάσου Παπαδόπουλου.
Η σημερινή ηγεσία του ΔΗΣΥ υπερέβη κάθε όριο ενδοτισμού και υποχωρήσεων, ταυτιζόμενη πλήρως με την πολιτική του ΑΚΕΛ. Προσβλέπει και αυτή στην εύνοια του Βρετανικού παράγοντα, που αντιπροσωπεύεται σήμερα στην Κύπρο από πρέσβυ Πακιστανικής καταγωγής και ενεργεί, κατά προτίμηση, με το προσωπείο του ΟΗΕ και του ειδικού εκπροσώπου για το Κυπριακό του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, που είναι παγίως του κλίματος της Βρετανικής διπλωματίας.
Όσον αφορά την Αθήνα , υπνώττει , δυστυχώς , υπό τον μανδραγόρα, ενώ διακυβεύεται η τύχη και το μέλλον της Κύπρου. Έχει λόγο στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Κύπρου η Μ. Βρετανία, όπως και η Τουρκία , αλλ’ όχι η Ελλάδα. Η Αθήνα ακολουθεί πολιτική αποστασιοποιήσεως, με βάση το γνωστό δόγμα "η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται". Συμπαρίσταται ακριβώς σε τι; Η Ελλάδα θα μπορούσε, προφανώς, να έχει μια πιο ενεργητική παρουσία. Αυτό προϋποθέτει, βεβαίως ότι έχει μια σαφή πολιτική στο Κυπριακό και μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική. Το έλλειμμα στρατηγικής όμως είναι, δυστυχώς προφανές. Συνειδητοποιεί η Ελλάδα τι θα σήμαινε, όχι μόνο για την Κύπρο αλλά και για ολόκληρο τον Ελληνισμό, η επιβολή μιας δήθεν "λύσεως" διζωνικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, που θα νομιμοποιούσε την Τουρκική κατοχή και θα υπήγαγε ολόκληρη την Κύπρο υπό Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο;
Η Κύπρος βρίσκεται σήμερα κυριολεκτικά επί ξυρού ακμής. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο Κυπριακός λαός είναι το ίδιο που αντιμετώπισε και το 2004, με το δημοψήφισμα επί του Σχεδίου Ανάν. Η απάντησή του πρέπει να είναι η ίδια και πρέπει να είναι το ίδιο ηχηρή, γιατί διακυβεύεται πάλι η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού. Ο νέος πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης έχει δύσκολο δρόμο μπροστά του.
*Πρέσβης ε.τ
