του Πέτρου Βενέτη
Δεν θα ήθελα να μπω στον καυγά που έχει ξεκινήσει μέσα κι έξω από την ΝΔ, για το αν ο Κ. Καραμανλής, θα πρέπει να περιληφθεί στο ψηφοδέλτιο για τις ερχόμενες εκλογές ή όχι.
Πιστεύω ότι η ΝΔ δεν έχει πρόβλημα να αντλήσει άτομα αξία για να τα περιλάβει στα ψηφοδέλτιά της.
Αλλά ήθελα να κάνω μια παρατήρηση.
Αντιπαρέρχομαι τις αντιδράσεις των κομμάτων.
Ό, τι μπορεί να προκαλέσει αρνητικά σχόλια, είναι βουτυράκι στο ψωμί των αντιπάλων. Αν είναι σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία.
Ύστερα υπάρχει αυτή η μεγάλη ομάδα αυτών που γοητεύονται από την επιβολή τιμωρίας (αυτοί που παρακολουθούσαν με ευχαρίστηση τις δημόσιες εκτελέσεις).
Για όλους αυτούς, η ουσία δεν έχει καμία σημασία. Ακόμα κι αν η κρίση τους είναι διαφορετική, θέλγονται από το «άρον, άρον…»
Αυτό που βλέπω με λύπη μου είναι ότι, κανένας δεν κάνει την διάκριση ανάμεσα στο από τι παραιτήθηκε και σε τι θα είναι ή όχι υποψήφιος.
Είναι αυτή η ρημάδα η διάκριση των εξουσιών, η οποία έχει ατονήσει, από τις κατ’ έθιμον μεταγγίσεις απ’ τη μία στην άλλη.
Ο Καραμανλής είχε την ευαισθησία να παραιτηθεί, όχι γιατί έκανε κάτι λάθος, αλλά γιατί αφορούσε τον τομέα ευθύνης του ως Υπουργού και αναλάμβανε έτσι τις πολιτικές ευθύνες του.
Η κουβέντα τώρα, από αυτούς που δεν παραιτήθηκαν για πολύ σοβαρότερες περιστάσεις? αφορά την υποψηφιότητά του ως βουλευτή, το οποίο δεν έχει υποχρεωτικά σχέση με το υπουργιλίκι.
Ακόμα κι αν είχε κάνει κάποιο λάθος σαν υπουργός, κανένας δεν μπορεί να του αμφισβητήσει την ικανότητα να εκπροσωπήσει μια περιοχή στην νομοθετική εξουσία (στη Βουλή).
Αλλά αυτά, θα μου πείτε πως είναι «ψιλά γράμματα», για τις πολιτικές ΠΑΕ και τους οπαδούς.
Η γνώμη μου ήταν πάντοτε πως θα ήταν καλύτερα να είναι όλοι οι υπουργοί υποχρεωτικά εξωκοινοβουλευτικοί (όπως στην Αμερική). Αλλά κατά την αλλαγή του συντάγματος δεν τολμήθηκε.
Το ρουσφέτι, γαρ…
