του Θάνου Τζήμερου
Ονειρεύομαι μια πολιτική ζωή με φυσιολογικούς ανθρώπους. Φυσιολογικός άνθρωπος είναι αυτός που το πρωί της Κυριακής προτιμάει να χουζουρέψει στο κρεβάτι του, μετά να πάρει ένα περιποιημένο πρωινό με την οικογένειά του και μετά να παίξει και να πάει βόλτα με τα παιδιά του. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να παρακολουθείς ξημερώματα, με την τσίμπλα στο μάτι, το σόου του Αυτιά. Ούτε, αν είσαι πολιτικός, να τρέχεις να πιάσεις στασίδι στο πάνελ του, γιατί έχει τηλεθέαση.
Ονειρεύομαι τηλεοπτικές εκπομπές στις οποίες αξιοπρεπείς δημοσιογράφοι, μορφωμένοι, πολιτισμένοι και γεμάτοι θετική ενέργεια, θα λένε στον πολίτη ποια ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται στον κόσμο, τι άλματα κάνει κάθε μέρα η επιστήμη και η τεχνολογία, και τι ευκαιρίες έχει να περάσει καλά στην καθημερινότητά του. Πού θα βγει, σε ποιες ταινίες, εκθέσεις, συναυλίες, μουσεία μπορεί να πάει, τι ταξίδια μπορεί να κάνει, πώς θα απολαύσει και θα αναπτύξει τα χόμπι του. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να βλέπεις από τα χαράματα μέχρι το βράδυ, τηλεοπτικές κοκορομαχίες πολιτικάντηδων, ούτε να πρέπει να γίνεσαι πότε επιδημιολόγος, πότε συγκοινωνιολόγος, πότε διεθνολόγος, πότε οικονομολόγος, πότε ποινικολόγος. Ονειρεύομαι μια κυβέρνηση που καλά καλά δεν θα ξέρεις πώς λένε τους υπουργούς, μπορεί και τον πρωθυπουργό. Θα ξέρεις όμως το πρόγραμμά τους, θα τους ψηφίζεις γι’ αυτό και φυσικά θα το εφαρμόζουν, ως σοβαροί άνθρωποι που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό άνθρωποι ανεπάγγελτοι και άεργοι να γίνονται σταρ των ειδήσεων ανακυκλώνοντας ψέματα και προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους.
Ονειρεύομαι μια Βουλή που θα συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα, ή και τον μήνα, για κάποια έκτακτη νομοθετική ανάγκη ή για κοινοβουλευτικό έλεγχο. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να παράγονται συνεχώς, κάθε μέρα, επί δεκαετίες, εκατοντάδες χιλιάδες νόμοι, και τελικά να μην εφαρμόζεται τίποτε. Ονειρεύομαι βουλευτές που μετά τη συνεδρίαση της Βουλής θα πηγαίνουν στη δουλειά τους. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να είσαι επαγγελματίας βουλευτής, αποκομμένος από την παραγωγική λειτουργία και την πραγματικότητα της αγοράς και να πασχίζεις να επανεκλεγείς με κάθε τρόπο, γιατί αν δεν τα καταφέρεις δεν θα έχεις να βιοπορίζεσαι. Ονειρεύομαι πολίτες που δεν θα ψηφίζουν τον ληστή του δημόσιου πλούτου που τους υπόσχεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα κλοπιμαία. Όχι δεν είναι φυσιολογικό να ζητάς συνέχεια από τον κρατικό Πατερούλη να σου δίνει λεφτά, όταν ξέρεις ότι τα παίρνει από σένα και, ακόμα χειρότερα, από τα παιδιά σου.
Ονειρεύομαι πολίτες που θα ξέρουν ότι η προσωπική τους ευτυχία μπορεί να πραγματωθεί μόνο σε ένα πλαίσιο ευνομίας, ευταξίας και αξιοκρατίας. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να θεωρείς τη δική σου ανομία καλή και όλων των άλλων κακή. Ούτε είναι φυσιολογικό τη μια να ζητωκραυγάζεις για κάποιον, ως τον σωτήρα της χώρας, και την άλλη να τον βρίζεις για να ζητωκραυγάσεις γι’ αυτόν που έβριζες πριν.
Μετά, ξύπνησα και έσφιξα τα δόντια, γιατί πρέπει να αντέξουμε κι αυτή τη μέρα, για να επιβιώσουμε στο τελευταίο οθωμανοσοβιετικό απολίθωμα του δυτικού κόσμου. Για πόσο ακόμα;
