του Δρ. Νίκου Ερ. Ιωάννου*
Μεταξύ πρώτου και δευτέρου γύρου των Προεδρικών εκλογών στην Κύπρο διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Άριστου Μιχαηλίδη τον οποίο εκτιμώ για την παρρησία και τον καθαρό του λόγο (Υπάρχει τρίτος δρόμος τη δεύτερη Κυριακή;) https://forum.agora-dialogue.com/2023/02/08/
Δεν σχολίασα την ουσία του άρθρου τότε, διότι ευάριθμοι, καλοί και σεβαστοί φίλοι, το χρησιμοποίησαν σαν επιχείρημα και προτροπή να ψηφίσουν λευκό.
Θεώρησα ανεπίτρεπτο τότε, να εμφανιστώ σαν επικριτής της απόφασής τους και πολύ περισσότερο, επίδοξος ανατροπέας ή τροποποιητής της βουλήσεώς τους.
Με την άνεση που μας παρέχουν τα δεδομένα της εκλογής και τα πέντε χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές, σκέφτηκα να καταθέσω τώρα τους προβληματισμούς μου.
Στην ιστορία των προεδρικών εκλογών της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφ’ ης λειτούργησαν κόμματα και «κοσμικοί» υποψήφιοι, σε όλες πλην μιάς περιπτώσεως ο νικητής ανεδείχθη στον δεύτερο γύρο.
Με αυτή την αναγκαστική παραδοχή, ήταν επόμενο και την τελευταία φορά, ο κάθε πολίτης να κάνει την τελική επιλογή του μεταξύ δύο υποψηφίων. Νομοτελειακά λοιπόν ένας εκ των δύο θα ήταν νικητής. Και η προτροπή για «λευκή ψήφο» ουδόλως θα επηρέαζε το αναπότρεπτον.
Στο σημείο αυτό θα κάνω μία διευκρίνηση και δέσμευση, όσον αφορά το σεβασμό στον κανόνα ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΑ ΨΗΦΟΣ.
Αυτός, αποτελεί και ακρογωνιαία προϋπόθεση για τουλάχιστον βιώσιμη λύση, του Εθνικού μας προβλήματος. (Η Δίκαιη είναι άλλη μία πονεμένη ιστορία).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, την επιλογή δηλαδή μεταξύ των δύο, ο κάθε ψηφοφόρος δικαιούται να έχει απαιτήσεις αφενός από αυτόν που ψήφισε, ταυτόχρονα δε να τον κρίνει και να τον κατακρίνει για τυχόν ασυνέπεια. Αυτός που απείχε ή έδωσε λευκή ψήφο, στερείται στην ουσία του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και το μόνο που ενδεχομένως παραμένει σαν προοπτική είναι να ανακαλύψει εκ των υστέρων θετικά στοιχεία και να τα επαινέσει!
Εν προκειμένω υπάρχει και μία υποκατηγορία πολιτών οι οποίοι διεκδίκησαν την ψήφο του λαού, δεν επιβραβεύτηκαν και δίνουν γραμμή για λευκή ψήφο. Τι θέλουν να αποδείξουν, ότι κανένας δεν αξίζει όσον αυτοί και πως μετά απ’ αυτούς το χάος;
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών απετέλεσε μία τεράστια τομή-πρόοδο στην ουσιαστική λειτουργία του πολιτεύματος της Προεδρικής Δημοκρατίας με την απευθείας εκλογή από την απόλυτη πλειοψηφία, χωρίς υποχρεωτική κομματική ταυτότητα. Είναι μια πραγματικά νέα εποχή και είναι λογικό να εμφανιστούν πολλά προβλήματα προς επίλυσιν, αλλά και μερικές παραδοξότητες.
Ο απελθών πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος, εκήρυξε προκαταβολικά, αντιπολιτευτικό πόλεμο και στους δύο τελικούς μονομάχους. Βεβαίως όλοι γνωρίζουν ότι είχε επιλέξει αυτόν που έχασε και εξ’ αυτού τεκμαίρεται ότι αγνόησε την προτροπή του η πλειονότης των μελών του κόμματος. Απλά μαθηματικά!
Και τώρα ευρισκόμεθα ενώπιον του εξής παράδοξου φαινομένου.
Οι πλείστοι των οπαδών του εν λόγω κόμματος, εστήριξαν τον εκλεγέντα. Η νέα αρχηγός του κόμματος και Πρόεδρος της Βουλής, αντικαθιστά τον Πρόεδρο ο οποίος απουσιάζει από την Κύπρο συχνά πυκνά. Το απλό ερώτημα που αναφύεται είναι πως είναι δυνατόν να συνδυάζει την ιδιότητά της αντ’ αυτού ασκούσης την Προεδρία της Δημοκρατίας με ταυτόχρονη εμμονή σε μία προεκλογική πομφόλυγα η οποία μετά βεβαιότητος δεν εκφράζει τους πλείστους οπαδούς του κόμματος.
Επί της ουσίας χρειάζεται επανατοποθέτηση, η οποία θα συνιστά πράξη λογικής και συνέπειας και όχι κατ’ ανάγκη...εκφραστική απάτη.
*Καρδιολόγος
