του Τάσου Παπαδόπουλου
Το νέο παλιό πρόσωπο της Τουρκίας και η κατάρρευση του φράγματος ύστερα από βομβιστική ενέργεια στο Δνείπερο, θα ήταν τα σημαντικότερα θέματα, που θα απασχολούσαν την επικαιρότητα, αν δεν διανύαμε μια δεύτερη βραχύβια βαρετή και άνευ αντικειμένου, προεκλογική περίοδο.
Τα νέα πρόσωπα της Τουρκικής κυβέρνησης, δεν προσκόμισαν κανένα νεότερο στη γνωστή στρατηγική της Άγκυρας, μια και το αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας» και τα σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν, εξακολουθούν να εκτείνονται σε βορρά και νότο, ανατολή και δύση, πέραν σημερινών συνόρων της γειτονικής μας χώρας.
Γι αυτό και όσοι έσπευσαν να ελπίζουν σε μια νέα προσέγγιση με την Άγκυρα μετά τις εκλογές, πλανώνται πλάνην οικτράν μια και «ο λύκος κι αν εγέρασε, κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».
Είναι σαφές ότι η Τουρκία διαχρονικά επιχειρεί να εγκλωβίσει την Ελλάδα σε ένα διάλογο εφ όλης της ύλης, βάζοντας στο τραπέζι θέματα, που ούτε αμφισβητούνται από τις συνθήκες, ούτε αντέχουν σταθούν σε κανένα κανόνα του Διεθνούς Δικαίου.
Όμως σαν τον λύκο καιροφυλακτεί το θήραμά του, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να του επιτεθεί. Ή μέσω του πολιορκητικού κλοιού που έχει στήσει, να οδηγήσει την Ελλάδα υπό πίεση σε διαπραγματεύσεις, με τους όρους της η Τουρκία ή να την βρει σε αδυναμία για να της επιτεθεί.
Παραδείγματα πολλά. Το έκαναν το 1955 και 1963 με τους Έλληνες της Πόλης, τους οποίους κατά παράβαση των Διεθνών Συνθηκών εξόντωσαν. Το έκαναν το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο, αλλά και το 1996 με τα Ίμια, δημιουργώντας έτσι προγεφύρωμα, για την απαράδεκτη θεωρία των 152 ορφανών νησιών.
Πολύ απλά εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο κάθε στιγμή εσωτερικής αναταραχής, για να προχωρήσουν κάποια βήματα τετελεσμένων, εκτοπίζοντας ανθρώπους και διεκδικώντας με τη χρήση βίας, εδάφη τρίτης χώρας.
Γι αυτό και το όποιο «μορατόριουμ» των σεισμών , των εκλογών ή της τουριστικής περιόδου, δεν πρέπει να εφησυχάζει κανέναν νουνεχή. Μετά τις εκλογές χρειάζεται παράλληλα έντονη διπλωματική δράση καθώς και ολοκλήρωση του προγράμματος των εξοπλισμών.
Όλα τα άλλα είναι ευχολόγια, που δεν ακούει ο Ερντογάν, μια και δεν ιδρώνει το αυτί του, με τις κάθε τύπου και λογής προσεγγίσεις. Στην πίεση και στον πολιορκητικό κλοιό, μια είναι η απάντηση. Ισχυρή δύναμη αποτροπής, από μια κυβέρνηση που που θα δράση χωρίς αναστολές, με δεδομένη τη νωπή λαϊκή εντολή, που θα έχει στα χέρια της.
Όμως η πολυπλοκότητα των διεθνών εξελίξεων, οδηγεί την χώρα σε διλήμματα, που όλοι νομίζαμε ότι θα αποτελούσαν θέματα της ιστορίας. Όπως αυτό πως θα κινηθεί η χώρα μας στη διεθνή σκακιέρα, μια και τίθεται εκ νέου η τοποθέτηση της Ελλάδας στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Το διεθνές έγκλημα, που λέγεται φράγμα Δνείπερου που είχε σαν αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν εδάφη με σπίτια και καλλιέργειες, πέρα από την καταστροφή ανθρώπων και υποδομών, ενέχει και σημαντικούς κινδύνους μια εκτεταμένης μόλυνσης ποταμών και θαλασσών, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από τώρα την έκτασή της.
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές για τις μέρες μας έγκλημα πολέμου, που μπροστά σε αυτό, ωχριούν τα όσα έγιναν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.
Η ενέργεια αυτή κλείνει οριστικά κάθε ελπίδα ειρήνευσης στην περιοχή. Κι εδώ, όταν μιλάμε για την εγχώρια πολιτική σκηνή, θα πρέπει να αναλογιστούμε τους μικρόνοες, που εν ονόματι του κέρδους και της φιλοδοξίας να μετέχουν των κοινών, χρησιμοποιούν τη θρησκεία, υποκρύπτοντας τις ανάρμοστες επαφές τους με το καθεστώς Πούτιν.
Παριστάνουν τους πατριώτες και τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά άθλιοι πατριδοκάπηλοι, που με υπόγειες διαδρομές παίζουν το παιχνίδι του ανθρώπου που αδίστακτα αιματοκύλησε εν έτει 2022-23 την Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Θυμάμαι ότι τον Φεβρουάριο του 2022, όταν ο Πούτιν επιτέθηκε στην Ουκρανία έγραψα στον τοίχο μου και στους 5000 φίλους μου ότι όποιος υποστηρίζει τον εισβολέα, παρακαλώ πολύ να αποχωρήσει από τον τοίχο μου.
Μια συνάδελφός μου που αρέσκεται να καβγαδίζει, έσπευσε να μου απαντήσει λέγοντας, είμαι η πρώτη που αποχωρώ.
Στον δικό της τοίχο είχε σπεύσει να υιοθετήσει τις φήμες εκ Μόσχας, ότι ο Ζελένσκι με την πρώτη τουφεκιά την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από το Κίεβο.
Όμως μετά από δεκαοκτώ μήνες, ο Ζελένσκι είναι εκεί και πολεμάει την δεύτερη σε ισχύ παγκόσμια δύναμη. Στη δημοσιογραφία λένε, ότι καλός δημοσιογράφος είναι αυτός που δεν διαψεύδεται. Και φαίνεται ότι αυτή η ρήση εξακολουθεί να ισχύει παρά τις ανεμοθύελλες που βολοδέρνουν την έρημη την ενημέρωση…
