του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Σίγουρα η ισοτιμία δραχμής ευρώ να μην ήταν η καλύτερη όταν η χώρα αποφάσισε να εισέλθει στην ευρωζώνη. Τι θα είχε συμβεί όμως σήμερα αν τον Ιούλιο 2015 αποχωρούσε από το σύστημα της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ);
Πολύ απλά, με πληθωρισμό 100% οι πολίτες θα έψαχναν και θα παρακαλούσαν τους τουρίστες να τους αφήσουν κάποια ευρώ ή δολάρια.
Σήμερα, παρά τις περιπέτειες του και τις επιθέσεις που δέχτηκε, το ευρώ είναι το δεύτερο αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο μετά το δολάριο και αυτός είναι ο λόγος που οι μεγάλες χώρες με αυταρχικά καθεστώτα το υπονομεύουν. Φοβούνται την ενίσχυση του λόγω της διεθνούς νομισματικής κρίσης και αυτό δεν είναι καλό νέο για χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες.
Το ευρώ έχει αποτρέψει πολλές περιπέτειες στην Ευρώπη και την ενοποιητική της προσπάθεια.
Η εισαγωγή του είχε ως αποτέλεσμα να πειθαρχήσει κάπως τα κράτη: τα δημόσια ελλείμματα έχουν μειωθεί σημαντικά, κάτι που είναι απαραίτητο ενόψει της γήρανσης του πληθυσμού. Ο πληθωρισμός, ο οποίος σήμερα εκτιμάται ότι είναι υψηλός, έφτασε το 3%, ενώ τη δεκαετία του 1980 ήταν τρεις φορές υψηλότερος. Το εμπόριο και οι επενδύσεις εντός της ζώνης αυξήθηκαν ταχύτερα από ό,τι με άλλες χώρες, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών θέσεων εργασίας, όταν τη δεκαετία του 1980 κάλπαζε η ανεργία.Στην παρούσα διεθνή συγκυρία, το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, δεν πρέπει να είναι το δέντρο που κρύβει το δάσος. Όλοι αντιμετωπίζουμε μεγάλες παγκόσμιες τάσεις: τη γήρανση του πληθυσμού, την εξάντληση των αποθεμάτων πετρελαίου , την οικολογική αβεβαιότητα και πιο ακριβά τρόφιμα. Ωστόσο, δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι είμαστε αφοπλισμένοι. Οι τροχοί της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης μπορούν να λαδωθούν. Αυτό πρέπει πρώτα να περάσει από μεγαλύτερο δημοσιονομικό συντονισμό μεταξύ των κρατών μελών (για να αποφευχθεί η εξουδετέρωση των ενέργειών τους) και μεταξύ αυτών και της ΕΚΤ, χωρίς να ξεχνάμε τους κοινωνικούς εταίρους επειδή αυτοί οι τρεις παράγοντες είναι υπεύθυνοι για τη μακροοικονομική πολιτική (αντίστοιχα: δημοσιονομικά, νομισματικά και μισθολογικά θέματα). Πρόκειται επίσης για την εγκαθίδρυση μιας «ευρωδιπλωματίας», για τη διασφάλιση ότι το ευρώ δεν εξελίσσεται πλέον αποκλειστικά σύμφωνα με τις παγκόσμιες ανισορροπίες, αλλά ότι αυτό το μέσο χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για κοινωνικοοικονομικούς σκοπούς. Τέλος, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση δεν είναι αδιαπέραστη από το πολιτικό περιβάλλον και την ισορροπία δυνάμεων.
Αυτό σημαίνει ότι είναι πλέον ώρα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αποκτήσει και πολιτικό βάρος, συναφές με τις δομές και ανάγκες της ΕΕ και όχι νεφελώδη θεωρητικά σχήματα, που έτσι κι αλλιώς έχουν αποτύχει.
Άρα στην σημερινή συγκυρία η ΕΕ είναι ανάγκη να δείξει προς τις διεθνείς αγορές ότι το ενιαίο νόμισμά της δεν είναι μόνον θέμα πολιτικής της ΕΚΤ, αλλά και αντικείμενο μιας γενικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής βούλησης.
Παρά την κρίση και αβεβαιότητα έτσι, ο καιρός επιβάλλει οι προσεχείς ευρωεκλογές να οδηγήσουν σε μια πιο ενιαία πολιτική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δεν θα θεωρείται πολιτικός νάνος και θα έχει το γεωπολιτικό βάρος που υπαγορεύεται από την γεωγραφική της θέση. Όταν στη γεωπολιτική σκακιέρα είναι παρόντες νέοι γίγαντες όπως η Κίνα, η Ινδία και η αναδυόμενη Αφρική, είναι κωμικό κάποιοι να επικαλούνται την επιστροφή στις πόλεις-κράτη.Εξάλλου Ποιες από αυτές επιβίωσαν μετά τους αναρίθμητους μεταξύ τους πολέμους;
