Μισό αιώνα μετά…

του Τάσου Παπαδόπουλου

Πέρασαν πενήντα ολόκληρα χρόνια. Σαν να ήταν χθες. Η κορυφαία ημέρα της εξέγερσης των φοιτητών του πολυτεχνείου. Πολλοί είναι εκείνοι, που στις μέρες μας διεκδικούν την δόξα αυτών, που προέβαλαν το νεανικό αυθορμητισμό απέναντι στα τανκς.

Το τι δεν άκουσαν οι νέοι αυτοί από το χουντικό καθεστώς, που επιχειρούσε να φορέσει το δήθεν δημοκρατικό μανδύα, με όχημα τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Τους είπαν ταραχοποιους και αλήτες.

Την επομένη της εκκένωσης, το προπαγανδιστικό σύστημα των απριλιανών, επιχείρησε να δείξει δήθεν καταστροφές εντός του πολυτεχνείου, προκειμένου να αμαυρώσει τον αγώνα των νέων ανθρώπων, που είπαν ένα βροντερό όχι στην τυραννία.

Τον αγώνα αυτών των ανθρώπων, μετά τις οδυνηρές εξελίξεις και την άνοδο στην εξουσία του αόρατου δικτάτορα, καθώς και την τραγωδία της Κύπρου που ακολούθησε, θέλησαν να καπηλευθούν διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες.

Διάφορες αριστερές εκφάνσεις του πολιτικού σκηνικού, επιχείρησαν μετά την πρώτη και την δεύτερη επέτειο της ιστορικής μνήμης, με την πάνδημη παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων στην πορεία, που καθιερώθηκε έκτοτε, στα χρόνια που ακολούθησαν είδαμε να αναδύονται αρκετές καρικατούρες, που εμφανίστηκαν ως εκφραστές της εξέγερσης των φοιτητών.

Όσες αριστερίστικες ομάδες πήραν μορφή πολιτικών σχηματισμών και κατέβηκαν στις εκλογές, δεν βρήκαν ούτε την ψήφο τους. Παράλληλα στο ίδιο μοτίβο και οι πάσης φύσεως αναρχικοί σχηματισμοί, που σε κάθε ευκαιρία καίνε Ελληνικές σημαίες και επιχειρούν να εμφανιστούν ως οι εκφραστές των νέων, που αντιστάθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς.

Όμως η ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου, δεν είναι κόκκινη ούτε πράσινη. Είναι η γαλανόλευκη σημαία. Κι αυτοί όλοι οι όψιμοι «επαναστάτες», το μόνο που ξέρουν, είναι μετά τις πορείες να οργανώνουν επεισόδια, να καίνε και να σπάνε ότι βρουν μπροστά τους.

Μόνο από το τότε και το τώρα των τελευταίων δεκαετιών δημοκρατικής λειτουργίας της Ελληνικής Πολιτείας, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η λέξη δημοκρατία για την οποία αγωνίστηκαν οι άνθρωποι, που συνειδητά αντιστάθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς.

Κι αν συμβεί να ακούσουν τα τελευταία λόγια του εκφωνητή του πολυτεχνείου, που μεταδόθηκαν πριν το τανκ εισβάλλει στην πύλη του πνευματικού αυτού ιδρύματος, δεν είναι άλλα από τους στίχους του Εθνικού μας ύμνου.

Πόση διαφορά ,πόση καπηλεία όσων παριστάνουν τους ψευτο-επαναστάτες. Με τους πρωταγωνιστές του πολυτεχνείου να είναι εν ζωή, και πολλοί από αυτούς, μάλλον σχεδόν στο σύνολό τους, να έχουν αποστασιοποιηθεί από την καπηλεία που επιχειρείται, ορισμένοι επιμένουν να διαστρεβλώνουν τα γεγονοτα, θέλοντας με το ζόρι να φορέσουν το κοστούμι της τότε εξέγερσης σήμερα στα μέτρα τους.

Όμως αυτοί είναι πολύ κοντοί και το κοστούμι τεραστίων διαστάσεων κι όταν επιχειρούν να το φορέσουν, μοιάζουν με παλιάτσους.

Το 2023, η εποχή μας δηλαδή, έχει άλλα θέματα, άλλα προβλήματα και αυτά έχουν άλλες διαστάσεις. Η κλιματική κρίση, η πλαστικοποίηση της ζωής, η έλλειψη πραγματικής ανθρώπινης επαφής και βεβαίως οι πόλεμοι, που δυστυχώς μαίνονται στην γειτονιά μας, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

Αντί λοιπόν να ρυπαίνουν τους δημόσιους χώρους με τα συνθηματα τους, αντί να καταστρέφουν εμβληματικά κτίρια και πινακίδες, αντί να ακούμε ανοησίες και εξυπνάδες, καιρός είναι από τους δήθεν οικολόγους και προστάτες του πρασίνου, που δεν φύτεψαν ούτε μαρούλι στη γλάστρα τους, μέχρι τους κομματικούς νταήδες, να ανοίξουν τα μάτια τους, όλοι αυτοί, και να δουν θετικά τη ζωή, προσφέροντας και όχι καταστρέφοντας ότι όρθιο υπάρχει μπροστά τους…