του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Σε πολύ κόσμο έχει γίνει εμμονή η ενασχόληση με την ισότητα και με τις διάφορες προσπάθειες για την εξασφάλισή της. Αυτό που είναι εξαιρετικά περίεργο είναι πως σπανίζουν οι αναζητήσεις κάποιας θεωρητικής βάσης που να θεμελιώνει τα αίτια γιατί η ισότητα είναι απαραίτητη σε μια κοινωνία. Ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με τον κακοφορμισμό των θεσμών που κάθε τέτοια προσπάθεια προκαλεί. Ιδιαίτερα των θεσμών της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Η ελευθερία, από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει περίπτωση να κατηγορηθεί για διαστρεβλώσεις της κοινωνικής ζωής και επιζήμιες επιπτώσεις στην ανθρώπινη υπόσταση.
Η μόνη ισότητα που είναι απόλυτα λογική και δεν διαστρεβλώνει την κοινωνική πραγματικότητα είναι η ισότητα απέναντι στον νόμο. Διότι εξουδετερώνει κάθε διάκριση κι επιτρέπει στον καθένα, ανάλογα με τις ικανότητες και τις δυνατότητές του, να δώσει μάχες και να πετύχει ό,τι το καλύτερο για τον εαυτό του και για την οικογένειά του. Αντίθετα, η επιδίωξη της λεγόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης, που προσβλέπει στην εξασφάλιση κάποιας ισότητας, διαβρώνει τις ηθικές αξίες και προκαλεί τεράστιες αδικίες. Διότι η κοινωνική δικαιοσύνη επιδιώκεται με πολιτικές που παρεμβαίνουν στη λειτουργία της αγοράς, μειώνουν και κατανέμουν εισοδήματα και ουσιαστικά βάρβαρα καταπιέζουν τους πολίτες για να πετύχουν ένα τεχνικό αποτέλεσμα. Ανάλογα με τις ιδεοληψίες όσων κατέχουν κάθε φορά την εξουσία, σε δημοκρατικές κοινωνίες πάντα, παίρνονται οικονομικά μέτρα που άλλους κάνουν πλούσιους και άλλους φτωχούς. Εντελώς άδικα και ίσως, για πολλούς, αυθαίρετα.
Με τον τρόπο αυτό ο αυταρχισμός πλημμυρίζει την κοινωνία και η κοινωνική δικαιοσύνη πάει περίπατο. Η «δικαιοσύνη» τελικά αφορά τους ευνοούμενους της εκάστοτε εξουσίας, ενώ οι υπόλοιποι υφίστανται βάναυσες επιθέσεις στα εισοδήματά τους. Με αποτέλεσμα, με κυβερνητικές αυθαίρετες αποφάσεις, να αλλάζουν τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα μιας κοινωνίας. Δεν είναι λοιπόν οι ατομικές ικανότητες και η δουλειά του καθενός που καθορίζουν την πορεία του στην κοινωνία αλλά οι επιθυμίες της κυβέρνησης και όσων ορίζουν την πολιτική της ατζέντα.
Είναι λοιπόν δεδομένο πως η επιδίωξη της ισότητας, με βάση τις ιδεολογικές κατευθύνσεις κάποιων, παραβιάζει βάναυσα κάθε έννοια δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα βέβαια με την ανοιχτή διάβρωση της ελευθερίας, καθιστώντας τον κάθε πολίτη υποχείριο του δημόσιου τομέα, το κράτος δημιουργεί αυθαίρετα περιουσιακά στοιχεία εκεί που πραγματικά δεν υπάρχουν. Επιδοτεί δηλαδή τη δημιουργία νέων κοινωνικών τάξεων. Οπως όμως είχε πει ο Μίλτον Φρίντμαν, όταν επιδοτείς κάτι, εισπράττεις πάντα κάτι σαν αυτό που επιδοτείς. Επιδοτείς τα σιτηρά, εισπράττεις νέες καλλιέργειες σιτηρών. Το ίδιο με τον καπνό, το βαμβάκι κ.ο.κ. Οταν επιδοτείς τη φτώχεια, για να την εξαλείψεις, εισπράττεις πάλι φτώχεια που δεν μπορείς να την εξαφανίσεις. Αλλοτε λοιπόν την επιδοτείς με δανεικά, μοιράζοντας παροχές από λεφτά που δεν υπάρχουν, άλλοτε με το να αφαιρείς από τους μεν και να δίνεις στους δε (αναδιανομή). Το μεγαλύτερο δηλαδή είδος κοινωνικής βαναυσότητας και αδικίας…
Ολα αυτά γίνονται έκδηλα στα δύο ζητήματα που κυρίως απασχολούν την ελληνική κοινωνία (και όχι μόνο): την έκρηξη βίας και την ακρίβεια. Και τα δύο, κατά τη γνώμη μου, οφείλονται στον κρατικό αυταρχισμό. Και στην πίστη των δημόσιων Αρχών πως οι πολίτες είναι ουσιαστικά βρέφη και πως το Δημόσιο οφείλει να παρεμβαίνει για να δίνει λύσεις, που συνήθως μεγαλώνουν το πρόβλημα! Στον τομέα της βίας το κράτος αναμειγνύεται, κλιμακώνοντας τις αντιπαραθέσεις (με αλόγιστη χρήση χημικών), αντί να αφήνει τις εταιρείες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα (με ιδιωτική security) που έχει σχέση με πελάτες τους (φιλάθλους). Αν τα έκτροπα γίνονται στον δρόμο, η Αστυνομία οφείλει να κάνει χρήση χρωματιστού νερού και να είναι καταιγιστική και απόλυτη στην καταστολή που επιβάλλει. Η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα κρατικών παρεμβάσεων δήθεν για το κλίμα που προκαλούν φτώχεια, πανάκριβη ενέργεια και, σύντομα (λόγω μέτρων κατά της γεωργίας), πείνα.
*πρώτη δημοσίευση: Οικονομικός Ταχυδρόμος
