του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Η επίθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς κατά του Ισραήλ τον περασμένο Οκτώβριο, η δράση της Χιζμπολάχ στο Λίβανο και όχι μόνον, ο εμφύλιος πόλεμος που η ισλαμική σέκτα των Χούθι προκάλεσε στην Υεμένη, οι επιθέσεις αυτής της συμμορίας κατά εμπορικών πλοίων της Δύσης στην Ερυθρά Θάλασσα, οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και ο ερπων τζιχαντισμός στο εσωτερικό δυτικών χωρών, κάθε άλλο παρά τυχαία γεγονότα είναι.
Σήμερα το σχέδιο όλων των παραπάνω οργανώσεων, που πρότυπο τους υπήρξε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση (ΟΛΠ) της Παλαιστίνης, είναι να δημιουργήσουν χάος στη Μέση Ανατολή, για να αποτρέψουν κάθε προοπτική εισόδου της περιοχής αυτής σε φάση ειρήνης εκδημοκρατισμού και κανονικής συμμετοχής στη διεθνή τάξη πραγμάτων. Την ίδια στιγμή όμως, οι ηγέτες όλων των παραπάνω μαφιόζικων – στην ουσία οργανώσεων αποκομίζουν πλούτη εκβιάζοντας πλούσια κράτη της Μ.Ανατολής και έχοντας ενεργό ανάμιξη στην παγκόσμια διακίνηση ναρκωτικών, όπλων και παρανόμων μεταναστών.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Γαλλικής Κεντρικής Τράπεζας, μόνο στη Γαλλία, οι καταθέσεις ανθρώπων της Χαμάς ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ, όταν στη Γάζα χρόνια τώρα, κυριαρχεί η απόλυτη φτώχεια.
Ας σημειωθεί ότι επίσημος χορηγός των περισσότερων από τις παραπάνω τρομοκρατικές ομάδες, με εξαίρεση τους φανατικές καμικάζι- δολοφόνους του Ισλαμικού Κράτους, είναι το Ιράν, το οποίο αναδεικνύεται και ως μοναδικό στην ιστορία μαφιόζικο κράτος.
Και από την άποψη αυτή, είναι κωμικό να ακούει κανείς δυτικούς διπλωμάτες να κάνουν λόγο για την μεγάλη ευφυΐα Ιρανών διπλωματών, στις διαπραγματεύσεις τους.
Τι είδους ευφυΐα είναι αυτή όταν σε μια συζήτηση η μια πλευρά δηλώνει ότι στόχος της είναι η συντριβή της άλλης, η εξαφάνισή της από προσώπου γης και η εγκατάσταση στον πλανήτη ενός καθεστώτος βίας, μίσους και κατάργησης όλων αυτών των συστατικών που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα?
Θυμάμαι τον πρώτο μετά την πτώση του Σάχη Ιρανό πρωθυπουργό, τον σοσιαλδημοκράτη Σαπούρ Μπαχτιάρ στο Παρίσι, κυνηγημένο από τους δολοφόνους των Φρουρών της Επανάστασης, τρία χρόνια πριν δολοφονηθεί στη γαλλική πρωτεύουσα, να μου λέει ότι «με καννίβαλους δεν γίνεται διπλωματική συζήτηση γιατί δεν έχουν τίποτε να προτείνουν πέραν το ότι επιθυμούν να είσαι το μεσημεριανό τους....».
Δυστυχώς για τον ιστορικό περσικό λαό αυτή είναι η πραγματικότητα και αν ο ίδιος δεν αποτινάξει αυτό το θεοκρατικό καθεστώς, ποτέ δεν θα δει τις πολύ καλύτερες ημέρες που δικαιούται.
Ακόμα χειρότερα απέναντι στις υποκινούμενες από το Ιράν ισλαμικές προκλήσεις, ο φιλελεύθερος δυτικός κόσμος είναι αμήχανος.
Το δε Ισραήλ κατά την εκτίμησή μας ακολουθεί λάθος δρόμος. Αγνοεί πλήρως ότι οι ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Κόβεις ένα κεφάλι και προβάλλει ένα άλλο.
Υπό αυτή την έννοια η πολιτική ασφάλειας του Ισραήλ που ακολουθείται από την Κυβέρνηση Νετανιάχου είναι αδιέξοδη. Την απομακρύνει τόσο από τη Δύση όσο και από μάλλον φιλικά προς το Ισραήλ αραβικά κράτη με πρώτα την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία. Αυτή η αποξένωση θα έχει υψηλό κόστος όχι μόνον για τι Ισραήλ αλλά και για τον δυτικό κόσμο που το στηρίζει. Όπως γράφει έτσι ο Economist, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι ώρα ο Νετανιάχου «να του δίνει από την εξουσία».
Η δημοτικότητά του στο εσωτερικό πέφτει κατακόρυφα. Το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε την αμφιλεγόμενη δικαστική του αναθεώρηση. Η στρατιωτική ηγεσία δυσφορεί με επιπόλαιες αποφάσεις του. Η επιβίωση και η ασφάλεια του Ισραήλ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη Δύση.
Αν η τελευταία επαναθεωρήσει τις γεωπολιτικές στρατηγικές της, αυτό δεν θα είναι θετικό για τον εβραϊκό λαό. Χρειάζεται έτσι ένας πιο σοφός Ισραηλινός ηγέτης που να μπορεί να καταλάβει ότι ο λιμός στη Γάζα, η απεριόριστη κατοχή εκεί και η πιθανή διάβρωση της αμερικανικής υποστήριξης, δεν θα κάνουν το Ισραήλ πιο ασφαλές. Και ας μη διαφεύγει από τους Ισραηλινούς ειδήμονες ότι από ένα χάος στη Μέση Ανατολή οι μεγάλοι κερδισμένοι θα είναι οι Κινέζοι, που ξέρουν πολύ καλά να κινούνται λάου -λάου.
