του Νίκου Ερρ. Ιωάνου*
Γενεές γενεών έχουμε γαλουχηθεί με το αξίωμα ότι τα λειτουργήματα είναι τρία και ασκούνται από τους ιερείς, τους διδασκάλους και τους ιατρούς.
Παρά το γεγονός ότι με ευνόησε η τύχη να περιληφθώ σ’ αυτή την τριάδα και να υπηρετήσω την Ιατρική για πέντε δεκαετίες, διατηρώ βασικές επιφυλάξεις. Αφενός γιατί δεν επαρκεί ο τίτλος ενός από τα τρία επαγγέλματα για να σε καταστήσει «λειτουργό» και αφετέρου εξαιρούνται αυθαιρέτως πάμπολλα, αν όχι όλα τα επαγγέλματα μέσα από τα οποία οι ασκούντες μπορεί να αναδειχθούν σε πραγματικούς και σπουδαίους λειτουργούς.
Αφορμή γι’ αυτούς τους συλλογισμούς, μου έδωσε η επανειλημμένη εμφάνιση ασθενών οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι μετά από διεξοδικό έλεγχο ευρέθησαν υγιείς, έμειναν προσκολλημένοι στο συνοφρυωμένο ύφος και τα μασημένα λόγια του ιατρού τους κατά τη διάρκεια της διαγνωστικής-ερευνητικής διαδικασίας.
Ομολογουμένως η προσπάθεια καθησυχασμού και αποκαταστάσεως της ηρεμίας, σε ορισμένους ήταν εξαιρετικά δύσκολη διότι είχε εμφυτευτεί στο υποσυνείδητό τους η αμφιβολία.
Συνειρμικά ήλθαν στο μυαλό μου οι «μυστικές ευχές» που αναγιγνώσκει χαμηλόφωνα ή ψιθυριστά, «καθ’ εαυτόν», ο ιερέας κατά τη διάρκεια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Την ώρα εκείνη επιτελεί μία ιερή διαδικασία ενώ το ποίμνιον συμμετέχει παράλληλα με τις ψαλμωδίες και τις δικές του μυστικές ευχές.
Κατ’ αναλογίαν θεωρώ πως και ο ιατρός, κατά τη διάρκεια της διαγνωστικής διεργασίας όταν οι σκέψεις του ταλαντούνται μεταξύ του απολύτως αθώου συμπτώματος και της θανατηφόρου νόσου, οφείλει να αποκρύπτει την ανησυχία του και να ανακοινώνει στον εξεταζόμενο τα τελικά αποτελέσματα, χωρίς να τον έχει φορτίσει με όλα τα κακά ενδεχόμενα.
Τα παραδείγματα εκτροπής από την αποστολή στην οποία έχουμε ταχθεί έκαστος είναι πάμπολλα αλλά θα σταθώ σε κάτι απλό και καθημερινό.
Κατά την ώρα της εκκενώσεως του κάδου στο απορριματοφόρο μια τσάντα με ρυπαρό περιεχόμενο πέφτει εκτός και ο οδοκαθαριστής της δίνει μια κλωτσιά και κρύβεται κάτω από παρακείμενο αυτοκίνητο. Σε άλλη περίπτωση εκφεύγει της πορείας ελάχιστο σκουπίδι και ο οδοκαθαριστής το μαζεύει με τα χέρια και το ρίχνει εκεί που πρέπει. Αυτός είναι τιμημένος λειτουργός εν αντιθέσει με τον πρώτο.
Συμπληρώνονται σήμερα δύο χρόνια από την κοίμηση του «Έλληνα παππά», όπως αυτοπροσδιορίζετο, Ανανία Κουστένη. Σε σχετική συζήτηση με πιστό συλλειτουργό του επληροφορήθηκα ότι συχνά καλούσε τους οδοκαθαριστές της περιοχής όπου διέμενε και τους φιλοξενούσε στο ταπεινό του κελλάκι, τους αποκαλούσε δε συναδέλφους με την αιτιολογία «εσείς καθαρίζετε τους δρόμους, εμείς τις ψυχές».
Άρα, δυνητικά ο κάθε επαγγελματίας είναι Λειτουργός, μέσα από τη δική του κάθαρση.
*Καρδιολόγος
