του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Τους καλούς συναδέλφους που από το πρωί έως το βράδυ ανησυχούν για την άνοδο της «ακροδεξιάς» στην Ευρώπη, θα τους παρακαλούσα να προσδιορίσουν για ποια ακριβώς κόμματα ομιλούν; Διότι αν κρίνω για παράδειγμα από τα έργα, ημέρες και λόγια του κόμματος του Ζαν-Λυκ Μελανσόν στη Γαλλία και της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία, το πρώτο που θεωρείται ότι εκπροσωπεί την αριστερά, είναι πολύ πιο κοντά στις πρακτικές του Μουσολίνι στην Ιταλία του 1930 απ’ ότι το «ακροδεξιό» κόμμα της σημερινής Ιταλίδας πρωθυπουργού. Μου είναι επίσης πολύ δύσκολο να καταλάβω το αίτημα του γαλλόφωνου Βελγικού Κόμματος των Εργατών, περί εφαρμογής των νόμων του Κορανίου στο Βέλγιο, όταν αυτό ζητούν μουσουλμάνοι εργαζόμενοι!!!
Με άλλα λόγια, το «προοδευτικό» αυτό κόμμα ζητά την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου της σαρία, στο πιο προωθημένο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου?Και αυτό συνιστά πρόοδο? Πριν λίγες ημέρες μιλώντας σε διαδικτυακή συζήτηση μεταξύ Ευρωπαίων δημοσιογράφων που καλύπτουν το Ευρωκοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διατύπωσα την άποψη ότι θα πρέπει να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την «Ιδέα της Ευρώπης» και να την προσαρμόσουμε στα δεδομένα της εποχής μας. Αμέσως μετά τη διατύπωση αυτή, Βέλγος συνάδελφος αλλά βορειοαφρικανικής καταγωγής, με ανακάλεσε στην τάξη, λέγοντας ότι «ιδέα της Ευρώπης δεν υπάρχει. Η σημερινή Ε.Ε., πρέπει να απεμπολήσει την ταυτότητα της και να την αντικαταστήσει με μιαν άλλη....».
«....Και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η άλλη ιδέα....» ρώτησα τον καλό συνάδελφο. «....Για παράδειγμα....», πρόσθεσα, «....ο Παρθενώνας είναι μέρος της ιδέας της Ευρώπης; Το Μνημείο του Ολοκαυτώματος για την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης, στο κέντρο του Βερολίνου, έχει λόγο ύπαρξης; Το Ρωμαϊκό Δίκαιο είναι σημείο αναφοράς; Ο Χριστιανισμός έχει ιστορική θέση στην Ευρώπη;.....».
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν έτυχαν απάντησης από τον συνάδελφο, ο οποίος όμως έσπευσε να τα χαρακτηρίσει «μουσειακά» και άρα άσχετα με τα σημερινά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από την αντίληψη αυτή, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τρία χρόνια αργότερα, η Ευρώπη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, θεώρησε ότι ως νικήτρια μαζί με τις Η.Π.Α. του Ψυχρού Πολέμου, είχε την ευκαιρία, τη δυνατότητα και το χρέος απέναντι στον εαυτό της να επεκταθεί στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη και να κάνει πιο ισχυρή τη θέση της ως πρώτη εμπορική δύναμη στον κόσμο. Μια εμπορική δύναμη εξάλλου που είχε και οικουμενική πολιτιστική αίγλη.
Σε αυτή της την φιλοδοξία, η Ε.Ε., έδρασε και κινήθηκε βιαστικά επιπόλαια, χωρίς σε βάθος μελέτη και μάλλον προκλητικά έναντι συμμάχων και αντιπάλων. Ακόμα χειρότερα, οι σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία δημιούργησαν πολλές υποψίες στην πέρα του Ατλαντικού χώρα, αλλά και σε νεοεισερχόμενες δυνάμεις στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, όπως η Κίνα.
Την ίδια περίοδο, η Ευρώπη, ως αδύναμος κρίκος, μπήκε και στο στόχαστρο του Ισλάμ. Για το τελευταίο, σημαντικές χώρες της ΕΕ όπως η Γαλλία και το Βέλγιο, είναι εύκολη λεία για τη βαθμιαία σε βάθος χρόνου ισλαμοποίηση της Γηραιάς ηπείρου, η οποία έχει ήδη δρομολογηθεί, με θετικά για τους εμπνευστές της αποτελέσματα
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με έναν πόλεμο στην πόρτα της και έναν άλλο στη Μέση Ανατολή οι ευρωεκλογές, όπως προκύπτει από τους ανταγωνιζόμενους πολιτικούς σχηματισμούς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, θα γίνουν με απούσα οποιαδήποτε ευρεία και σοβαρή συζήτηση περί του μέλλοντος της Ευρώπης και του ρόλου της στον υπό εκκόλαψη κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης, της νανοτεχνολογίας και των οικολογικών μετασχηματισμών.
Στην Ελλάδα λόγου χάρη, σοβαρά θέματα είναι η τιμή της φέτας και το «πόθεν έσχες» πολιτικού αρχηγού, ενώ στη Γαλλία προέχουν ο αντισημιτισμός και η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.
Την ίδια στιγμή είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η ευρωπαϊκή ιστορία βάλλεται από πολλές πλευρές και επιχειρείται από συγκεκριμένες δυνάμεις η ενοχοποίησή της, ώστε να αιτιολογηθεί η διαγραφή της. Το πότε αυτό θα συμβεί είναι άγνωστο. Οι αντίπαλοι της ΕΕ όμως έχουν υπομονή και μπορούν να περιμένουν.Οι νέες τεχνολογίες τους προσφέρουν καλές δυνατότητες να υπονομεύουν δημοκρατικές κοινωνίες απόμέσα και να αναμένουν πότε θαπέσουν ως ώριμα φρούτα.
Ας μη ξεχνάμε δε ότι κάποιες αυτοκρατορίες, όπως η Οθωμανική για παράδειγμα, έχουν κάποια ρεβάνς να πάρουν. Με ότι αυτό συνεπάγεται για την Ευρώπη σε βάθος χρόνου και για κάποια μέλη της.
