του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Με την διακριτική παρουσία μερικών δεκάδων συγγενών, μακριά από τον θορυβώδη θρήνο εκείνων που δηλώνουν με πάθος ότι «είναι με τον άνθρωπο», ολοκληρώθηκε, επτά (7) ολόκληρα χρόνια μετά την τραγωδία στο Μάτι, η δίκη των υπευθύνων.
Η δικαιοσύνη απεφάνθη ότι, βασικοί ένοχοι της τραγωδίας, στην οποία έχασαν την ζωή τους 104 άνθρωποι, είναι ορισμένα ανώτατα στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος, ο τότε γραμματέας της Πολιτικής Προστασίας και εκείνος ο παρανοϊκός υπερήλικας, που φρόντισε, εκείνων την ημέρα, με τους ανέμους να υπερβαίνουν τα 10 μποφόρ, να κάψει τα ξερά χόρτα του οικοπέδου του.
Πάλλευκη αποδόθηκε στην κοινωνία η τότε περιφερειάρχης Αττικής και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου, η οποία προφανώς κρίθηκε ότι ήταν αμέτοχη της κατάρρευσης του κρατικού μηχανισμού εκείνης της ημέρας, διότι, απλούστατα, της «έτυχε μια στραβή στη βάρδια της».
Όσοι έχουν μνήμη, που δεν κατευθύνεται από τις επιλεκτικές «ευαισθησίες» της Αριστεράς, θυμούνται ότι, εκείνη την τραγική ημέρα, η Πολιτική Προστασία ήταν προκλητικά απούσα, η Αστυνομία έστελνε τα αυτοκίνητα των αλλοφρόνων κατοίκων να ακινητοποιηθούν σ’ ένα αδιανόητο μποτιλιάρισμα, το Λιμενικό απέτυχε να σώσει, από την θάλασσα, όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν, δεκάδες ανθρώπους και ο Τσίπρας, μαζί με τον ανεκδιήγητο υπουργό του Τόσκα, έδιναν μια απίστευτη παράσταση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, με τον μεν πρωθυπουργό να αναρωτιέται, δήθεν αγωνιωδώς, «πότε θα πετάξουν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα» και τον άλλον να είναι απολύτως ικανοποιημένος από την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού.
Ακολούθησε η ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών παράσταση διαφόρων κυβερνητικών στελεχών, που, συστηματικά και με απύθμενο θράσος, απέδιδαν τις ευθύνες της τραγωδίας στους κατοίκους και στην πυκνή πολεοδόμηση, ο δε Τσίπρας έφθασε την μεθεπόμενη ημέρα, σχεδόν χαράματα, στο Μάτι για να δώσει μια ακόμη παράσταση, μπροστά σε κομματικά στελέχη, που είχε κουβαλήσει μαζί του για να παίξουν το ρόλο των γεμάτων κατανόηση κατοίκων, που δήλωναν την συγκίνησή τους για το πρωθυπουργικό ενδιαφέρον!
Η πλήρης αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, που «έλαμψε» μεγαλειωδώς στο Μάτι, δεν εμπόδισε τον «ριζοσπάστη» πρωθυπουργό, λίγες μόλις ημέρες αργότερα, να πνίξει τον «πόνο» του στο κότερο της φίλης του εφοπλίστριας, απολαμβάνοντας ηδονικά, μπροστά στο απέραντο γαλάζιο, τα πούρα που έφερναν στην μνήμη του την «άγια» μορφή του Φιντέλ Κάστρο…
Το τι θα είχε συμβεί εάν, τότε, αντί για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μας το λένε, με τον πλέον κατηγορηματικό και αναμφισβήτητο τρόπο, τα όσα συμβαίνουν, εδώ και μερικούς μήνες, με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Και μόνον η σύγκριση της απόλυτης μοναξιάς, με την οποία έζησαν, όλα αυτά τα χρόνια, την αναμονή της «δικαίωσης» ενώπιον της δικαιοσύνης, οι συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι, σε σχέση με τον ακατάσχετο ορυμαγδό συμπαράστασης, αλληλεγγύης και καταγγελτικής παραφροσύνης, που περιβάλλει τα Τέμπη, αρκεί για να καταδείξει ότι η κοινωνική ευαισθησία, μακράν του να είναι αυθόρμητη και ειλικρινής, «προϋποθέτει» την αγωνιστική κινητοποίηση της Αριστεράς, η οποία αποφασίζει κυριαρχικά, υστερόβουλα και υποκριτικά, πότε και πως θα την οργανώσει και θα την εκδηλώσει.
Η αηδιαστική εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, από τις πολυποίκιλες εκφράσεις μια, εδώ και πολύ καιρό, πολιτικά άνυδρης Αριστεράς, βρήκε στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών την τέλεια έκφρασή της.
Εκεί όπου, δίπλα στην βαριά μελαγχολία, που προκαλεί δικαιολογημένα η συντριβή και η απόγνωση των συγγενών των θυμάτων και στην επιβεβλημένη περίσκεψη για το ανθρώπινο δράμα, ορθώθηκε, χωρίς ίχνος ντροπής, η αντιπολιτευτική καταγγελτική και θορυβώδης μεγαλοστομία, ως δήθεν κοινό περί δικαίου αίσθημα, για να ευθυγραμμίσει, την στυγνή προσδοκία κομματικού οφέλους με το πένθος για τις αδόκητες απώλειες, αποκαλύπτοντας, με αυτόν τον αναίσχυντο τρόπο, μια ακόμη διάσταση του περιλάλητου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.
Μιας αχαλίνωτης και πωρωμένης στο αντιπολιτευτικό πάθος της Αριστεράς, που επιδιώκει να πείσει ότι η ευαισθησία, η «ενσυναίσθηση» και η οδύνη του πολιτικού προσωπικού της, ως ξεχωριστού συλλογικού υποκειμένου και φορέα αυξημένης κοινωνικής συνείδησης, υπερβαίνουν τα ανθρώπινα μέτρα σε βαθμό που, ακόμη και οι πενθούντες για την απώλεια των δικών τους ανθρώπων, να φαίνονται ότι υστερούν στην εκδήλωση αισθημάτων ικανών να συνταράξουν ολόκληρη την κοινωνία.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η εύλογη αναζήτηση και τιμωρία των πραγματικών ενόχων για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, λοξοδρομεί προς την επιθυμητή για την Αριστερά κατεύθυνση.
Έχουν παραμερισθεί πλήρως οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα της δικαιοσύνης και έχει μετατραπεί η χώρα σ’ ένα απέραντο «λαϊκό δικαστήριο», στο οποίο η Αριστερά, με δεδομένη την διαλάμπουσα «αξιοπιστία» της και την ανυπέρβλητη «υπευθυνότητά» της, είναι, ταυτόχρονα, ανακριτής, εισαγγελέας και δικαστής, αξιόπιστος μάρτυρας και εξειδικευμένος πραγματογνώμων, απόλυτος γνώστης των συνθηκών του δυστυχήματος και έμπειρος ερμηνευτής των τεχνικών-επιστημονικών παραμέτρων του, επισπεύδων τιμωρός για τους μεν και «δίκαιος» κριτής υπερ της αθωότητας των δε, ακόμη και αν η στάση τους και η συμπεριφορά τους βοά για τις ευθύνες τους.
Η ίδια Αριστερά, που ποτέ δεν ένοιωσε υπεύθυνη για το Μάτι και παραποιούσε ωμά την πραγματικότητα δια στόματος του πρωθυπουργού της. Και η οποία, για μια ακόμη φορά, έχει στοχοποιήσει ως ένοχη μια ολόκληρη παράταξη και έχει εκδώσει προ πολλού, στο λαϊκό δικαστήριο των ανίερων φαντασιώσεών της, την τιμωρητική ετυμηγορία της, κατά τον ίδιο τρόπο, που, στο απώτερο παρελθόν, κατασκεύαζε «γερμανοτσολιάδες» και «φασίστες» για να τους παραδώσει στον Άρη και στην ΟΠΛΑ και, στις ημέρες μας, μηχανευόταν «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» και έβλεπε έναν ολόκληρο κόσμο ως «παράταξη παιδεραστών».
