του Νίκου Ερρ. Ιωάννου
Αποτελεί δε παγκόσμια πρωτοτυπία και φαινόμενο αυτός ο δεσμός, παρά το γεγονός ότι, δια μέσου των αιώνων, ουδέποτε υπήρξε τμήμα του Ελλαδικού κράτους. Αναρίθμητοι βεβαίως κοινοί αγώνες και θυσίες έχουν καταγραφεί εναντίον ποικίλων και διαδοχικών κατακτητών.
Μόλις τον 20ο αιώνα και δη, με τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959) φάνηκε να πλησιάζει η εκπλήρωση του προαιωνίου πόθου της Ενώσεως.
Ήδη όμως, από το 1956, εξυφάνθη η συνομωσία της υποσκάψεως του αγώνα, με πρωταγωνιστές τους Βρεττανούς και Τούρκους και ο αποπροσανατολισμός των Κυπρίων. Πρώτο βήμα ήταν η «προσφορά» της κολοβής Ανεξαρτησίας με τα υπερπρονόμια στην Τουρκική μειονότητα (Αντιπρόεδρος με δικαίωμα βετο σε κρίσιμα θέματα και συμμετοχή στη διακυβέρνηση με ποσοστό 30% ενώ πληθυσμιακά ήταν 18%!!).
Δεν παρήλθαν 4 χρόνια και με την ανταρσία εδημιουργήθηκαν τα πρώτα παράνομα καντόνια, οι Τούρκοι αξιωματούχοι απεχώρησαν από το επίσημο κυβερνητικό σχήμα και ενεφανίζοντο ως αυτόνομη κοινότης.
Έκτοτε ξεκίνησε η παρωδία των λεγόμενων δικοινοτικών διαπραγματεύσεων υπό την συνεχή απειλή της Τουρκίας για εισβολή και της Βρετανίας στο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.
Το 1964 έγινε ένα σημαντικό βήμα με την αμυντική θωράκιση της Κύπρου με Ελλαδικό στρατό, που την καθιστούσε απόρθητη.
Το όνειρο φαινόταν ότι όπου νάναι θα γίνει πραγματικότης, αλλά η σκευωρία των γεγονότων της Κοφίνου προκάλεσε την εξευτελιστική απομάκρυνση και της ασπίδας και του δόρατος της Μητέρας πατρίδος και η Κύπρος παρέμεινε ακάλυπτη-έρμαιο των αδηφάγων βλέψεων της Τουρκίας.
Η προαιώνιος μάστιγα της φυλής, η εμφύλια έρις, επικουρούμενη από προδοσία, έδωσε την χαριστική βολή στην αμυντική ικανότητα της Νήσου.
Στις 20 Ιουλίου του 1974 η πάνοπλη Τουρκία, παρά τη διάβρωση της άμυνας, χάρη στην πολεμική αρετή των Κυπρίων και Ελλαδιτών αδελφών εκαθηλώθη επί δύο ημέρες σε ένα μικρό προγεφύρωμα. Κατόρθωσε να κάνει άλματα μέχρι την κατάληψη του 34% της Πατρίδος μας, μόνο όταν εμείς ετηρούσαμε την «εκεχειρία» που επέβαλαν οι Άγγλοι και τα Ηνωμένα Έθνη!!
Η πράσινη γραμμή που χωρίζει ακόμα την Λευκωσία, δια χειρός Άγγλων, εξελίχθη σε ερυθρά αιμάτινη αύλακα που χωρίζει την Κύπρο στα δύο από τα Ανατολικά μέχρι τα Δυτικά παράλια. Και βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια διεξάγονται «δικοινοτικές διαπραγματεύσεις» υπό την λόγχη του Τουρκικού στρατού που απειλεί τους Έλληνες και καταδυναστεύει συνεχώς, με την ενίσχυση δεκάδων χιλιάδων εποίκων, τους εναπομείναντες δυστυχείς Τουρκοκυπρίους.
Ακούγεται αυτόχρημα τραγικό να ψελλίζουν οι εκάστοτε ηγέτες μας ότι εμμένουν στην ανεύρεση λύσεως με επανέναρξη συνομιλιών στη βάση κάποιου, ανύπαρκτου, συμπεφωνημένου πλαισίου μπλα μπλα μπλα.
Την ίδια στιγμή, ανήμερα της βαρβαρικής εισβολής ο θρασύς νεοσουλτάνος πατώντας τα αιματοβαμμένα χώματά μας διατρανώνει ότι ήδη υπάρχουν δύο κράτη ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ, αποθρασύνοντας και το φερέφωνό του να υποστηρίζει ανυποχώρητα τα ίδια πράγματα ΚΑΙ στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών.
Που είναι λοιπόν η χαραμάδα αισιοδοξίας; Το γεγονός ότι τελευταία φορά που ο Κυπριακός λαός εξέφρασε ελεύθερα την γνώμη, του απέρριψε την Δ.Δ.Ο. με ποσοστό 76%. Έκτοτε δεν έχει ερωτηθεί.
Οι ηγεσίες των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων που υποστηρίζουν ως λύση την Δ.Δ.Ο. έχουν απομονωθεί από τους οπαδούς τους γι’ αυτό είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία που δεν έχουν κτητικό δικαίωμα επί του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας ο οποίος εξελέγη ως Ανεξάρτητος έχοντας απαλείψει από το προεκλογικό του λεξιλόγιο την Δ.Δ.Ο....
Όλο και περισσότεροι πολίτες συγκροτούν κινήσεις και οργανώσεις που έχουν σαν στόχο την απελευθέρωση και τη δικαίωση των νομίμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το μόνο που μένει να υλοποιηθεί και δεν είναι εύκολο ομολογουμένως, είναι όλοι αυτοί να συνενώσουν τις δυνάμεις τους στον κοινό σκοπό.
Αν ο Πρόεδρος αφουγκραστεί αυτή τη φωνή και απολακτίσει την ηττοπαθή και ατελέσφορη προσμονή της αποδεδειγμένα ανύπαρκτης καλή θελήσεως της άλλης πλευράς, η Κύπρος θα ανακτήσει Ελπίδα επιβιώσεως κι εκείνος δικαίωση ως Ηγέτης.
*Καρδιολόγος
