του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία. Ο Μαρξ είχε δίκαιο όταν έλεγε ότι το αστικό σύστημα παραγωγής πλούτου, δηλαδή ο καπιταλισμός, έχει μια μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε πηγή άντλησης κεφαλαίου οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα.
Όσο για τον Λένιν πέρα από τη θεωρία του περί χρησίμων ηλιθίων με πολύ χιούμορ έλεγε ότι οι καπιταλιστές είναι ικανοί να πουλήσουν στους εχθρούς τους ακόμα και το σχοινί του απαγχονισμού τους.
Σήμερα, στο μέτρο που η τεχνητή νοημοσύνη και η έκρηξη των μέσων κοινωνικών δικτύωσης δημιουργούν ένα πρωτόγνωρο επικοινωνιακό περιβάλλον, ενώ ο πολιτικός λαϊκισμός προσλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις, μια νέα δραστηριότητα στις ΗΠΑ και όχι μόνον υποθέτουμε, επισημοποιείται και θεσμικά. Πρόκειται για τις εταιρίες «παραγωγης πολιτικής λάσπης» και οργάνωσης «διαδηλώσεων αγανακτισμένων».
Οι πρώτες εταιρείες του είδους δημιουργήθηκαν στην Αμερική προ τριετίας και σε μια από αυτές βασικός εμπνευστής και μέτοχος είναι ο Στήβ Μπάνον, πρώην δεξί χέρι του σημερινού Αμερικάνου προέδρου Ντόναλντ Τράμπ και άτομο με αρκετά πάρε-δώσε με την αμερικανική δικαιοσύνη
Πέραν όμως από την παραπάνω εταιρεία, δυο ακόμα επιχειρήσεις παρόμοιας δραστηριότητας ιδρύθηκαν στις ΗΠΑ, με αραβικά κεφάλαια και συμμετοχή σε αυτές δυο ευρωπαϊκών επενδυτικών ταμείων, που εικάζεται ότι ανήκουν σε Ρώσους ολιγάρχες, του στενού περιβάλλοντος Πούτιν.Παράλληλα όμως με αυτές τις εταιρίες οι οποίες θα φορολογούνται τουλάχιστον, περίεργος είναι και ο ρόλος πληθώρας μη κυβερνητικών οργανώσεων(ΜΚΟ),αγνώστων λοιπών στοιχείων και αδήλωτων πόρων.
«Είναι ηλίου φαεινότερον ότι με τη συμβολή της τεχνητής νοημοσύνης και την ψηφιακή τεχνολογία, μπήκαμε σε μια νέα επικοινωνιακή εποχή, στο πλαίσιο της οποίας καθοριστικός θα είναι ο ρόλος του “ψηφιακού όχλου”. Πρόκειται για ένα νέο φαινόμενο, το οποίο θα είναι πολύ πιο τοξικό από αντίστοιχα φαινόμενα της επιρροής των όχλων τότε που δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά και ψηφιακά μέσα επικοινωνίας….», μας λέει ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ονφραί και φέρνει στο προσκήνιο ένα κορυφαίο θέμα της εποχής μας.
Αυτό της πλήρους μετατροπής του όχλου σε εμπόρευμα το οποίο εφεξής θα αποκτά όλο και μεγαλύτερη πολιτική αξία. Επιπροσθέτως δε, αυτή η νέα αξία θα εμπλουτίζεται και με νέες μεθόδους «δολοφονίας χαρακτήρων», μια παληά τακτική η οποία όμως θα ενισχύεται και με υπερσύγχρονες «σοφιστικέ» τεχνολογίες. Ήδη δε, υπάρχουν αρκετά ζωντανά παραδείγματα στο Διαδίκτυο που επιβεβαιώνουν του λόγου μας το ασφαλές.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, εδώ και αρκετά χρόνια, με τη βοήθεια αδίστακτων ανθρώπων των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) και πρακτόρων ξένων πρεσβειών, βάλλονται δια της μεθόδου των «ψηφιακών ψιθύρων», αλλά και άλλων μέσων, συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα τα οποία χαρακτηρίζονται ως διεφθαρμένα και συμμετέχοντα σε «εγκληματικές οργανώσεις», όταν κανένα απολύτως στοιχείο δεν επιβεβαιώνει μια τέτοια κατάσταση.
Βεβαίως, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη αν όχι και στον κόσμο, που έχει σταλινικό κόμμα στο Κοινοβούλιό της με αξιοζήλευτο ποσοστό και με καταστατική του αρχή την εγκατάσταση δικτατορίας εύκολα συνάγεται ότι για τους «παραγωγούς λάσπης» οι συνθήκες είναι άριστες. Προφανώς δε, αυτό θα φανεί και στις προσεχείς εκλογές, με τα κόμματα της λάσπης και των άναρθρων κραυγών και απειλών να εκπροσωπούν σχεδόν εικοσι Έλληνες στους εκατό στη Βουλή.
Παρόμοια φαινόμενα θα παρατηρηθούν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου τα πολιτικά άκρα, ενισχυμένα και με αριστερό αντισημιτισμό θα παίζουν άνετα μπάλα σε φιλικά τους γήπεδα.Και το ερώτημα είναι που μπορεί να οδηγήσει η χρήση λάσπης και πνευματική εξοικείωση με αυτήν.
Σε μια εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη, ανατρέπει υποδομές της οικονομίας θεσμούς της κοινωνίας και αρχές της φιλοσοφίας.
