του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Παρά τις προσδοκίες της αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, επανέλαβε, προ ημερών στην Θεσσαλονίκη, την πρόθεσή του να εξαντλήσει η κυβέρνησή του την προβλεπόμενη από το Σύνταγμα θητεία της και να λάβουν χώρα οι εκλογές, κανονικά, στο τέλος της τετραετίας (Μάϊος- Ιούνιος 2027).
Μοιραία, το ενδιαφέρον της αντιπολίτευσης περιορίζεται στις αέναες αναζητήσεις πολιτικής ανασυγκρότησης στον χώρο τον ευρισκόμενο αριστερά της Νέας Δημοκρατίας.
Εκεί, όπου το ΠΑΣΟΚ απεγνωσμένα αναζητεί τους λόγους της πλήρους αδυναμίας του να αποκτήσει την επιθυμητή δυναμική, που θα του επιτρέψει να διεκδικήσει, στην ουσία και όχι στα λόγια του Νίκου Ανδρουλάκη, την εξουσία!
Και εκεί, όπου η πολυκερματισμένη, πλην ΚΚΕ, Αριστερά, βολοδέρνει ανάμεσα στον σχιζοφρενικής μορφής βολονταρισμό της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην αγωνιώδη προσπάθεια του Φάμελλου, με τα εναπομείναντα «ρετάλια» του ΣΥΡΙΖΑ, να πείσει ότι μπορεί να γίνει ο νέος Τσίπρας, στην σπαραξικάρδια εμμονή του Κασσελάκη να αποδείξει ότι έχει μέλλον και προοπτική, στην πολιτική αφάνεια στην οποία έχει περιπέσει η άλλοτε «απαστράπτουσα» Έφη Αχτσιόγλου (ποιος άραγε την θυμάται ακόμη;) μετά του μονίμως εξαγριωμένου συντρόφου της Δημήτρη Τζανακόπουλου και στο νέο όραμα που ετοιμάζεται να προσφέρει στην χώρα ο ακούραστος και πλήρης καινοτόμων ιδεών Τσίπρας!
Εκείνο που αξίζει ιδιαίτερης μνείας, διότι εξηγεί το «ναυάγιο» στο οποίο έχει εμπλακεί ολόκληρη η Αριστερά, είναι το γεγονός ότι, καθένας από αυτούς τους «αξεπέραστους», σε πολιτική ωριμότητα και ιδεολογική επάρκεια, «ηγέτες» έχει την πεποίθηση πως κατέχει το μυστικό της επιτυχίας και είναι έτοιμος να σώσει την χώρα, διαλαλώντας, ακατάπαυστα, τα αραχνιασμένα ψευτοϊδεολογήματά του, τις τετριμμένες μεγαλοστομίες του και, κυρίως, την αδημονία του να προσφέρει στον ελληνικό λαό ό,τι δεν μπορεί να του δώσει η μισητή, «νεοφιλελεύθερη», «αντιδραστική» και «ακροδεξιά» Νέα Δημοκρατία!
Και αν όλοι οι άλλοι έχουν κάποιο λόγο για να διεκδικούν αυτό που ονειρεύονται, επειδή κάποια στιγμή, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ήλθαν σε σύγκρουση με τον άλλοτε αδιαφιλονίκητο ηγέτη τους, τον Αλέξη Τσίπρα και, συνεπώς, νομίζουν ότι έχουν αποκαθαρθεί απ’ ό,τι αρνητικό του προσάπτουν σήμερα, ο αλήστου μνήμης πρωθυπουργός της ΣΥΡΙΖΑϊκής τετραετίας μοιάζει να πιστεύει ότι μπορεί να επανέλθει ως «παράκλητος» ενός λαού, τον οποίο κάποτε κατάφερε να τον χορεύει «με τα νταούλια του και τους ζουρνάδες του»!
Είναι αλήθεια ότι μόνον ο Τσίπρας, θα μπορούσε να διακατέχεται από αυτή την απερίγραπτη αισιοδοξία!
Διότι μόνον ο άνθρωπος που, κάποτε, νόμιζε ότι ολόκληρη η Ευρώπη θα υποκλιθεί στο πέρασμά του, αυτός που «με ένα άρθρο και ένα νόμο» θα εξαφάνιζε το δημόσιο χρέος της χώρας, αυτός που ανέθεσε τις τύχες της στον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη, αυτός που συνέλαβε το σκάνδαλο Νοβάρτις για να απαλλαγεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αυτός που λάτρευε τις μολότοφ και απολάμβανε την εφοπλιστική θαλαμηγό, προκειμένου να πνίξει τον «πόνο» του για το Μάτι και αυτός που οριοθέτησε το πολιτικό του ήθος με την χυδαιότητα του Πολάκη και τις ίντριγκες του Παππά, είναι ικανός να νομίζει ότι, εξακολουθεί να διαθέτει αποθέματα αξιοπιστίας και κύρους για να επανέλθει στο «λαμπρό» του παρελθόν!...
Δείγμα της μοναδικότητας της προσωπικότητάς του αποτελεί η εκμυστήρευσή του ότι του «λείπει η ενεργός πολιτική» («Le Monde», 21.08.2025)!
Και μόνο το γεγονός ότι ενώ είναι, υποτίθεται, εν ενεργεία βουλευτής, διαλαλεί ότι του «λείπει η ενεργός πολιτική» αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του: Επί 2 ½ χρόνια, ων βουλευτής της αντιπολίτευσης, ουδεμία ενέργειά του υπάρχει που να δικαιολογεί την ιδιότητά του!
Αλλά και η διαβεβαίωσή του, στο ερώτημα αν θα ιδρύσει νέο κόμμα, ότι «προς το παρόν, γράφω το βιβλίο μου. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο» (!) είναι λογικό να προβληματίζει: Μπορεί να γράψει βιβλίο ο Τσίπρας; Στα ελληνικά ή στα αγγλικά, με τα οποία κάποτε θάμπωσε τον Κλίντον, θα το γράψει;
Και πόσες αλήθειες θα περιλαμβάνει αυτό το βιβλίο, από έναν άνθρωπο που υπήρξε αδίστακτος στην διαστρέβλωση των γεγονότων, στην εκτόξευση κάθε είδους παροχολογικών υποσχέσεων και στην αδιάκοπη διοχέτευση ταξικού μίσους, με το οποίο δηλητηρίασε επί μια σχεδόν 15ετία την ελληνική κοινωνία;
Όλα αυτά τα ερωτήματα γεννώνται, καθώς παρατηρείται μια έντονη προσπάθεια αριστερόστροφων κονδυλοφόρων, να επαναφέρουν τον «μύθο» στις αλλοτινές και τόσο διαψευσθείσες διαστάσεις του!
Αλλά το φαινόμενο δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει: Αυτή ήταν πάντοτε η τακτική της Αριστεράς: Δίπλα στην ωμή και δυσάρεστη γι΄ αυτήν αλήθεια των γεγονότων, η καλλιέργεια «μύθων», η διάπλαση προσδοκιών, η εξώθηση της φαντασίας σε οράματα και ψευδαισθήσεις, ήταν το μοναδικό αντίδοτό της στην πλήρη αδυναμία της να συλλάβει και να κατανοήσει την πραγματικότητα!
