του Aθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Πολύ σωστά, το «Le Point υποστηρίζει ότι υπάρχουν σχέδια που μοιάζουν με νεκροφόρες. Ένα από αυτά σίγουρα είναι αυτό που ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ σπρώχνει προς το νεκροταφείο της Ουκρανίας, όπου κάποιες χιλιάδες στρατιώτες έχουν θυσιαστεί για το τίποτα. Ο κυνισμός που διατρέχει τα 28 σημεία του Αμερικανού προέδρου, μοιάζει «με Γιάλτα, αλλά χειρότερα».
Ένας επικήδειος λόγος για το Ουκρανικό, συνοψίζεται σε λίγες λέξεις. Η Ουκρανία, παραχωρεί στον εισβολέα της το 20% της επικράτειάς της, αποκηρύσσει το NATO, περιορίζει τον στρατό της σε 600.000 άνδρες και σε αντάλλαγμα εισπράττει «εγγυήσεις ασφαλείας». Που; Ακόμα αναρωτιόμαστε. Α ναι! Ο Τραμπ δηλώνει γενναιόδωρα ότι ευρωπαϊκά αεροπλάνα θα σταθμεύουν στην Πολωνία.
Με πιο απλά λόγια, το «δούλεμα» πάει σύννεφο. Το ίδιο όμως ισχύει και για την απώλεια μνήμης. Κανείς δε θυμάται το Μνημείο της Βουδαπέστης του 1994, όταν υπό την αιγίδα του Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον και του Βρετανού πρωθυπουργού Τζων Μαιντζορ, παρουσία του Ρώσου προέδρου Μπόρις Γέλτσιν, η Ουκρανία, η
Λευκορωσία και το Καζακστάν, πιέστηκαν να παραδώσουν στη Ρωσία τα πυρηνικά όπλα που είχαν κληρονομήσει μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε, η Ουκρανία, η οποία είχε στην κατοχή της το 33% του πυρηνικού οπλοστασίου της ΕΣΣΔ, το παρέδωσε στον Γέλτσιν, αφού Αμερική και Δύση ης εγγυήθηκαν την ακεραιότητά της.
Είκοσι χρόνια μετά η Κριμαία ακρωτηριαζόταν χωρίς κανείς να ανοίξει το στόμα του και ο Πούτιν δήλωνε επισήμως ότι «έγραφε» στα παλαιότερα των υποδημάτων του το διεθνές δίκαιο.
Οκτώ χρόνια αργότερα, έκανε ντου και στην Ουκρανία και τώρα η Δύση του κάνει δώρο το 20% του εδάφους της. Γιατί ο δικτάτορας «ανησυχεί» ο καημένος, μπας και η Ουκρανία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. «Φοβάται» δηλαδή ο καψερός δολοφόνος κάποιων δεκάδων Ρώσων που τον αντιπολιτεύονταν και χιλιάδων Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών, ότι η Δύση θα τον κάνει «ντα».
Παράλληλα δε, απειλεί την Ευρώπη με πυρηνικό κτύπημα γιατί η τελευταία προσπαθεί να αποτρέψει την πλήρη υποταγή της Ουκρανίας στη ρωσική μπότα και τη σφαγή κάποιων εκατομμυρίων πολιτών της που δεν συμφωνούν με τον Πούτιν.
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι οικονομικοί μηχανισμοί της προτεινόμενης συμφωνίας υπακούουν στους κανόνες του Τραμπ: η Ουάσιγκτον τσεπώνει τα μερίσματα του πολέμου, δηλαδή τα μισά από τα κέρδη που παράγονται από τα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων που κατασχέθηκαν και επανεισήχθησαν στην ουκρανική ανοικοδόμηση. Με άλλα λόγια, ο Ντόναλντ Τραμπ διαπραγματεύεται μια επιτροπή για τα καπνίζοντα ερείπια της Ουκρανίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την πλευρά της, θα πρέπει να πληρώσει 100 δισεκατομμύρια για να ξαναχτίσει αυτό που κονιορτοποίησαν οι πύραυλοι του Πούτιν. Εν τω μεταξύ, η Ρωσία θα επανενταχθεί στην G8 και στην παγκόσμια οικονομία. Οι κυρώσεις θα αρθούν σταδιακά και η πλάκα θα καθαριστεί. Ποιος είπε ότι το έγκλημα δεν πληρώνει;
Εν συντομία, αυτό το σχέδιο καθαγιάζει το θρίαμβο του επιτιθέμενου και κάποιοι στην Ελλάδα πανηγυρίζουν, γιατί τόσα καταλαβαίνουν!! Ο Βλαντιμίρ Πούτιν καταλαμβάνει την Κριμαία, το Ντονμπάς στο σύνολό του (τα ουκρανικά στρατεύματα καλούνται να αποσυρθούν), ένα τμήμα της Χερσώνας και της Ζαπορίζια, καθώς και μια αποστρατιωτικοποιημένη ουδέτερη ζώνη που καταβροχθίζει το ουκρανικό έδαφος.
Ο Ντόναλντ Τραμπ εγγυάται στη Μόσχα ότι η δέσμευση του NATO δεν θα επεκταθεί, ότι η Ουκρανία δεν θα είναι ποτέ μέλος και ότι δεν θα σταθμεύσουν δυτικοί στρατιώτες στο ουκρανικό έδαφος. Εν ολίγοις, ο οδικός χάρτης του Κρεμλίνου από το 2008, σερβίρεται σε χρυσή πιατέλα.
Στη Γαλλία, το Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου, το οποίο δύσκολα είναι ύποπτο για άρρωστη ρωσοφοβία, συνόψισε την κατάσταση σε μια δολοφονική πρόταση: δεν υπάρχει καμία διάταξη σε αυτό το σχέδιο όπου η Ρωσία είναι διατεθειμένη να κάνει την παραμικρή παραχώρηση. Το απόλυτο τίποτα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του μεταξύ τους. Τσιμπάει τον εαυτό του να το πιστέψει σε σημείο που ο εκπρόσωπός του, Ντμίτρι Πεσκόφ, ισχυρίζεται ότι δεν είχε ποτέ αυτό το σχέδιο 28 σημείων στα χέρια του.
Ο Αμερικανός πρόεδρος παίζει τον ρόλο του. Θέλει τη «συμφωνία» του μετά το σχέδιο για τη Γάζα, την ηχηρή νίκη του στα μέσα ενημέρωσης, την ιστορική του στιγμή και ίσως μια μέρα να στεφθεί με το βραβείο Νόμπελ. Τι σημασία έχει αν με αυτόν τον τρόπο δυναμιτίζει την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας που χτίστηκε από το 1945. Τι σημασία έχει αν η νομιμοποίηση της εδαφικής κατάκτησης με τη βία ανοίγει Το κουτί της Πανδώρας για όλους τους ρεβιζιονισμούς του κόσμου με έναν λοστό; Ο Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε να σταματήσει τον πόλεμο, τον σταματά. Τα υπόλοιπα είναι λογοτεχνία για οικουμενιστές νομικούς και καταχθόνιους διπλωμάτες.
Το πιο ανησυχητικό σε αυτή την υπόθεση δεν είναι τόσο το ίδιο το σχέδιο - άλλωστε κανείς δεν αναγκάζει το Κίεβο να υπογράψει - αλλά η μέθοδος. Διαπραγματευόμενη απευθείας με τη Μόσχα χωρίς να συμβουλευτεί τους Ευρωπαίους, η Ουάσιγκτον ανέστησε τη συναυλία των μεγάλων δυνάμεων του δέκατου ένατου αιώνα. Τα μικρά έθνη γίνονται και πάλι μεταβλητές προσαρμογής, αναλώσιμα πιόνια στις συμφωνίες μεταξύ των αυτοκρατοριών. Νομίζαμε ότι αυτή η εποχή είχε τελειώσει από το 1945, θαμμένη κάτω από τα ερείπια δύο παγκοσμίων πολέμων. Ένα χονδροειδές λάθος. Αναμένετε περισσότερες σφαγές αλλού.
Για την Ουκρανία, η εξίσωση είναι διαβολική. Η άρνηση του σχεδίου σημαίνει απώλεια της αμερικανικής στρατιωτικής υποστήριξης, των δορυφορικών πληροφοριών και κατάρρευση κάτω από τον οδοστρωτήρα του ρωσικού πλήθους. Το να το αποδεχτεί σημαίνει να επικυρώσει τη δική του στρατηγική κατεδάφιση, ενώ προσφέρει στον Πούτιν μια λευκή επιταγή για να ξεκινήσει ξανά σε λίγα χρόνια, αναζωογονημένος και επανοπλισμένος. Το σχέδιο προβλέπει επίσης εκλογές στην Ουκρανία εντός 100 ημερών. Ένα παιχνίδι πολύ ζόρικο και αβέβαιο.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη καίριο ερώτημα: Τι θα κάνει η Ευρώπη; Η Γηραιά Ήπειρος δεν έχει τα μέσα να αντικαταστήσει τους Αμερικανούς από τη μια μέρα στην άλλη. Το να ακολουθείς τυφλά την Ουάσιγκτον σημαίνει να υποστηρίζεις ένα καταστροφικό προηγούμενο που διαλύει το διεθνές δίκαιο. Το να υποθέσουμε ότι υποστηρίζουμε μόνο την Ουκρανία, σημαίνει να προκαλέσουμε μια μεγάλη διατλαντική κρίση, ένα ηχηρό διαζύγιο και αναμφίβολα να σπάσουμε την ευρωπαϊκή ενότητα στη διαδικασία. Η απάντηση δεν θα αργήσει να έρθει.
