της Μύρνας Νικολαΐδου
Το ρολόι μετρά αντίστροφα για τις βουλευτικές εκλογές στη
Βρετανία. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν την αναμέτρηση της 7ης
Μαΐου την πλέον κρίσιμη για το μέλλον της χώρας. Και όχι αδίκως. Πράγματι, είναι κρίσιμη. Οι λόγοι είναι πολλοί. Δεν περιορίζονται μόνο
στη διαχείριση των εσωτερικών θεμάτων. Επεκτείνονται και εκτός συνόρων. Για
αρκετούς, οι εκλογές αυτές αναμένεται να καθορίσουν και τη θέση της Βρετανίας
απέναντι στην ΕΕ. Η μήπως όχι;
Οι απόψεις του Βρετανού Πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον είναι σε
γενικές γραμμές γνωστές. Έχει διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι η Βρετανία
επιθυμεί την αναθεώρηση των σχέσεών της με την ΕΕ. Επιδιώκει την αποκέντρωση των εξουσιών από τις Βρυξέλλες. Θέλει να περιορίσει
την μεταναστευτική ροή, βάζοντας φρένο σε παροχές και επιδόματα Ευρωπαίων
μεταναστών. Τί θα γίνει εάν δεν
εισακουσθεί το βρετανικό αίτημα; Ο Κάμερον προειδοποιεί ότι η παραμονή της
Βρετανίας στην ΕΕ είναι αμφίβολη. Άλλωστε έχει δεσμευθεί ότι σε περίπτωση που
επανεκλεγεί, θα διενεργήσει δημοψήφισμα έως το 2017 με ακριβώς αυτό το θέμα.
Την παραμονή ή όχι της χώρας του στην ΕΕ. Πόσο ρεαλιστικό όμως είναι το
επιχείρημα του Ντέιβιντ Κάμερον; Και κυρίως ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν για το
ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η αρχή της ελεύθερης
μετακίνησης και εργασίας των πολιτών εντός
της ΕΕ αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απαίτηση του Κάμερον
να θέσει περιορισμό στα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών εντός της χώρας του,
απλά παραβιάζει αυτήν ακριβώς την αδιαπραγμάτευτη αρχή, που η ΕΕ οφείλει να
προασπίσει πάση θυσία. Και εάν τελικώς το Λονδίνο πετύχει να θέσει τέτοιου
είδους περιορισμούς, άραγε τί έπεται; Θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες; Και εν
τέλει ποιο ακριβώς θα είναι το νόημα ύπαρξης της ΕΕ, όταν μια-μια οι
θεμελιώδεις της αρχές «ροκανίζονται» από
τα ίδια τα κράτη-μέλη της; Μήπως θα είναι όντως η αρχή του τέλους;
Και ένα δεύτερο κρίσιμο ερώτημα. Η απαίτηση του Βρετανού
Πρωθυπουργού αποτελεί πράγματι απειλή ή μήπως πρόκειται για μπλόφα; Γιατί,
πραγματικά, αμφιβάλλει κανείς εάν ο ίδιος ο Κάμερον πιστεύει ότι η Βρετανία θα
ήταν καλύτερα εκτός ΕΕ. Και εάν τελικά αυτό πιστεύουν και οι ίδιοι οι πολίτες.
Ναι, θέλει περισσότερη αυτονομία. Θέλει να παίζει με τους δικού του όρους. Πράγματι,
κάποιες φορές μπορεί να έχει και δίκιο. Ο ίδιος ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού
Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ είπε ότι θα εξετάσει τις βρετανικές ανησυχίες. Μήπως
ήρθε η ώρα και για τον Κάμερον να πράξει το ίδιο. Να γυρίσει την πλάτη στους
ευρωσκεπτικιστές. Να δηλώσει ευθαρσώς και
κατηγορηματικώς ότι το μέλλον της χώρας του ανήκει στην ΕΕ. Να συμμετάσχει
επιτέλους σε ένα ειλικρινή διάλογο με τους εταίρους του. Η ιστορία της ΕΕ είναι
γεμάτη από μεγάλες αντιθέσεις, οι οποίες όμως καταλήγουν πάντα σε ωφέλιμους
συμβιβασμούς.
