του
N. Peter Kramer
Συνηθίζεται, πριν από κάθε συνάντηση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής ’Ένωσης (Σύνοδο Κορυφής), οι Χριστιανοδημοκράτες ηγέτες (ΕΛΚ) να συγκεντρώνονται στις Βρυξέλλες προκειμένου να λάβουν αποφάσεις που στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν στους συναδέλφους τους, τους υπόλοιπους δηλαδή Ευρωπαίους ηγέτες. Κάτι όμως, που τον περασμένο Δεκέμβριο δεν έγινε, καθώς όπως υποστηρίζουν στενοί κύκλοι των Βρυξελλών, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) δείχνει σιγά σιγά να αποδυναμώνεται.
Τα εκλογικά αποτελέσματα στους κόλπους της ΕΕ μέσα στο 2015, μαρτυρούν την εν λόγω πτώση.
Συγκεκριμένα, οι Έλληνες επέλεξαν (δυο μάλιστα φορές!) αριστερό ηγέτη, τον Αλέξη Τσίπρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη θέση του συντηρητικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας - μέλος του ΕΛΚ. Στην Πορτογαλία οι σοσιαλιστές τιμώρησαν για την πολιτική λιτότητας που ακολούθησε το Λαϊκό Κόμμα – επίσης μέλος του ΕΛΚ. Μετά το πέρας των Φιλανδικών εκλογών, ο Alexander Stubb του ΕΛΚ υποβαθμίστηκε σε Υπουργό Οικονομικών από Πρωθυπουργός ενώ οι Πολωνοί απέρριψαν την δημιουργία συνασπισμού μεταξύ των δυο κομμάτων-μελών του ΕΛΚ (Civic Platform και Polish People’sParty). Τέλος, λίγες μέρες μετά τη Σύνοδο του περασμένου Δεκεμβρίου, οι Ισπανοί ψηφοφόροι –στέρησαν από τον Rajoy και το Λαϊκό κόμμα του την πολυπόθητη πλειοψηφία..
Τα παραπάνω καταδεικνύουν πως η Άνγκελα Μέρκελ παραμένει ως η μόνη επικεφαλής κυβέρνησης – ισχυρής χώρας – με κόμμα ενταγμένο στους κόλπους του ΕΛΚ. Οι ομοϊδεάτες της, και μαζί με αυτούς και η στήριξη των πολιτικών της επιλογών, περιορίζονται. Άλλωστε, στην τελευταία σύσκεψη του ΕΛΚ για το 2015, η γερμανίδα καγκελάριος και ο Ούγγρος πρωθυπουργός Viktor Orbán ήρθαν σε σύγκρουση ύστερα από μακρά διαφωνία για το προσφυγικό. Εντούτοις, η ρήξη έλαβε τέλος με μια κοινή δήλωση που όμως δεν αναιρεί ότι Merkel και Orbán ήταν εκ διαμέτρου αντίθετοι καθότι ο δεύτερος και οι σύμμαχοι του απέρριπταν τις επίμονες προσπάθειες Merkel αλλά και Juncker (ΕΛΚ) για την εύρεση κοινών λύσεων.
Εν μέσω αυτής της κρίσης, η απόφαση για την δημιουργία περιφερειακής συμμαχίας αποδείχτηκε καθοριστική. Η εισροή των μεταναστών συνάσπισε τις επονομαζόμενες χώρες του Βίσεγκραντ (VisegrádGroup), φέρνοντας κοντά τους εθνικό-συντηρητικούς της Πολωνίας, τον Σλοβάκο αριστεριστή Robert Fico, τον Τσέχο σοσιαλδημοκράτη Bohuslav Sobotka και τον Orbán.
Μέχρι στιγμής και παρά τα όσα διαδραματίζονται, η αδιαμφισβήτητου κύρους Ευρωπαία ηγέτης δείχνει να στερείται σοβαρών και υψηλού επιπέδου συνομιλητών βλέποντας τον François Hollande να μην είναι πλέον δημοφιλής στους Γάλλους, τον Rajoy να χάνει έδαφος και τον David Cameron να διατηρεί την δική του agenda σε θέματα που αφορούν την ΕΕ και τους πρόσφυγες.
Η έλλειψη ισχυρής ευρωπαϊκής ηγεσίας επανήλθε στο προσκήνιο ύστερα από πολυάριθμες άκαρπες Συνόδους Κορυφής για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Εν των μεταξύ, οι συζητήσεις συνεχίζονται δίχως όμως να διαφαίνεται η παραμικρή ελπίδα ότι στο προσεχές μέλλον το Συμβούλιο θα καταφέρει να καταλήξει στην πλέον ενδεδειγμένη λύση.
