του
Ηλία Καραβόλια
Η Ελλάδα έχει γίνει σημείο αναφοράς πίσω από τις κλειστές πόρτες. Από τις Κάννες και την ταπείνωση του Παπανδρέου μέχρι το σφυροκόπημα 17 ωρών στον Τσίπρα, η Ευρώπη ''μονώνει'' την Ελλάδα αφού πρώτα φροντίζει να μην υπάρχουν διαρροές.
Οι εταίροι μας φαίνεται έχουν μια δική τους Δημοκρατία. '' Οτι λέμε μένει μεταξύ μας. Μόνο το περιορισμένο σε έκταση ανακοινωθέν θα δοθεί στην δημοσιότητα.'' Όπως ακριβώς το ιατρικό ανακοινωθέν σε περίπτωση νοσηλείας ή κατάληξης ενός επώνυμου ασθενούς.
Αυτή η Ευρώπη δεν θα πάει πολύ μακριά. Διογκώθηκε σαν ένας άλλος Λεβιάθαν και μετασχηματίστηκε σε ένα τεράστιο και αναποτελεσματικό ''δημόσιο''. Σαν μια υπερδομή, σαν ένα ''κράτος'' μακριά από τους πολίτες του, μοιάζει να μην εξυπηρετεί τους λαούς αλλά τα λόμπι κυρίως των μεγάλων τραπεζών .Οι εθνικές κυβερνήσεις συναντώνται φανερά και μιλάνε στα κρυφά. Φωτογραφίζονται στις χειραψίες και στους εναγκαλισμούς προβάλλοντας έτσι μια εικόνα δήθεν οικογενειακή, μια σημειολογία αλληλεγγύης. Όταν όμως οι πόρτες κλείσουν, όλα αλλάζουν. Η Ελλάδα εδώ και 6 χρόνια μετατρέπεται σε αμετανόητο οφειλέτη που πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Οι ισχυροί των συσκέψεων θέτουν τα τελεσίγραφα και τους όρους τους. Όταν και αν δημοσιοποιηθεί το ανακοινωθέν θα μάθουμε τι αποφασίσθηκε για εμάς χωρίς εμάς.
Το δημοκρατικό έλλειμμα γιγαντώνεται και ευνοεί το αυγό του φιδιού, τα φασιστικά εθνικιστικά κινήματα που αθόρυβα εξαπλώνονται από χώρα σε χώρα κάνοντας πολλούς ημιμαθείς να ξανασκέφτονται μήπως τελικά ο εθνικισμός είναι απλά πατριωτισμός, σαν η Ιστορία της Ευρώπης των πολέμων να μην διδάσκει τίποτα στις νεότερες γενιές.
Οι έννοιες αλλοιώνονται και καλύπτονται μέσα στις ψυχρές οικονομίστικες ανακοινώσεις των συνεδριάσεων. Η δήθεν πολιτική σύσκεψη μετατρέπεται σε συνάντηση τεχνοκρατικών στελεχών. Υπουργοί και πρωθυπουργοί συμφωνούν ή διαφωνούν σε ημερομηνίες, σε δις αλλά όχι σε ενιαίες πολιτικές βελτίωσης της ζωής μας.
Πάντα στα κρυφά, πάντα σε σκηνικό αναμονής ''λευκού καπνού'', οι ευρωπαίοι πολιτικοί προτιμούν το σκοτάδι από το φως. Η Δημοκρατία και η Διαφάνεια δεν είναι καν αίτημα προς διερεύνηση, ειδικά από την εποχή που η πολιτική ένωση των κρατών μετατράπηκε σε μονεταριστικό παίγνιο (δύσκολο να οριστεί πότε ξεκίνησε χρονολογικά αλλά και πότε θα σταματήσει να είναι μόνο ως τέτοιο).
Τα στεγανά της Ευρώπης είναι εφάμιλλα με τα στεγανά των μεγάλων ευρωπαικών τραπεζών. Καιρός να το παραδεχθούμε επιτέλους. Ζούμε στον λαβύρινθο του αχαλίνωτου χρηματοπιστωτισμού, μια ακραία εκδοχή του καπιταλιστικού μοντέλου και της τραπεζοκρατίας του. Μια νεοπτωχευμένη τραπεζοκρατία που συμμετέχει ενεργά στο ταγκό μεταξύ εθνικών ομολόγων και μηχανισμών διάσωσης.
Απίστευτη αλχημεία : οι λαοί ως πελάτες των τραπεζών αγοράζουν εν αγνοία τους τα εθνικά τους χρέη(ομόλογα) και μετά καλούνται να πληρώνουν φόρους και να ζουν μέσα σε μόνιμη λιτότητα επειδή αυτά τα ίδια τα εθνικά χρέη πρέπει να πληρωθούν όταν λήξουν! Λοιπόν, αυτά ακριβώς είναι που συζητούνται πίσω από τις κλειστές πόρτες των συνεδριάσεων. Αυτά ακριβώς είναι που πρέπει να μην ακούγονται, να μην κατανοούνται και να μην αφορούν όλους εμάς...
