του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στο μνημειώδες «1984», ο Τζωρτζ Όργουελ περιέγραφε με απίστευτη γλαφυρότητα τις μεθόδους χειραγώγησης που εφαρμόζουν άνθρωποι ολοκληρωτικών αντιλήψεων και τα καθεστώτα που αυτοί υπηρετούν. Από την πλευρά του, ο Λευκορώσος ιστορικός Μισέλ Χέλλερ (1922-1997), συγγραφέας μεταξύ άλλων και του πολύκροτου βιβλίου «Ο Σοβιετικός Άνθρωπος», εξηγούσε πώς το κομμουνιστικό καθεστώς στην ΕΣΣΔ επεδίωκε να διαπλάσει έναν «νέο άνθρωπο», εύκολα και μονίμως χειραγωγήσιμο από το καθεστώς.
Έγραφε έτσι ο Λευκορώσος συγγραφέας, που για περισσότερα από είκοσι χρόνια δίδασκε στην Σορβόννη (Παρίσι): «Τα χρόνια που αναλώθηκαν για την ανάπλαση του ανθρώπινου υλικού δεν υπήρξαν άσκοπα. Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην διαδικασία αναπλάσεως του Σοβιετικού ανθρώπου είναι η εξαφάνιση στην συνείδηση των πολιτών κάθε έννοιας ατομικότητας, πρωτοβουλίας, κριτικής σκέψης και αυτοπεποίθησης … Το καθεστώς θέλει τον πολίτη συνεχώς εξαρτώμενο από ελλείψεις και άλλα προβλήματα επιβίωσης, γιατί έτσι δεν σκέπτεται άλλα πράγματα πέρα από την επιβίωσή του. Άρα δεν διαμαρτύρεται. Υπομένει και περιμένει την ελεημοσύνη της εξουσίας…».
Αμφιβάλλει κανείς ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην χώρα μας; Ή, μάλλον, επιχειρείται, για να είμαστε πιο ακριβείς. Τους σημερινούς ανθρώπους που κυβερνούν έφεραν στην εξουσία τα πιο απαθή και «διεστραμμένα» στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Στρώματα τα οποία αποτελούν ισχυρή πολιτική δύναμη και για πάρα πολλά χρόνια στήριζαν τα δύο κόμματα εξουσίας ανάλογα με τις δυνατότητες λεηλασίας δημόσιου πλούτου που αυτά τούς προσέφεραν.
Σήμερα, ένα κομμάτι αυτών των στρωμάτων (οι μη προνομιούχοι συνταξιούχοι, κυρίως) περιμένει ελεημοσύνη –δηλαδή, ψίχουλα από αυτά που η κυβέρνηση Συριζανέλ παίρνει από τις τσέπες των φορολογουμένων. Μέσω αυτής της ελεημοσύνης ο Αλέξης Τσίπρας ευελπιστεί ότι στις προσεχείς εκλογές, κάπου το φθινόπωρο τού 2018, θα μπορέσει για μιαν ακόμα φορά να εξαπατήσει ένα κομμάτι των ψηφοφόρων που ακόμα πιστεύει σε μύθους και παραμύθια.
Από την άποψη αυτή, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι Αλ. Τσίπρας, Κ. Γαβρόβλου και κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να πιστεύουν, παρά την ιστορική πραγματικότητα, ότι είναι ακόμα εφικτή στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η «νηπιοποίηση» ευρύτατου τμήματος του λαού. «Ο μετασχηματισμός του ανθρώπινου υλικού περνά από την νηπιοποίηση των ανθρώπων», είχε ομολογήσει κάποτε ο Λένιν και στην συνέχεια ακολούθησε κατά γράμμα την αντίληψη που είχε για την «μεγάλη μάζα».
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον σημερινό πρωθυπουργό. Ορισμένες ομιλίες του, πέρα από το εξυπνακίστικο ύφος με το οποίο τις προφέρει, στην ουσία απευθύνονται σε νηπιακού δείκτη ευφυΐας άτομα. Γι’ αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας ψεύδεται ασυστόλως, χωρίς αιδώ –τακτική που δείχνει και την βαθειά του περιφρόνηση προς την δημοκρατία.
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα πρέπει κάποιοι να απορούν πώς συμβαίνει και ή κυβέρνηση αντέχει δημοσκοπικά, με τον Σύριζα να βρίσκεται στο 24%. Μέρος του κόσμου έχει υποστεί τις επιπτώσεις της «νηπιοποίησης» και αντιδρά αναλόγως. Έτσι απλά.
