του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Σε μία κοινωνία με αίσθηση σεβασμού προς το κράτος δικαίου και τους θεσμούς του και με εκτίμηση προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τις αρχές της, θα ήταν πολύ δύσκολο για μία κυβέρνηση να «μοντάρει» σκευωρίες τύπου Novartis.
Όμως, στην Ελλάδα, όπου ο καθένας «είναι ό,τι δηλώσει» και που η κοινωνία αρνείται σε μεγάλο βαθμό να δει τα μούτρα της στον καθρέφτη, η λάσπη είναι πολύτιμο εργαλείο ασκήσεως πολιτικής για συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους.
Ως φαίνεται δε, η προς πάσα κατεύθυνση εκτόξευσή της όχι μόνον δεν ενοχλεί ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά προσφέρει και στιγμές πολιτικής ηδονής. Όσο για το προς τα πού οδεύει η κοινωνία αυτή και πού θα μπορούσε να καταλήξει, το άρθρο του Γιάννη Καρτάλη που ακολουθεί, το οποίο δημοσιεύθηκε υπό τον τίτλο Είμαστε Όλοι Πικραμμένοι, τα λέει όλα. Απευθύνεται δε σε όσους γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, διαθέτοντας και ψήγματα κριτικής σκέψης. Έγραψε λοιπόν ο έγκριτος συνάδελφος:
»Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για την παραπομπή του Παναγιώτη Πικραμμένου στην Προανακριτική Επιτροπή, ίσως γιατί η περίπτωσή του συμβολίζει κατά τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το τέλμα στο οποίο έχει οδηγήσει την χώρα η σημερινή κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να μην αφήσει τίποτε όρθιο προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών όχι μόνον από τα τραγικά καθημερινά προβλήματα, αλλά και από τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα και τους κινδύνους που εγκυμονούν λόγω των απαράδεκτων χειρισμών της.
Και αυτός είναι ο λόγος που προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση η ομιλία του στην Βουλή, καθώς προερχόταν από ένα άτομο με άμεμπτο παρελθόν, που τίμησε την πατρίδα του κατά τον καλύτερο τρόπο στο αξίωμα τόσο του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας όσο και του Πρωθυπουργού. Υπερασπίστηκε έτσι όχι μόνον την δική του φήμη, αλλά και τους βαλλόμενους δημοκρατικούς μας θεσμούς.
Το ερώτημα είναι τώρα αν θα υπάρξει στο μέλλον άλλος έντιμος άνθρωπος με αξιόλογο παρελθόν να συμβάλει στα κοινά, όταν βλέπει αυτά που συμβαίνουν. Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι ο κ. Πικραμμένος βρέθηκε στην θέση του πρωθυπουργού της υπηρεσιακής κυβέρνησης όχι από καμιά προσωπική πολιτική φιλοδοξία, αλλά λόγω της συνταγματικής επιταγής, ως ο αρχαιότερος Πρόεδρος Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Αντίθετα, η άλλη Πρόεδρος, η κυρία Θάνου, μία ημέρα μετά την αποχώρησή της από την προεδρία του Αρείου Πάγου προσελήφθη ως επικεφαλής του Νομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού. Και ο νοών νοείτω.
Ήδη η χώρα στερείται της προσφοράς των καλύτερων νέων ανθρώπων που κατά χιλιάδες καταφεύγουν στο εξωτερικό για εξεύρεση εργασίας και οι περισσότεροι διακρίνονται για τις επιδόσεις τους, με κίνδυνο να μεταμορφωθούμε σε μια χώρα των μετρίων και άρα και με μέτριους πολιτικούς. Αν δεν είναι ήδη αυτός ο στόχος των κυβερνώντων, με τα όσα συμβαίνουν στην Παιδεία.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η Ελλάδα, παρά τις ρητορικές εξάρσεις ενός έξαλλου εθνικισμού, βρίσκεται αντιμέτωπη με την επιθετική πολιτική της Τουρκίας, η οποία τείνει να βρεθεί πλέον εκτός ελέγχου σε όλα τα μέτωπα. Από την Συρία και την Ανατολική Μεσόγειο έως το Αιγαίο και τον Έβρο.
Με κύριο όπλο την ισχύ των Ενόπλων της Δυνάμεων, άρα το δίκαιο του ισχυροτέρου, εμποδίζει τις νόμιμες γεωτρήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, εμβολίζει τα σκάφη της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ανακηρύσσει επισήμως τα Ίμια τουρκικό έδαφος και πραγματοποιεί αποβατικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά στον Έβρο.
Ενώ τα έχει βάλει με όλον τον κόσμο, θέτοντας σε δοκιμασία ακόμα και την ενότητα του ΝΑΤΟ, προκειμένου προφανώς να ενισχύσει το κύρος του ο γνωστός μας Νεοσουλτάνος, εν όψει των προεδρικών εκλογών το 2019. Και εμείς τα παρακολουθούμε όλα αυτά χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση, διότι, όπως φαίνεται, έχουμε με άλλα, πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε».
