του
Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Η μεγαλύτερη, αν όχι μοναδική επιτυχία-ωφέλεια που προέκυψε από την διαδικασία των σχοινοειδών διακοινοτικών συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού, ήταν η άμεση εμπλοκή της Τουρκίας σ’ αυτές και η ανάδειξη του θέματος των εγγυήσεων και της παρουσίας στρατού κατοχής στην Κύπρο.
Δεδομένου πλέον του ναυαγίου, το θέμα που πρέπει να προβάλλεται ανά πάσα στιγμή από την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η βιαία διακοπή των συνομιλιών από την Τουρκία αφ’ ης στιγμής ευρέθη στο ρόλο του κατηγορουμένου για την εισβολή-κατοχή.
Η κλιμάκωση της επιθετικότητός της προς πάσαν κατεύθυνση τον τελευταίο καιρό, παρέχει άριστο υλικό για αξιοποίηση. Όσον αφορά αυτούς που απαιτούν την άνευ όρων επανέναρξη των συνομιλιών, εν ονόματι της «όποιας λύσης», επιεικώς διακρίνονται για πολιτικήν ιδιωτείαν μη αποκλειομένης της ιδιοτελείας.
Ο Ελληνισμός εκτός από την περιοχή της Κύπρου δοκιμάζεται και στα βόρεια σύνορα του κυρίως κρατικού κορμού του από ένα κρατίδιο που έχει την αμέριστη συμπαράσταση της αδηφάγου Τουρκίας.
Εκεί που κάτι καλό μπορεί να προκύψει είναι το γεγονός ότι όλοι επείγονται να «κλείσουν» την εκκρεμότητα των Σκοπίων με την Ελλάδα για να προχωρήσει η ένταξη στο ΝΑΤΟ. Όλη αυτή η κινητικότητα εντάξεως στην Ατλαντική Συμμαχία κρατικών σχηματισμών που ανεδύθησαν από την τέφρα της πάλαι ποτέ κραταιάς ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της, μπορεί να μας συνδράμει στην ταυτοποίηση των αιτίων της καταστροφικής πορείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Είναι γνωστό ότι υπήρχε συμφωνία κυρίων για ένταξη της νεαράς τότε (1960) Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, όπου σημειωτέον, συμμετείχαν και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις Ελλάς, Τουρκία, Αγγλία. Επιπλέον δε η τελευταία διατηρούσε δύο κυρίαρχες στρατιωτικές βάσεις 100 τετραγωνικών μιλίων. Αντί αυτού ο πεφωτισμένος πρώτος Πρόεδρος και Εθνάρχης απεδύθη σε μία τυχοδιωκτική πορεία συμπορεύσεως με το κίνημα των λεγομένων «Αδεσμεύτων» μεσούντος του ψυχρού πολέμου. Η ιστορία απέδειξε ότι δεν ήταν παρά δορυφόροι της Μόσχας.
Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί, ενώ κάναμε συλλογή ευνοϊκών ψηφισμάτων από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στην ουσία στερούμαστε χειρών συμπαραστάσεως στις κρίσεις; Πώς είναι δυνατόν να μας υποστηρίζουν αυτοί που υπονομεύουμε και θεωρούμε εχθρούς;
Το ακατανόητο βέβαια, είναι ότι, ακόμα και τώρα η Κυπριακή Δημοκρατία δεν επιχειρεί να ενταχθεί επιτέλους σε έναν στρατιωτικό συνασπισμό, να αποκτήσει πραγματικούς και όχι προσχηματικούς συμμάχους και να πάψει να είναι μία βαρκούλα που αρμενίζει μόνη στον ωκεανό.
Το ποντίκι που βρυχάται ήταν μία πετυχημένη αλληγορική κωμωδία που γυρίστηκε την ίδια χρονιά που γεννήθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Προφανώς όμως η Κύπρος δεν μπορεί να παίξει ανάλογο ρόλο στη σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα και την νέα τάξη πραγμάτων.
*Ιατρός - Καρδιολόγος
