του
Αντώνη Κρούστη
Εκατομμύρια πολίτες παρακολούθησαν τον τελικό του MASTER CHEF, όπου μια ομάδα 20 νεαρών συμμετείχε σε μια διαδικασία ανάδειξης του πρώτου μάγειρα της Ελλάδος.
Τρεις κριτές, κορυφαίοι στο είδος τους, έκριναν τους διαγωνιζόμενους δίκαια και αυστηρά.
Τα κριτήρια αξιολόγησης των πιάτων που παρουσίαζαν, ήταν: η γεύση, η εμφάνιση, η δημιουργία, η πρωτοτυπία, η καινοτομία. η ισορροπία των υλικών και το σωστό μαγείρεμα τους και όλα μαζί σε ένα πλαίσιο κανόνων και χρονικών περιθωρίων.
Ο παραβάτης των κανόνων έθετε εαυτόν εκτός παιχνιδιού. Έτσι απλά.
Αγωνία, γέλια, κλάματα, κόντρες , διαφωνίες, αντιδράσεις, συνέθεταν το ψυχολογικό παζλ του διαγωνισμού που σε εκανε να αναρωτηθείς, προς τι όλο αυτό;
Ο νικητής ένας. Και οι άλλοι; Απλώς χαμένοι;
Ανέτρεξα τη στιγμή που οι 20 νεαροί έμπαιναν στον διαγωνισμό. Οι δυνατότητες τους μικρότερες των σημερινών, οι αντοχές τους επίσης, η εμπειρία τους ανεπαρκής, ο φόβος στο έπακρον, οι ευκαιρίες τους στο μηδέν ,αλλά η ελπίδα τους για διάκριση σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.
Ο νικητής πήρε τον τίτλο του πρώτου MASTER CHEF.
Ο δεύτερος έγινε ένας δυσεύρετος μεγάλος μάγειρας.
Οι υπόλοιποι, αναγνωρίσιμοι πλέον, ήδη δέχονται προτάσεις για εργασία σε μεγάλα ξενοδοχεία ή εστιατόρια, με το δικαίωμα να διαπραγματευτούνε αυτοί τις αποδοχές τους.
Οι κριτές απέδειξαν ότι δίκαια βρίσκονται στην κορυφή, αναγνωρίσθηκαν από περισσότερο κόσμο, χωρίς να αποκλείει κανείς ότι και αυτοί έγιναν καλύτεροι κρίνοντας και βλέποντας τους μαθητές τους.
Το κανάλι εισέπραξε περισσότερα χρήματα από τις διαφημίσεις.
Οι διαφημιζόμενες εταιρείες περισσότερους πελάτες.
Το κράτος περισσότερα έσοδα για άσκηση κοινωνικής πολιτικής και οι τηλεθεατές δωρεάν μαθήματα μαγειρικής και αρκετές ώρες ψυχαγωγίας.
Ποτέ ο υγιής ανταγωνισμός με ίσους κανόνες, δεν λειτούργησε για να εξοντώσει τον αντίπαλο, αλλά για να τον κάνει καλύτερο.
Ένας νικητής, όλοι κερδισμένοι!
Αυτό το πλεονέκτημα έχει ο καπιταλισμός που μπορεί από κάτι απλό να κεφαλαιοποιεί την ιδέα, να δημιουργεί ευκαιρίες, να προάγει την δημιουργία, να παράγει πλούτο και να τον αναδιανέμει ,με έναν τρόπο που κανείς γραφειοκράτης του κεντρικού σχεδιασμού δεν θα μπορούσε να το καταφέρει τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, αποτελεσματικά και με το ελάχιστο κόστος.
Θεωρητικά, ένα αντίστοιχο παιχνίδι σε κράτος με υπαρκτό ή σε ανοικοδόμηση, σοσιαλισμό, δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, γιατί η δομή της παραγωγής του είναι τέτοια που φέρει τους πολίτες στην αγωνία, όχι πως θα εμφανίσουν ένα πιάτο, αλλά πως θα το γεμίσουν.
