του Κώστα Χριστίδη*
Χαρακτηριστικός της ρηχότητας, αν όχι της σκοπιμότητας, πολλών συγκριτικών ‘’αναλύσεων’’ των λόγων και των συνεντεύξεων Τσίπρα και Μητσοτάκη στην ΔΕΘ είναι ο ισχυρισμός ότι ‘’και οι δύο είπαν πάνω – κάτω τα ίδια πράγματα, προέβησαν σε παρεμφερείς εξαγγελίες, άλλωστε δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού περιοριζόμαστε από τις δεσμεύσεις μας προς τους δανειστές’’ (το τελευταίο, βεβαίως, έρχεται σε αντίθεση με τα συριζαϊκά φληναφήματα περί ‘’καθαρής εξόδου από τα μνημόνια’’).
Είναι πλήρως εσφαλμένος ο ισχυρισμός αυτός.
Ο κ. Τσίπρας, στο πλαίσιο του μονίμως διχαστικού λόγου του, προέβη σε συνηθισμένες σε προεκλογικές περιόδους αποσπασματικές εξαγγελίες περί φορο-ελαφρύνσεων, όψιμες, ανεπαρκείς και κατ’ αντιγραφή πολλών από όσα η Νέα Δημοκρατία έχει εξαγγείλει τα δύο τελευταία χρόνια.
Αντιθέτως, ο λόγος του κ. Μητσοτάκη είχε έναν κεντρικό άξονα: την σταδιακή απομάκρυνση της χώρας από τον κρατισμό.
Στην Ελλάδα, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, επικρατεί η αντίληψη ότι για όλα τα θέματα, από το τι θα διδάξει ο κάθε δάσκαλος και καθηγητής μέχρι την … ευτυχία και του τελευταίου πολίτη, υπεύθυνο είναι το κράτος, το οποίο δήθεν είναι σε θέση να επιλύει κατά τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο κάθε θέμα, αναλαμβάνοντας ολοένα περισσότερες αρμοδιότητες.
Το αποτέλεσμα είναι η δυσανάλογη διόγκωση του δημόσιου τομέα και η αντίστοιχη συρρίκνωση του ιδιωτικού, η αύξηση της γραφειοκρατίας, η επενδυτική καχεξία, η αφαίμαξη των πολιτών μέσω υπερ-φορολόγησης και η δημιουργία μίας κοινωνίας παθητικών ατόμων, εξαρτημένων, από του λίκνου μέχρι του τάφου, από την θεία χάρη του κράτους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι εξαγγελίες του κ. Μητσοτάκη οδηγούν σε αντιστροφή αυτής της κατάστασης και σε ανάληψη περισσότερων πρωτοβουλιών και ευθυνών από τις τοπικές κοινωνίες, ιδιωτικούς φορείς και άτομα.
Εξαιρετικά σημαντική προς αυτή την κατεύθυνση είναι η εξαγγελία περί μεταφοράς εντός δύο ετών του (περιοριζόμενου κατά 30% ) ΕΝΦΙΑ στους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι θα μπορούν να προσδιορίζουν το ύψος – και την χρήση – των εσόδων τους με μεγαλύτερη διαφάνεια και αποδοτικότητα, λογοδοτώντας στους τοπικούς πολίτες, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες προηγμένες χώρες.
Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και η εξαγγελθείσα μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος σε τρεις πυλώνες, τον κρατικό / αναδιανεμητικό, τον υποχρεωτικό / κεφαλαιοποιητικό με δυνατότητα επιλογής δημόσιου ή ιδιωτικού ασφαλιστικού φορέα και τον προαιρετικό, επίσης κεφαλαιοποιητικό και βασιζόμενο σε ιδιωτικούς φορείς.
Ομοίως, η εξαγγελία για λιγότερο συγκεντρωτισμό στην παιδεία και δημιουργία πιο αυτόνομων σχολείων και, βεβαίως, ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Καθώς επίσης και η δέσμη μελετημένων και συνεκτικών φορολογικών ελαφρύνσεων, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια φιλο-επιχειρηματικού κλίματος, την τόνωση του αισθήματος ασφάλειας και την πολιτική σταθερότητα μπορεί να οδηγήσει σε επίτευξη του στόχου ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ κατά 4%.
Έσχατο αλλά όχι ελάχιστο, ήταν καταλυτική η σύγκριση μεταξύ αφ’ ενός της αναξιοπιστίας και της συνθηματολογίας και αφ’ ετέρου της γνώσης των θεμάτων σε βάθος, του ορθολογισμού και της προσπάθειας ανεύρεσης ενωτικών – αντί διχαστικών – σημείων.
*Νομικός - Οικονομολόγος
