Πως εξαφανίζεται η ρευστότητα

Του Κώστα Χριστίδη *

Ένας επιχειρηματίας φθάνει ένα πρωϊνό στο μοναδικό ξενοδοχείο μίας επαρχιακής κωμόπολης και αφήνει στον ξενοδόχο ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ ως προκαταβολή για μία προβλεπόμενη διανυκτέρευση.

Ευθύς μετά, ο ξενοδόχος δίνει το κατοστάρικο στον κρεοπώλη που προμήθευε το εστιατόριο του ξενοδοχείου με κρέατα και στον οποίο χρωστούσε 100 ευρώ. Ο κρεοπώλης με την σειρά του δίνει το κατοστάρικο σε κτηνοτρόφο της περιοχής από τον οποίο αγόραζε επί πιστώσει εμπορεύματα. Ο κτηνοτρόφος ακολούθως εξοφλεί την εξ 100 ευρώ οφειλή του προς μίαν ιερόδουλο λόγω παρασχεθεισών υπηρεσιών. 

Η τελευταία έρχεται στο ξενοδοχείο και καταθέτει το χαρτονόμισμα των 100 ευρώ που όφειλε λόγω χρήσεως ενός δωματίου για την επαγγελματική της δραστηριότητα. Νωρίς το απόγευμα εμφανίζεται ο αρχικός πελάτης, εξηγεί ότι τελείωσε τις δουλειές του νωρίτερα του προβλεπομένου, ζητά πίσω το κατοστάρικο, ο ξενοδόχος το επιστρέφει και ο επιχειρηματίας απέρχεται.

Τί δηλοί ο μύθος ; Δείχνει την σημασία μίας μικρής, παροδικής έστω ένεσης ρευστότητας για την τακτοποίηση πολλών εκκρεμοτήτων. Στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια συμβαίνει – με αυξανόμενη ένταση – ακριβώς το αντίθετο : πλήρης έλλειψη ρευστότητας, η οποία προκαλεί ασφυξία σε άτομα, νοικοκυριά και επιχειρήσεις, συμβάλλει στην επενδυτική ξηρασία και οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες νέους επιστήμονες στο εξωτερικό σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, γεγονός που επιτείνει και το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας.

Η έλλειψη ρευστότητας οφείλεται εν πολλοίς στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, παρά τις επί χάρτου και επί ‘’μουσαμάδων’’ επιτυχίες (success stories) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης του εγχώριου και του διεθνούς αποταμιευτικού και επενδυτικού κοινού οδηγεί σε φυγή των καταθέσεων, σε καχεξία του τραπεζικού συστήματος και, βεβαίως, σε ανυπαρξία νέων παραγωγικών επενδύσεων.

        

Δεύτερος σοβαρότατος λόγος της έλλειψης ρευστότητας είναι η συνειδητή κυβερνητική πολιτική της υπερφορολόγησης για την δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων σε ύψος πολύ μεγαλύτερο των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, προς τον σκοπό εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων μέσω διορισμών στο δημόσιο, επιδομάτων σε στοχευμένες ομάδες και κρατικής ελεημοσύνης προς ελπιζόμενους ψηφοφόρους.

Η αφαίμαξη επιτυγχάνεται με την φοροκαταδίωξη της μεσαίας τάξης και την θύελλα των κατασχέσεων επί των τραπεζικών λογαριασμών και των ακινήτων των οφειλετών του δημοσίου, γεγονός που χαρίζει αδιαφιλονίκητα στον κ. Τσίπρα τον τίτλο του πρωθυπουργού των κατασχέσεων. 

Ταυτοχρόνως το δημόσιο καθυστερεί την πληρωμή δικών του ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων προς προμηθευτές, δικαιούμενους επιστροφής φόρων, νέων συντάξεων ή εφάπαξ και, βεβαίως, συμπιέζει εις το έπακρον το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων μηδενίζοντας την όποια αναπτυξιακή επίδραση μπορεί να έχει αυτό.

Η μεταφορά της ρευστότητας στα ταμεία του δημοσίου σημαίνει λιγότερη αποδοτική χρήση των πόρων που πάντοτε σπανίζουν και, επομένως, συνεπάγεται καθήλωση της οικονομίας σε χαμηλότερο επίπεδο. Είναι πάντως σύμφωνη με την σοσιαλιστική λογική κατά την οποία εάν κάτι κινείται πρέπει να το φορολογήσεις βαριά, εάν εξακολουθήσει να κινείται, να το ‘’ρυθμίσεις’’ εξαντλητικά και αν παύσει να κινείται, να αρχίσεις να το επιδοτείς!

 

*Νομικός - Οικονομολόγος