Του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ο Αλέξης Τσίπρας από το 2012 και μετά έβαλε ένα στοίχημα. Απλό και συμβατό με την ιδεολογία του, που είναι αυτή της ανόδου και παραμονής στην εξουσία, ή δυνατόν για πάντα.
Ως φαίνεται δε, με κάποια μέτρα –πίσω στο στοίχημα του βγαίνει ως ένα βαθμό. Στην εξουσία αναρριχήθηκε το 2015, και με την συμπαράσταση της νεοδημοκρατικής λαϊκής δεξιάς έκανε όλες τις απαιτούμενες κωλοτούμπες ώστε να μείνει πρωθυπουργός τετραετίας. Πλην όμως, αυτό δεν του αρκεί. Η εξουσία είναι γλυκιά και στην περίπτωση Τσίπρα αποτελεί και ασπίδα προστασίας.
Κατά συνέπεια, μετά την εκλογική νίκη του Σεπτεμβρίου 2015, για τον σημερινό πρωθυπουργό, οι μεγάλες προτεραιότητες του ήταν και είναι η αναζήτηση μηχανισμών παρατεταμένης παραμονής στην εξουσία.
Ένας από τους μηχανισμούς αυτούς, είναι το εκλογικό σύστημα. Δηλαδή η εφαρμογή της απλής αναλογικής. Σε μια χώρα όπου η εκλογική δύναμη της κεντροδεξιάς δύσκολα ξεπερνά το 40 %, ένα κεντροαριστερό κόμμα με σταθερή δύναμη περί το 30-35 % μπορεί να γίνει μόνιμος ρυθμιστής της πολιτικής ζωής.
Ασχέτως βέβαια, αν αυτό βοηθά την πολιτική ομαλότητα. Στόχος λοιπόν του πρωθυπουργού στη σημερινή συγκυρία είναι η κυριαρχία του στην κεντροαριστερά και η πλήρη κατάκτηση του πρώην πασοκικού χώρου.
Ήδη δε, το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ είναι μέρος του σημερινού Σύριζα και αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση παίζει το παιχνίδι των παροχών. Αυτό σημαίνει ότι η βάση του 30-35 % δεν είναι πολύ μακριά και το μόνο ερώτημα που προβάλλει είναι αυτό του αν ο κ. Τσίπρας θέλει να διατηρήσει τον Σύριζα όπως είναι σήμερα.
Απ’ ότι γνωρίζουμε, άνθρωποι του πρωθυπουργού εργάζονται πυρετωδώς για να γίνει δεκτός ο Σύριζα στο κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Όμως η προοπτική αυτή δεν φαίνεται να είναι αρεστή σε όλους μέσα στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Για να απαλύνει όμως τις αντιδράσεις, ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του συριζοποιούν το κράτος. Και από την άποψη αυτή είναι πολύ σοβαρά στα όσα έγραψες πριν λίγες εβδομάδες ο Ανδρέας Δριμνιώτης στην «Καθημερινή» της Κυριακής.
Αναφερόμενος στην προϊούσα συριζοποίηση της δημόσιας διοίκησης ο αρθρογράφος μεταξύ άλλων τονίζει:
«Με την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία, ξεκίνησε ταυτόχρονα η συστηματική άλωση του Δημοσίου με πρόσωπα τα οποία σαν μοναδικό προσόν είχαν την αριστερή ιδεοληψία.
Τόσο το πλήθος όσο και οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων έχουν αυξηθεί. Το πλήθος των φορέων που έχει δημιουργηθεί για να βολευτούν οι ημέτεροι είναι άγνωστο. Συνεχώς δημιουργούν νέους φορείς προκειμένου να παρακάμψουν άλλους που δεν ελέγχουν.
Για παράδειγμα, έχουμε το ΣΔΟΕ, την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, την Οικονομική Αστυνομία και παράλληλα δημιουργήσαμε ακόμα μια «Διεύθυνση Ερευνών Οικονομικού Εγκλήματος» στο υπουργείο Οικονομικών, για να ελέγχουν την κατάσταση. Τι να πούμε για «Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε», που χαρακτηρίστηκε «θεσμικό εξάμβλωμα» από τον δήμαρχο. Και άλλα πολλά.
Ας ξεκινήσουμε με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αντιγράφω το άρθρο 6 του Ν. 4369/2016:
Θέσεις φορέων κεντρικής διοίκησης που στελεχώνονται από μέλη του Μητρώου.
«Συνιστώνται θέσεις Διοικητικών Γραμματέων με βαθμό 1ο της κατηγορίας ειδικών θέσεων (Ε.Θ), που υπάγονται σε κάθε Υπουργό ή Αναπληρωτή ΥΠΟΥΡΓΌ. Οι Διοικητικοί Γραμματείς υποστηρίζουν την εκτέλεση και διοικητική εφαρμογή της πολιτικής, όπως αυτή καθορίζεται από την Κυβέρνηση και τα όργανά της. Οι Διοικητικοί Γραμματείς επιλέγονται από το Μητρώο του άρθρου 1. Με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, καθορίζονται οι αρμοδιότητες των Διοικητικών Γραμματέων και ο τρόπος άσκησης τους, καθώς και άλλη σχετική λεπτομέρεια».
Είχαμε τους Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς και τώρα δημιουργήσαμε καινούργιες θέσεις με 4ετή υποχρεωτική θητεία για να βολέψουμε τους ημέτερους. Στην επιλογή γίναμε διεθνώς ρεζίλι γιατί απλούστατα τα κριτήρια για την επιλογή ήταν τόσο εξόφθαλμα φωτογραφικά, που τα αντιλήφθηκαν και οι κουτόφραγκοι.
Οι τροικανοί απέρριψαν τους 33 από τους 69 Διοικητικούς Γραμματείς που πρότεινε η Κυβέρνηση γιατί βρήκαν ότι ήταν ακατάλληλοι για τη θέση. Το εξοργιστικό όμως στην υπόθεση αυτή, είναι το γεγονός ότι οι τροικανοί μας επέβαλλαν τη δημιουργία των θέσεων αυτών προκειμένου να απαλλαγεί η Δημόσια Διοίκηση από τους… κομματικούς Γενικούς Γραμματείς. Η ελληνική ευρηματικότητα όμως κατάφερε να κάνει και αυτό το μέτρο κομματικό!
Για να αντιληφθείτε τα κριτήρια επιλογής σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από δημοσίευμα στον «Φιλελεύθερο» της 15ης Μαΐου 2018: «…Τα κριτήρια υποψηφιότητας διαφοροποιούνται από υπουργείο σε υπουργείο, ακόμη και από θέση σε ομοειδή θέση του ίδιου υπουργείου!
Ενώ σε όλες τις προκηρύξεις κρίνεται απαραίτητη η γνώση της αγγλικής γλώσσας, σε μια συγκεκριμένη Γραμματεία (του υπουργείου Υποδομών) απαραίτητη θεωρείται απλώς η γνώση μιας ξένης γλώσσας, πιθανόν της ρωσικής ή της βουλγαρικής, την οποία εντελώς συμπτωματικά προφανώς μιλάει ο σημερινός γενικός γραμματέας.
Για να γίνει κάποιος γενικός γραμματέας ΕΣΠΑ πρέπει να μιλά «καλά» αγγλικά, δηλαδή επιπέδου Lower. Στη διπλανή ωστόσο Γενική Γραμματέα απαιτείται «άριστη» γνώση αγγλικής γιατί εκεί ο υφιστάμενος γραμματέας διαθέτει Proficiency.
Ο γ.γ Βιομηχανίας πρέπει να διαθέτει 10 χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας, εκ των οποίων τα 5 στον ιδιωτικό τομέα. Ο γ.γ Εμπορίου όμως χρειάζεται μόνον 5 χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας, χωρίς να κρίνεται απαραίτητο να έχει δουλέψει στην αγορά, στον ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως, ο γ.γ. Στρατηγικών και ιδιωτικών Επενδύσεων πρέπει να διαθέτει 20 χρόνια (!) επαγγελματικής εμπειρίας, προφανώς γιατί ο σημερινός γ.γ. έχει δουλέψει μόνο στο Δημόσιο και ειδικά στο Πανεπιστήμιο.
Στο ίδιο υπουργείο, ο γενικός γραμματέας Διοικητικού, δηλαδή αρμόδιος για τη διοίκηση του υπουργείου, πρέπει – σύμφωνα με την προκήρυξη- να διαθέτει 20ετή διοικητική εμπειρία, αλλά οπωσδήποτε 10 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Με τη διάταξη αυτή εξαιρούνται αυτομάτως – όλα τα έμπειρα διοικητικά στελέχη του υπουργείου.
Θα προκριθεί το «δικό μας παιδί». Πιστεύω ότι πήρατε μια ιδέα για την «αντικειμενικότητα» των κριτηρίων επιλογής.
Από αυτά που προηγούνται και που καθημερινά καταγγέλλονται στο διαδίκτυο, από τον Παναγιώτη Καρκατσούλη, κορυφαίος ειδικός σε θέμα διοίκησης και πρώην βουλευτή επικρατείας γίνεται πλέον φαεινότερο ότι το πελατειακό κράτος όχι μόνο καλά κρατεί αλλά τώρα προσλαμβάνει και ειδικούς ευεργετισμούς, οι οποίοι συνιστούν την «Τσιπροποίησή» του.
