Του
Πλάμεν Τόντσεφ
Αναρωτιέται πολύς κόσμος σοκαρισμένος "Μα είναι δυνατόν να απειλεί ο Πολάκης τον Στουρνάρα, να τον διατάσσει και να του δίνει προθεσμία τριών ημερών;".
"Είναι δυνατόν αυτός ο αγροίκος να απειλεί ότι θα χώσει τρία μέτρα κάτω από τη γη όποιον διαφωνεί μαζί του;".
"Είναι δυνατόν αυτός ο Νεάντερταλ να περιφρονεί τα πάντα και να κάνει ό,τι γουστάρει σε μια ευρωπαϊκή χώρα;".
Οι απορίες αυτές είναι αδικαιολόγητες, έως και ανειλικρινείς. Σάμπως ξεχάσαμε όσα απερίγραπτα συμβαίνουν στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, με την εξαχρείωση να κυριαρχεί παντού.
Και ξαφνικά ανακαλύψαμε τον αγριάνθρωπο Πολάκη, λες και δεν αποτελεί έκφραση της γενικότερης παρακμής και της πλήρους κατάρρευσης αξιών στην ελληνική κοινωνία; Λες και ο Πολάκης, ο Καμμένος, η Χρυσή Αυγή και τόσοι άλλοι ανεκδιήγητοι τύποι ήρθαν από τον Άρη; Λες και δεν τούς ανέδειξε – και τούς επιβράβευσε κιόλας – η ίδια η ελληνική κοινωνία;
Ήταν η Ελλάδα μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία ο Πολάκης αποτελεί ένα θλιβερό παρατράγουδο; Είχε η Ελλάδα κράτος δικαίου που λειτουργούσε σαν ελβετικό ρολόι; Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα προσηλωμένη σε κανόνες και πασχίζει τώρα να επανέλθει στην πολυτραγουδισμένη “κανονικότητα”;
Μάλλον όχι. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι διακρίνω μια υποσυνείδητη – και ίσως κατανοητή, αλλά εν τέλει ανειλικρινή - προσπάθεια να απομονωθούν τα αισχρά που συμβαίνουν γύρω μας και να ταυτιστούν με συγκεκριμένα πρόσωπα, προκειμένου να αποφύγουμε κάποιες επώδυνες διαπιστώσεις για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η επωδός “Μα είναι δυνατόν αυτό ή εκείνο;” μού θυμίζει το εξαιρετικά δημοφιλές τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη:
"Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ' αδύνατα
Δυνατά, δυνατά
σ'ένα θέαμα κοινό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ.”
Από: Athanase Papandropoulos
