Του
Λάμπρου Ροϊλού*
Την ευωχία στο δείπνο των Τραμπ-Κιμ (της 27/2/19 στο Ανόϊ), με τις εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις διαδέχθηκε την επόμενη μέρα η ψυχρολουσία της κατάρρευσης των συνομιλιών.
Η επίσημη δικαιολόγηση που παρείχε ο Τραμπ δημοσίως είναι ότι απαιτήθηκε από τον Κιμ η πλήρης άρση των κυρώσεων έναντι όχι ουσιαστικού ανταλλάγματος. Που συνίστατο σε κλείσιμο μέρους πυρηνικής εγκατάστασης, η οποία όμως δεν προσδιορίστηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ ειδικώτερα.
Οι λόγοι της κατάρρευσης της συνάντησης:
Σχετικά με την κατάρρευση αυτή επισημαίνουμε τα εξής:
Αυτές οι σύνοδοι προετοιμάζονται από πριν σε χαμηλότερα και περισσότερα επίπεδα ιθυνόντων των δύο χωρών, πριν φτάσουν στο σημείο τελικής συνάντησης αρχηγών κρατών.
Οπότε είναι έτοιμα σχεδόν όλα τα συμφωνημένα για υπογραφή και για το θεαθήναι.
Η κατάρρευση λοιπόν δείχνει για άλλη μια φορά την προχειρότητα της προετοιμασίας της διοίκησης Τραμπ, η οποία έπρεπε ήδη να έχει λάβει γνώση των προθέσεων της Β. Κορέας περί πλήρους άρσης των κυρώσεων και τι ήταν διατεθειμένη να δώσει έναντι αυτού.
Έπρεπε να είχε νωρίτερα ματαιωθεί η συνάντηση, λόγω των απαιτήσεων αυτών και να μην βλέπουμε τον πρόεδρο των ΗΠΑ την προηγουμένη στο δείπνο με Κιμ και λοιπούς, -παρουσία δημοσιογράφων- να δηλώνει με πλατιά χαμόγελα, ότι όλα θα πάνε θαυμάσια και τι εξαιρετική σχέση έχουμε με τον Κιμ και άλλα πολλά κούφια λόγια.
Όταν λίγες ημέρες πριν από την συνάντηση Τραμπ σε δηλώσεις του δηλώνει ότι απώτερος στόχος είναι η αποπυρηνικοποίηση, αλλά «ότι δεν υπάρχει πίεση» χρονοδιαγράμματος γι' αυτό, αφού δεν γίνονται πια δοκιμές.
Όταν δηλώνει μετά την 1η συνάντηση ότι με τον Κιμ «ερωτεύθηκαν», και μετά τι ωραία γράμματα του έγραψε και πόσο καλά θα τα πάνε μαζί, τι απαιτήσεις περιμένει να έχει ο Κιμ;
Δεν επιτρέπεται μια υπερδύναμη να ξεπέφτει έτσι και ουσιαστικά να νομιμοποιεί ένα στυγνό δικτάτορα με τέτοιες διηπειρωτικές συναντήσεις και επαίνους για το πρόσωπο του. Έναν δικτάτορα που λιγότερο από ένα χρόνο πριν απειλούσε τον κόσμο με πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Ο Τραμπ στις δηλώσεις του ρίχνει το βάρος στις δοκιμές πυραύλων/πυρηνικών που σταμάτησαν μεν, αλλά δεν έχουν καμία σημασία για τον Κιμ, αφού δεν χρειάζονται πια.
Δεν φάνηκε από τις ίδιες τελευταίες δηλώσεις να απασχολεί τον Τραμπ ότι ο Κιμ διατηρεί και μεγαλώνει το οπλοστάσιο του, κερδίζοντας χρόνο. Ενώ δεν κάνει καμία ουσιαστική παραχώρηση για την θρυλούμενη, «ολοκληρωτική, ελεγχόμενη και μη αναστρέψιμη αποπυρηνικοποίηση» της Β.Κορέας.
Το θετικό τουλάχιστον είναι ότι ο Τραμπ δεν έχει στραβώσει (ακόμα) ώστε να φτάσουμε πάλι σε απειλές και ύβρεις αλλήλων. Ελπίζουμε να κατάλαβε πλέον ο πλανητάρχης ότι οι πληροφορίες των υπηρεσιών του περί διεύρυνσης του πυρηνικού οπλοστασίου του Κιμ με μυστικές υπόγειες και μη εγκαταστάσεις, δεν είναι «ελλιπής πληροφόρηση» και «fake news» όπως ισχυρίστηκε πριν την συνάντηση.
Συμπέρασμα:
Σαν συμπέρασμα λοιπόν παραθέτω σχεδόν τα ίδια που αναφέρονταν στο άρθρο την προηγουμένη της 1ης συνάντησης Κιμ-Τραμπ στην Σιγκαπούρη με τίτλο «Μια προβλέψιμη συνάντηση 2 απρόβλεπτων ηγετών»: http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=4140
Αν δει κανείς σε βάθος μελλοντικού χρόνου τα σημερινά δεδομένα, ότι δηλαδή:
1. Η Β.Κορέα είτε θέλει να το παραδεχθεί, είτε όχι ο κ. Τραμπ είναι πλέον πυρηνική δύναμη, ικανή να πλήξει τη χώρα του.
2. Ότι η διαφορά μεταξύ β.Κορέας και των Ινδίας, Πακιστάν, Ισραήλ (μη μεγάλων δυνάμεων) με πυρηνικά όπλα, είναι ότι με αυτά υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη ειρηνικής συνύπαρξης και σεβασμού διεθνών κανόνων, Σε αντίθεση η Β.Κορέα, (όπως άλλωστε απέδειξε τα τελευταία 2 χρόνια), αποτελεί παρία ή μέρος του «άξονα του κακού» (κατά τον χαρακτηρισμό Μπους).
Η ρεαλιστική λοιπόν αντιμετώπιση είναι από πλευράς ΗΠΑ να αλλάξει την επιθετική διάθεση/ανασφάλεια του απολυταρχικού καθεστώτος του Κιμ, περισσότερο με κίνητρα και εφησυχασμό παρά με επιπλέον κυρώσεις τώρα.
Σχετικά με αυτό το θέμα, με τις 2 συναντήσεις Τραμπ-Κιμ τα πράγματα έχουν μπει σε σωστό δρόμο.
Αν δεν είχαν αφήσει οι ΗΠΑ να φτάσει ο Κιμ στο σημείο όπου έφτασε το πυραυλικό/πυρηνικό του οπλοστάσιο, θα μπορούσε να υπάρξει και διαφορετική αντιμετώπιση. Τώρα είναι αργά.
Ο Κίμ έχοντας επιτύχει να φτάσει εκεί, αφού ξόδεψε/θυσίασε τα πάντα γι' αυτό, που προφανώς είχε θέσει (αυτός και οι πρόγονοι του) σαν σκοπό ζωής, δεν πρόκειται να το εγκαταλείψει για τίποτα στον κόσμο τώρα. Από αυτό εξαρτάται η προσωπική του ύπαρξη και της χώρας του (έτσι τουλάχιστον πιστεύει). Θα πρέπει (κατά την λαϊκή ρήση) να είναι πολύ «Αμερικανάκι» κανείς για να πιστεύει το αντίθετο.
Η προϊστορία άλλωστε το έδειξε αυτό. Οι Β. Κορεάτες δέχθηκαν την αποπυρηνικοποίηση και επί Κλίντον 1997-99 και μετά στις εξαμερείς διαπραγματεύσεις (2003-2009) κάνοντας στο τέλος πίσω, και συνεχίζοντας το πυρηνικό τους πρόγραμμα.
Τότε μάλιστα δεν είχε τελειοποιηθεί όπως έχει τώρα το Βορειοκορεατικό πυρηνικό πρόγραμμα, για το οποίο δεν χρειάζονται άλλες δοκιμές.
"Η λοιπόν το αποδέχεσαι αυτό το γεγονός σαν ΗΠΑ και φέρνεις τον Κιμ στα νερά σου, (με απώτερο ίσως στόχο μια μελλοντική αλλαγή καθεστώτος) και παίρνεις κάθε άλλο μέτρο προστασίας που θεωρείς πρόσφορο, ή απλώς χάνεις το χρόνο σου, με κίνδυνο να ξεγελαστείς και να τον έχεις ακόμα ένα επικίνδυνο εχθρό σου.
Η έστω και σιωπηρή όμως αποδοχή της Β.Κορέας σαν πυρηνικής δύναμης θα έχει και τις εξής πιθανές παρενέργειες: (α) Την προσπάθεια επιβολής εκ μέρους του Κιμ επί της Ν.Κορέας και Ιαπωνίας. (β) Την σαν αντιστάθμισμα ανάγκη εξοπλισμού με πυρηνικά των Ν.Κορέας- Ιαπωνίας. (γ) Το κακό παράδειγμα για άλλα κράτη να εξοπλιστούν με πυρηνικά.
Εναλλακτική προληπτική επίθεση με βιβλικής καταστροφής αποτελέσματα είναι αδιανόητη.
Στην Κορέα η ανθρωπότητα (χωρίς τη χρήση πυρηνικών) θρήνησε την τριετία 1950-1953 περί τους 1.200.000 νεκρούς, από 21 κράτη, συμπεριλαμβανομένων Ελλήνων.
*Συντ δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω-συγγραφέας-ερευνητής
