Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έχουμε κατ’ επανάληψη γράψει ότι για να μπορέσει η χώρα να βγει από το σημερινό τέλμα της παρακμής και της οικονομικής καθυστέρησης, είναι απαραίτητο το υγιές τμήμα της κεντροαριστεράς να βρει τη θέση που πρέπει να έχει στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Ως φαίνεται δε κάτι τέτοιο είναι απολύτως εφικτό αν κρίνουμε από το κλίμα που επεκράτησε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Συνέδριο του ΚΙΝΑΛ .
Ήταν ένα κλίμα σοβαρότητας, ευθύνης και αισιοδοξίας, σε πλήρη αντίθεση με τον άκρατο πλέον εκνευρισμό που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Εκνευρισμός που πηγάζει από την αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα να λεηλατήσει τον χώρο του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ, για να μπορέσει στη συνέχεια να εκβιάσει το εκλογικό σώμα με ψευτοδιλήμματα και αλλά γνωστά παρόμοια.
Από την άποψη αυτή λοιπόν, εξαιρετικά ενδιαφέροντα είναι τα όσα έγραψε στο Βήμα ο Δημήτρης Χόνδρος, ο οποίος κρίνει ότι κρίσιμο για το ΚΙΝΑΛ θα είναι το τεστ των ευρωεκλογών..
«Στην αρχή της διήμερης διαδικασίας στο ΣΕΦ, έγραψε ο αρθρογράφος, οι σύνεδροι έμοιαζαν συγκρατημένοι. Δεν έκρυβαν ότι ήθελαν την «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό το ενδεχόμενο μιας νέας κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ αλλά το κυριότερο ήταν ότι έδειχναν να έχουν αμφιβολίες για την εκλογική απήχηση του Κινήματος Αλλαγής.
Το βράδυ της Κυριακής το κλίμα ήταν διαφορετικό. Η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων έφυγαν, όπως παρατηρούσε πολύπειρο στέλεχος, «με τον αέρα του νικητή». Με την αισιοδοξία ότι ένα διψήφιο ποσοστό στις Ευρωεκλογές είναι εφικτό.
Κατά πόσο όμως αυτή η αισιοδοξία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Η αλήθεια είναι ότι χάθηκε χρόνος. Η εκλογική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να είχε άλλες διαστάσεις αν εδώ και ένα χρόνο υπήρχε ένας νέος ενιαίος φορέας της κεντροαριστεράς σύμφωνα με την εντολή των 212 χιλιάδων συνιδρυτών του. Το Mea Culpa της Φώφης Γεννηματά ήταν η παραδοχή της δικής της αυταπάτης.
Οι συμβιβασμοί που έκανε προς χάριν της ενότητας οδήγησαν σε μια Βαβέλ. Κατάλαβε αργότερα, όπως η ίδια τόνισε ότι «αλλού ήταν το πρόβλημα, κρύβονταν άλλες πολιτικές στρατηγικές και προσωπικές φιλοδοξίες» που εκδηλώθηκαν με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Υπάρχει χρόνος;
Ευτυχώς, το έδαφος που χάθηκε από τις αποχωρήσεις του Σταύρου Θεοδωράκη και του Θανάση Θεοχαρόπουλου το κάλυψε σε μεγάλο βαθμό ο Αλέξης Τσίπρας. Το σημείο –καμπή φαίνεται πως ήταν η απόφασή του να υπουργοποιήσει τους Μωραΐτη και Τόλκα.
Για τον κόσμο του ΠαΣοΚ ήταν η απόδειξη ότι ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται να χτίσει γέφυρες με τον κεντροαριστερό χώρο, αλλά έχει ως στόχο να τον λεηλατήσει εκλογικά χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και στη συγκεκριμένη περίπτωση το μέσο της πολιτικής συναλλαγής.
Η Φώφη Γεννηματά δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Πύκνωσε τις δημόσιες εμφανίσεις της και τις περιοδείες της σε όλη τη χώρα ενισχύοντας αυτή την εικόνα ενότητας, συσπείρωσης αλλά και αντεπίθεσης. Το συνέδριο ήλθε να την επικυρώσει. Και στην τελική ευθεία προς τις εκλογές είναι δύσκολο για τον οποιονδήποτε να την χαλάσει.
Οι διαφορετικές προσεγγίσεις για την στρατηγική προς τις εκλογές και κυρίως τη μετεκλογική στάση του κόμματος παραμένουν και κατατέθηκαν με ευδιάκριτο τρόπο στην συνεδριακή διαδικασία. Ωστόσο, μπορούν να περιμένουν.
Το επόμενο διάστημα και πριν η χώρα εισέλθει σε «κατάσταση Πάσχα» θα έχει ολοκληρωθεί η οργανωτική συγκρότηση με την εκλογή του νέου πολιτικού συμβουλίου και του Μανώλη Χριστοδουλάκη στη θέση του γραμματέα του κόμματος. Αμέσως μετά το Κίνημα Αλλαγής θα βρεθεί αντιμέτωπο με την πραγματικότητα της κάλπης.»
Οι Ευρωεκλογές, είναι το μεγάλο στοίχημα. Σε αυτές τις εκλογές-πρόκριμα, το Κίνημα Αλλαγής έχει επιστρατεύσει πολλά από τα βαριά χαρτιά του. Νίκος Ανδρουλάκης, Εύα Καιλή, Νίκος Παπανδρέου, Γιώργος Καμίνης. Αν το αποτέλεσμα δικαιώσει τις προσδοκίες που υπάρχουν τότε θα έχει δημιουργηθεί μια υπολογίσιμη δυναμική.
Αν όχι, η χώρα θα βρεθεί εκ νέου παγιδευμένη στην αβεβαιότητα και στην προσπάθεια των δυνάμεων της παρακμής και της διαπλοκής να διαιωνίζεται μια Ελλάδα ακινησίας και ασυναρτησίας, εξυπηρετική όμως των επιδιώξεων τους.
