Ποιος αλήθεια φοβάται;

Του Νίκου Ερρίκου Ιωάννου*

Ο αυτοχαρακτηρισμός έχει καθιερωθεί σαν κατάκτηση και δικαίωμα στη σύγχρονη κοινωνία. Όπως ήταν αναμενόμενο, οδηγεί συχνά πολλούς ανθρώπους στην αυθαιρεσία, γιατί παράλληλα με τον δικό τους αυτοπροσδιορισμό, παρασύρονται σε αυθαίρετους χαρακτηρισμούς για τους άλλους.

Κραυγαλέο παράδειγμα είναι η απόδοση της ιδιότητος του φοβικού στον Κυριάκο Μητσοτάκη από τον εμφανιζόμενο ως τολμηρό και γενναίο, απερχόμενο πρωθυπουργό. Είναι ενδιαφέρον να αναζητηθεί η αυθεντικότης αυτών των προσεγγίσεων από την σκοπιά ενός δυνητικού θεατή της περιλάλητης τηλεμαχίας καθώς και ο εξοπλισμός εκάστου.

Αυτός που έριξε το γάντι, έχω την αίσθηση ότι είχε κινητήριο δύναμη τον πανικό και την ανάγκη να μονοπωλήσει σε μία «τελευταία ευκαιρία», ιδιότητες που δεν έχει. Είναι αδιαμφισβήτητα πολύ νέος, άρα θεωρητικά έχει χρόνο μπροστά του να καλύψει προφανείς ελλείψεις όπως στην Ελληνική γλώσσα, την Ιστορία, τα Οικονομικά και κυρίως την καλή συμπεριφορά και τον σεβασμό στην Αλήθεια. Ίσως δε κάπου ανακαλύψει ότι ενίοτε ο φόβος, είναι σύμβουλος και προστάτης των σωφρόνων και υπευθύνων.

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει ήδη κάνει την υπέρβαση και συνομιλεί απ’ ευθείας με τον Λαό, κάτι που ο άλλος δεν τολμά. Η άνεση και ειλικρίνεια με την οποία κινείται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε ευρύ φάσμα επαγγελματικών και επιστημονικών χώρων, του παρέχουν ένα προβάδισμα που κατέκτησε με πολλή προσπάθεια.

Μαζί με τα συνθήματα που εν πολλοίς επινοούνται από τα κομματικά-εκλογικά επιτελεία, αναμετράται και το ανάστημα ενός εκάστου των κατερχομένων στον πολιτικό στίβο. Δειγματοληπτικά αναφέρω την αυτάρεσκη οίηση έναντι της σεμνότητας, τον κομπασμό έναντι της συστηματικής εργασίας, τις ατελείωτες αυτοανατροπές και παλινωδίες έναντι της σταθερότητος και συνέπειας και ούτω καθεξής.

Εναπόκειται στον κάθε παρατηρητικό πολίτη να ταυτίσει τις ιδιότητες με τα πρόσωπα. Ο ένας ευρέθη στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας απαράσκευος και μη ανεχόμενος αμφισβήτησιν και κριτικήν. Από τα χαμηλά ελπίζω να πειστεί να επιχειρήσει να διορθωθεί.

Ο έτερος, μετά μακράν και υπεύθυνη προετοιμασία ζητά την αποδοχή του Λαού και την ευκαιρία να αποδείξει ότι αξίζει και ότι θα υποστηρίξει την Πατρίδα.

Μαζί με την αμέριστη εμπιστοσύνη που πιστεύω ότι αξίζει ο κ. Μητσοτάκης, νομίζω ότι δικαιούμαι σ’ αυτή τη φάση να αποκαλύψω ότι σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς να έχει καμία υποχρέωση, απευθύνθη προσωπικά και ενυπογράφως σε κριτικόν σχολιαστή της δραστηριότητός του «για να τον ευχαριστήσει για τις συμβουλές του».
Νομίζω ότι αυτή η ενέργεια δείχνει αληθινήν τόλμη.

*Καρδιολόγος