του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
ΔΕΘ, δέκα χρόνια μετά το «λεφτά υπάρχουν»… Έρχεται λοιπόν για μία ακόμη φορά η ώρα της ΔΕΘ. Μια διοργάνωση η οποία τα τελευταία χρόνια με κάποιους ατυχείς τρόπους είχε συνδυαστεί με κρίσιμες φάσεις της ελληνικής κρίσης. Όπως πολύ σωστα επεσήμανε στα Νεα ο Άγγελος Κωβαίος, εκεί πριν μια δεκαετία, ακούστηκε το περιβόητο, παρεξηγημένο ή μη, αλλά πάντως άστοχο «λεφτά υπάρχουν», εκεί εκφωνήθηκε εκείνο το ανεκδιήγητο και απατηλό Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης το 2014, εκεί εμφανίστηκε ο πρώην Πρωθυπουργός να υπαγορεύει αποφάσεις στο ΣτΕ το 2016, εκεί πέρυσι ο ίδιος πρώην Πρωθυπουργός έκανε λόγο για το τέλος των μνημονίων, χωρίς κανείς να του δίνει σημασία και την πόλη να γίνεται λαμπόγυαλο.
Εφέτος οι όροι της πρωθυπουργικής ομιλίας είναι διαφορετικοί, αλλά δύσκολοι. Ο Πρωθυπουργός θα εμφανιστεί στο βήμα της Διεθνούς Έκθεσης σε μία ασυνήθιστη συγκυρία. Με την συμπλήρωση ακριβώς δύο μηνών από την νίκη του στις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης θα είναι σε θέση να κάνει ήδη έναν απολογισμό και να περιγράψει την συνέχεια. Δεν έχει συμβεί πολλές φορές, ούτε και σημαίνει ότι η συνέχεια είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Εντούτοις ο Κ. Μητσοτακης έχει αρκετά θετικά ατού στο ξεκίνημα της θητείας του. Ο διεθνής περίγυρος της χώρας τον στηρίζει και τα διεθνή κεφαλαία θα μπορούσαν να διευκολύνουν το έργο του αν η παρούσα κυβέρνηση ξεφύγει μια για πάντα από το διαβρωτικό παρελθόν του κρατισμού και της πελατοκρατίας. Αξίζει να θυμηθεί κανείς την αντίστοιχη πρώτη φορά όπου εμφανίστηκε ο κ. Τσίπρας στην ΔΕΘ, μετά την νίκη του στις εκλογές του 2015.
Τότε που κάποιοι τον στήριζαν για να αποφευχθούν τα χειρότερα για την Ελλάδα και την ευρωζώνη. Είχε ήδη μέσα σε έξι μήνες σχεδόν διαλύσει την χώρα, το μόνο που είχε να περιγράψει ως απολογισμό ήταν η (δήθεν) 17ωρη διαπραγμάτευση, ένα δημοψήφισμα, ένα νέο μνημόνιο. Και διεκδικούσε πάλι την Πρωθυπουργία την οποία και κέρδισε τον Σεπτέμβριο του 2015.
Στις επόμενες ΔΕΘ κυνηγούσε την ουρά του και τους στόχους του μνημονίου του και στην τελευταία του εμφάνιση είχε να καυχιέται ότι το τήρησε (ενώ θα το έσκιζε) και ότι έλυσε το Μακεδονικό. Στο ενδιάμεσο βέβαια είχε διαλύσει την παραγωγική μεσαία τάξη, προς δήθεν όφελος της δημοσιουπαλληλίας και των κρατικοδίαιτων συμφερόντων. Η σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη και προφανώς ο Μητσοτάκης θα την επιχειρήσει. Λογικά θα κάνει αυτό που δεν έκανε με τόση έμφαση προεκλογικά. Θα περιγράψει πάνω κάτω, ευθέως ή εμμέσως, τι ακριβώς παρέλαβε και τι γίνεται από εδώ και πέρα. Έχει βέβαια μπροστά του πολλά.
Ανακούφιση της μεσαίας τάξης με τρόπο αισθητό και αποτελεσματικό, το καυτό θέμα των τραπεζών, την πρόκληση της οικονομικής ανασυγκρότησης με μία ενδεχόμενη διεθνή κρίση στον ορίζοντα, ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον και πάλι ασταθές και αβέβαιο. Εσχάτως δε προέκυψε εκ νέου και ο μέγιστος για τον Ελληνισμό κίνδυνος της ισλαμογενους μετανάστευσης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, με τον όποιο συμβολισμό μπορεί να διατηρεί η ΔΕΘ, η φετεινή παρουσία του Κυριακου Μητσοτάκη εκεί, αναπόφευκτα θα διαμορφώσει και το πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού για το επόμενο διάστημα. Εξακολουθεί να προχωρεί με τον αέρα των προσδοκιών. Θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να τις επαληθεύσει και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Ανθρώπους ικανούς και ταλαντούχους έχει δίπλα του και ο πάγκος του είναι και αυτός καλός.
Το πρόβλημα της χώρας είναι πλέον θέμα αντιλήψεων, συμπεριφορών και δυνατοτήτων σύγκρουσης με το βαθύ και διεφθαρμένο κράτος. Όσο για την αντιπολίτευση, για την ώρα ψάχνεται, αλλά τελικά η εκτίμηση μας είναι ότι θα επανέλθει σε μια από τα ίδια. Εκτός και αν οι εκτός Ελλαδος Σύμβουλοι του Τσίπρα τον πείσουν να μεταμορφωθεί. Λίγο δύσκολο κατά τη γνώμη μας, γιατί δεν νομίζουμε ότι ο πρώην πρωθυπουργός πιάνει πουλια στον αέρα.
